یاد باد آنکه صبوحی زده در مجلس انس
جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

دل از برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید

دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
کز عکس روی او شب هجران سر آمدی

یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییم و آستانه ی دولت پناه تو

دارم امید برین اشک چو باران که دگر
برق دولت که برفت ار نظرم باز آید