درآ که در دل خسته توان درآید باز
بیا که در تن مرده روان درآید باز

ز در درآ و شبستان ما منور کن
هوای مجلس روحانیان معطر کن

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر
نزاع بر سر دنیای دون مکن درویش

شراب خانگیم بس می مغانه بیار
حریف باده رسید ای رفیق تو به وداع

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم

من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف
تا به حدی ست که آهسته دعا نتوان کرد

در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

هر آب روی که اندوختم ز دانش و دین
نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

دلم رفت و ندیدم روی دلدار
فغان از این تطاول آه از این زجر