دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

از سخن چینان ملامتها پدید آمد ولی
گر میان همنشینان ناسزایی رفت رفت

تا تو تگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

ترکان پارسی گو بخشندگان عمرند
ساقی بده بشارت پیران پارسا را

آن پریشانی شبهای دراز از غم دل
هم د رسایه گیسوی نگار آخر شد

دل صنوبری ام همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست