تو شمع انجمنی یک زبان و یک دل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش

در گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم
گفتی که حافظ دل سرگشته ات کجاست
در حلقه های آن خم گیسو نهاد ایم

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار

رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت
شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
شمع هر جمع مشو ورنه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم