دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانی های مشتی دلق پوشان

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلمن در جگر افتاد

تا گنج غمت در دل ویرانه عقیم است
همواره مرا کوی خرابات مفام است

تا چه کند با رخ تو دود دل من
آینه دانی که تاب آه ندارد
شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت
چشم دریده ادب نگاه ندارد