دل صنوبری ام چو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

ترا که هرچه مرادست در جهان داری

چه غم زحال ضعیفان ناتوان داری

یارب آن نو گل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
صلای سر خوشی ای صوفیان وقت پرست

دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
کز حضرت سلیمان عشرت اشارت آمد

دیده دریا کنم و صبر بصحرا فکنم

واندرین کار دل خویش به دریا فکنم

محرم راز دل شیدای خود
کس نمی بینم ز خاص و عام را
با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یکباره برد آرام را

این کهنه جهان به کس نماند باقی
رفتنــد و رویـم و دیگر آینــد و رونــد

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تفسیر کن قضا را