بدترین درد آن است که برای توقف

ریزش دانه های اشک لبخند بزنی......

سيب سرخی را به من بخشيد و رفت

ساقه سبز مرا او چيد و رفت

عاشقی های مرا باور نكرد

عاقبت بر عشق من خنديد و رفت

اشك در چشمان گرمم حلقه زد

بی مروت گريه ام را ديد و رفت

سکوت من هیچگاه نشانه رضایتم نبود

من اگر راضی باشم شادم و میخندم....

سکوت نمی کنم....

دل من همانند اتوبوس های شهر شده !
غصه ها سوار میشوند فشرده به روی هم و من راننده ام که فریاد میزنم :
دیگر سوار نشوید !!! جا نیست.......

آموخته ام که وابسته نباید شد
نه به هیچ کس
نه به هیچ رابطه ای
و این لعنتی نشدنی ترین
کاری بود که آموخته ام

این بغض لعنتی!
اشک هایی که بی دلیل سر میخورند رو گونه هایم
دلی که بی هیچ دلیلی باز تنگ است!
یک شنبه ی پاییزی لعنتی که زخمی کرده این روزهای خوشم را
شاید دلم برای خاطرات مشترک نداشته مان تنگ است
نشسته ام پایین تختم روی اون تکه فرش صورتی رنگ
زانو هایم را بغل کرده ام و چونه مُ گذاشتم روشون
و این خاطرات خیس و نمناک نداشته رو دوره میکنم!
اشک میریزم و اشک میریزم و اشک میریزم
واسه روزی که این خاطرات نباشن، تا واسشون اشک بریزم [ ! ]

گاهی دلت از زنانگی می گیرد ... میخواهی كودك باشی

دختر بچه ای كه به هر بهانه ای به آغوشی پناه می برد و آسوده اشك می ریزد ...

زن كه باشی ...
باید بغض های زیادی را بی صدا دفن كنی !