ایکه در زنجیر زلفت جان چندین آشناست
خوش فتاد آن خال شیرین بر رخ رنگین غریب

به جان او که به شکرانه جان بر افشانم
اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

ای که با سلسله ی زلف دراز آمده ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده ای

باد بهار می وزد از گلستان شاه
وز ژاله باده در قدح لاله می رود

دل دادمش به مژده و خجلت همی برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

تا به گیسوی تو دست ناسزایــان کم رســد
هر دلی در حلقه ای در ذکر یارب یارب است

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کنج خرابات مقام است

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن داد
خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است