دیـگر بغـضمـ
در چشمانـمـ گـیر مـی کـند
نگـاهمـ در صدایـمـ
اشک در گلویمـ
مـن که گفته بودمـ
آدمـ نمی شومـ .../!

زمانه قصه تکرار خواب و بیداریست....
و من در این تکرار با تمام وجود بیدار خواهم ماند......

آدمهای ساده را دوست دارم.

همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند.

همان ها که برای همه لبخند دارند.

همان ها که همیشه هستند،

برای همه هستند.

... آدمهای ساده را

باید مثل یک تابلوی نقاشی

ساعتها تماشا کرد؛

عمرشان کوتاهاست.

بسکه هر کسی از راه می رسد

یا ازشان سوء استفاده می کند یا

زمینشان میزند

یا درس ساده نبودن بهشان می دهد.

آدم های ساده را دوست دارم.

بوی ناب “آدم” می دهند . .

و عشق را

صدای همهمه می‌آید.

و من مخاطب تنهای بادهای جهانم.


و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را


به من می‌آموزند،


فقط به من.


و من مفسر گنجشک‌های دره گنگم


و گوشواره عرفان نشان تبت را


برای گوش بی آذین دختران بنارس


کنار جاده «سرنات» شرح داده ام.


به دوش من بگذار ای سرود صبح «ودا»ها


تمام وزن طراوت را


که من


دچار گرمی گفتارم.


و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین


وفور سایه خود را به من خطاب کنید،


به این مسافر تنها، که از سیاحت اطراف "طور" می آید


و از حرارت "تکلیم" در تب و تاب است

دیر آمدی تمام شده ام دیگر ...
بس كه بلعیده ام اندوه نبودت را ...
هنوز اما همانند حاتم ام .... می بخشمت
با آنكه هزار شب بی خوابی ... طلب دارم از تو ...

بیا به حال بشر های های گریه کنیم



که با برادر خود هم نمی تواند زیست.