رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

ز شوق سر کوی آفتاب طلعت تو
اگر طلوع کند طالعم همایون است

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

می وزد از چمن نسیم بهشت
پس بنوشید دائما می ناب

تا ز میخانه و می نام نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

ساقی که جامت از می صافی تهی مباد
چشــم عنــایتی بــه مــن ذره نــوش کــن