ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

ترسم که اشک بر غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم ثمر شود

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک
منت خدای را که نیم شرمسار دوست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کنج خرابات مقام است

تو با خدای خود انداز کارو دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

دی می شد و گفتم صنما عهد به جای آر
گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

تا عاشان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه ای و در آرزو ببست

تا چند همچو شمع زبان آوری کنی

پروانه مراد رسید ای محب خموش