بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکناباد و گلگشت مصلا را

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

دی گفت طبیب از سر حسرت چو مروارید
هیهات که رنج تو ز قانون شفا رفت

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

در طریقت رنجش خاطر نباشد می بیار
هر کدورت را که بینی چو صفایی رفت رفت

تنور لاله چنان برافروخت باد بهار

که غنچه غرق عرق گشت وگل بجوش آمد

در خرابات مغان نور خدا می بینم
این عجب بین چه نوری زکجا می بینم

ما را که درد عشق و بلای خمار کشت
با وصل دوست یا می صافی دوا کند

شکر شکن شوند همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می رود