تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال
خطا نگر که دل امید در وفای تو بست

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل
باری به غلط صرف شد ایام شبابت

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد

دل صنوبری ام چو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک
باور مکن که دست ز دامان بر دارمت

تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده است
دل سودا زده از غصه دو نیم افتاده است

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند
قول و غزل به سازو نوا میفرستمت

تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد