ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

نا امیدم مکن از سابقه ی لطف ازل
تو چه دانی که پس پرده که خوب است و که زشت

وصال او ز عمر جاودان به
خداوندا مرا آن ده که آن به

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش