ما که دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
کامم ز تلخی غم چون زهر گشت
بانگ نوش شاد خواران یاد باد

دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی ارزد
به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی ارزد

در خرابات مغان ما نیز هم منزل کنیم
کاین چنین رفته ست در عهد ازل تقدیر ما

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

ما در درون سینه هوایی نهفته ایم
بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود
بر خاک راه یار نهادیم روی خویش
بر روی ما رواست اگر آشنا رود

در نیل غم فتاد و سپهرش به طنز گفت
الان قـــد نـــدمت و مـــا ینفـــع النـــدم

مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او
عکس خود دیدگمان بردکه مشکین خالی ست

تــــرا ز کنگره عـــرش میــــزننـــد صفیــــر
ندانست که در این دامگه چه افتاده است

تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد