چنان آسمان بر زمین شد بخیل
کـه لب تــر نکردند زرع و نخیــل

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

آن قصر که جمشید در او جام گرفت
آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت
بهرام که گور می گرفتی همه عمر
دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

مکن ای دل که عشق کار تو نیست
یــار در خــور و روزگــار تــو نیست

مرا به جان تو سوگند و صعب سوگندی
کــه هرگز از تـو نگردم نه بشنــوم پندی