در بزم دور یک دو قدح در کش و برو
یعنی طمع مدار وصال دوام را

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد

در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی
بر می شکند گوشه ی محراب امامت

ترا آن به که روی خود زمشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

در کمین گاه نظر با دل خویشم جنگ است
ز ابرو و غمزه ی او تیر و کمانی به من آر

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد
زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

ما درون سینه هوایی نهفته ایم
بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود