تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین منست

در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

همین که ساغر زرین خور نهان گردید
هلال عید به دور قدح اشارت کرد

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

یعنی بیا که آتش موسی نمود گل
تا از درخت نکته ی توحید بشنوی

ترا آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

در این بازار گر سودیست با درویش خرسندست
خدایا منعمم گردان به درویشیو خرسندی

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان مارا بس