ز رقیب دیو سیرت به خدای خود پناهم
مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

تویی که به سرخوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه ی دلبران دهندت باج

ای پادشـــه خوبان داد از غـــم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

ترا آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو و باده و دفتر جایی