درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

تو با خدای خود انداز کارو دل خوش دار
که رحم اگر نکنــد مــدعی خــدا بکنــد

در راه عشق وسوسه ی اهرمن بسی ست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن

نازنین تر زقدت در چمن حسن نزیست
خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود

دایم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاه راه طریقت گذر نکرد

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست