تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز
هـــزار بـــازی از این طرفــه تـــر برانگیـــزد

در خرابات مغان ما نیز هم منزل کنیم
کاین چنین رفته ست در عهد ازل تقدیر ما

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعاگویم
جواب تلخ می زیبد لب لعل شکر خا را

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

ما که دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد
زان سبب جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده اند
کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

دل صنوبری ام همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست