یارب از ابر هدایت برسان بارانی
بیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم

ما را بر آستان تو بس حق صحبت است
ای خواجه باز بین به ترحم غلام را
حافظ مرید جام می است ای صبا برو
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

آنچه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم
اگر از خم بهشت است و گر از باده مست

تیمار غریبان سبب ذکر جمیل است
جانا مگر این قاعده در شهر شما نیست

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد
هر که خاک در میخانه به رخسار ه نرفت

تا لشگر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند
عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

تاب بنفشه می دهد طره ی مشک سای تو
پرده ی غنچه می درد خنده ی دل گشای تو

وفــا و عهد نکــو بــاشد ار بیامــوزی
و گر نه هر که تو بینی ستمگری داند