وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری ست رنجاندن

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیدل که جای فریاد است

ترسم این قوم که بر دردکشان میخندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

ای که دایم به خویش مغروری
گر ترا عشق نیست معذوری

یا رب کی ان صبا بوزد کز نسیم ان
گردد شمامه ی کرمش کار ساز من

نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چو برخاست
گره بگشود از ابرو و بر دل های یاران زد

دست در حلقه ی آن زلف دوتا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

دل چو پرگار به هر سو دورانی می کرد
واندر آن دایره سرگشته ی پا برجا بود

همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد