نقد دلی که بود مرا صرف باده شد
قلب سیاه بود از آن در حرام رفت

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین
خدا گواه که هر جا که هست با اویم

محرم راز دل شیدای خود
کس نمی بینم ز خاص و عام را

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

این چنین موسمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دور مجنون گذشت و نوبت ماست
هر کسی پنج روزه نوبت اوست

با دل آرایی مرا خاطر خوش است
کـــز دلـــم یکبـــاره بـــرد آرام را