در چاه ذقن چو حافظ ای جان
حسن تو دو صد غلام دارد

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

یاد بهار میرود از گلستان شاه
وز ژاله باده در قدح لاله میرود

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیز هوش
وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبم
دولت صحبت آن مونس جان ما رابس

سر رشته ی جان به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد