دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

نقد صوفی نه همه صافی و بی غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز
هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

دل به رغبت می سپارد جان به چشم مست یار
گر چه هوشیاران ندادند اختیار خود به کس

ساقی بیا که عشق ندا می کند بلند
کان کس که گفت قصه ما هم ز ما شنید

دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی
که این را این جنین چشم است و آن را آنچنان ابرو