|
خط ُ نشون ٭با رؤیای خود حرف می زنم...
نفست ر ُ تازه کن، ترانه خون! شعر ُ با لهجه ی آزادی بخون! ماهی ِ سیاه ِ این ترانه رُ، به شب ِ آبی دریا برسون! من ُ با صدات ببر یه جای دور، خسته ام از این همه خط ُ نشون! دیگه این قناری ِ قفس نشین، تن نمی سپُره به ننگ ِ آب ُ دون! زیر ِ سر نیزه ی این ثانیه ها، منم ُ ترانه های نیمه جون! دلم از غربت ِ این خونه گرفت، ای فلک! ماشه ی مرگ ُ بچسلامد! من می خوام خونه م ُ دوشم بگیرم، مث ِ کولیا، مث ِ یک حلزون! اما این خاطره های لعنتی می گن: این جهنم ُ خونه بدون! ای نسیم ِ خوب ِ دریا! یه دفه ، من ُ دنبال ِ نگاهت نکشون! قایقم منتظره اشاره تِ، بی قراره وُ کشیده بادبون! موندنم مرگه، یه مرگه بی شکوه، رفتنم لعنت ِ و ُ زخم زبون! تو بگو! تویی که تو خواب ُ خیال، خونه ساختی از گــُل ُ رنگین کمون، بگو کی پهلوون ِ شهر ِ چراغ، پا میذاره توی گودِ خونمون؟ من ُ دلداری بده با یه دروغ! بگو : چش براه ِ پهلوون بمون! وقتی تو کویره ترس ُ دلهره، بال ِ کرکسا میشه یه سایه بون، ما ر ُ گول زدن دوباره، همنفس! نگا کن کرکسا ر ُ تو آسمون! دَس رو دَس گذاشتن ِ من ُ تو هم، چاره نیس برای ختم ِ سَر بُرون! واسه هر کسی که دس رو دس گذاشت، نامه نیس تو خورجین ِ نامه رسون! حرف ِ آخر این که: دستم ر ُ بگیر! تا با هم بشیم هزار تا پهلوون!● |
کهرُبا ٭باز هم برای تو نوشتم ُ این آخرین ترانه نیست!
بی تو اَم اما از تو سرشارم! بی تو در خواب ُ با تو بیدارم! رنگِ چشمانت، رنگِ دلتنگی! خسته ای از این آدمک سنگی! کهربایی تو، من پَری در باد! تو همه شعری، من همه فریاد! آخرین بانو! سایه را بشکن! شوق ِ بودن را، زنده کن در من! آخرین بانو! رنگ ِ رؤیا باش! بهترین فصل ِ قصه ی ما باش! از نگاه ِ من، بهترین نامی! خسته از راه ِ بی سرانجامی! آخرین عاشق، آخرین همراه! از شب ِ یلدا، پُل بزن تا ماه! حجم ِ آغوشت، وسعت ِ دریاست! بی تو این عاشق، قایقی تنهاست! آخرین بانو! سایه را بشکن! شوق ِ بودن را، زنده کن در من! آخرین بانو! رنگ ِ رؤیا باش! بهترین فصل ِ قصه ی ما باش!● |
بی خیال! ٭تقدیم به مجید جان معظمی!
اگه هیشکی حرف ِ ما حالیش نمی شه، بی خیال! اگه شب رَد نمی شه از پَس ِ شیشه، بی خیال! کنج ِ چاردیواری ِ رؤیا همیشه مال ِ ماس، این نفس حتا اگه که آخریشه، بی خیال! بی خیالی حالی داره که فقط من می دونم! واسه اینه که هنوز مثل ِ قدیما می خونم! این صدا ارثیه ی پدربرزگ ِ واسه من، حتا سِیلـَم که بیاد من یکی این جا می مونم! اگه این جا چشم ما همیشه بسته س، بی خیال! اگه تو سفره نمکدون ِ شکسته س، بی خیال! بی خیال ِ این خیالا که پُر از دلهره اَن! حتا شب اگه از این سیاهی خسته س، بی خیال! بی خیالی حالی داره که فقط من می دونم! واسه اینه که هنوز مثل ِ قدیما می خونم! این صدا ارثیه ی پدربرزگ ِ واسه من، حتا سِیلـَم که بیاد من یکی این جا می مونم!● |
صحنه ی سپیده
وقتی پروانه ی آواز، بی صدا حبس ِ یه پنجه س! وقتی آغوش ِ رفیق اَم، تخته بند ِ یه شکنجه س! وقتی هر معجزه، مَکره! وقتی هر حادثه شومه! مَلمَل ِ فریاد ِ سُرخت، رو به رومه! رو به رومه! مثل ِ پرده ی نمایش، بی بهانه می ره بالا! صحنه، صحنه ی سپیده س! فصل ِ جون کندن ِ حالا! مث ِ شلّیک گلوله تو شقیقه س هر دقیقه! هر دقیقه مث ِ شلّیک گلوله س تو شقیقه! می شه بی وقفه لگد ، لاله های سرنگونُ، می شه از ترانه خط زد، بوی بی دریغ ِ خونُ، اما شعله تا به امروز، زیر ِ خکستر نمونده! گاهی وقتا یه جرقه، صدتا جنگل ُ سوزونده! بیا با نور ِ یه فانوس، خورشید ِ سرد ُ خبر کن! بیا بارونی ِ شب ر ُ، با یه کبریت شعله ور کن! مث ِ شلّیک گلوله تو شقیقه س هر دقیقه! هر دقیقه مث ِ شلّیک گلوله س تو شقیقه!● |
عاشقی یعنی همین! ٭تو هم عاشق شده یی؟ خودکار ِ قرمز!
اگه خکستر نشینی، اگه اهل ِ آسمونی، اگه جنس ِ خود ِ مایی، اگه از مابهترونی، اگه شاعر، اگه سرباز، اگه قصاب، اگه سارق، اگه ارباب، اگه زارع، اگه پاروزن ِ قایق، اگه آهنگر ُ خرّات، اگه سرگرم ِ تجارت، یا اگه حتا وزیری، پُشت ِ مسند ِ صدارت، یه نفر دلت ر ُ می دزده فقط با یه نگاه! عاشقی یعنی همین، یعنی گناه ِ بی گناه! بعد از اون روز دیگه از خودت رهایی مث ِ من! خوش ترانه، خوش طنین ُ خوش صدایی مث ِ من! بعد از اون دیگه دلت میشه چراغ ِ راه ِ تو! غیر از عشقت کسی ر ُ نمی بینه نگاه ِ‌تو! دنیا تو دست ِ توئه، با هیشکی کاری نداری! همه ی زندگیت ُ به پای عشقت می ذاری! عاشقی یعنی همین، یعنی گناه ِ بی گناه! یه نفر دلت ر ُ می دزده فقط با یه نگاه!● |
قصه ی دل! ٭نسل ِ بی حافظه بیژن مفید را نمی شناسد! حالیته؟
سام علیک! ابرو هلالی! سام علیک! جای ما همیشه خالی! سام علیک! نکنه یادت نیاد خاطر خواه ِ همیشه رُ ! نکنه کنده باشی از توی خکت ریشه رُ ! من همونم که قدیم قدیما پاسوزت شدم! شایدم یه خاطره برای امروزت شدم! چش رو هم گذاشتنت درد ِ ما ر ُ دوا نکرد! هیچ کلیدی قفل ِ بدمصّب ِ دل ر ُ وا نکرد! یه نظر ما ر ُ نگکن که نگات غنیمته! بسوزون دوباره ما ر ُ! سوختن این جا راحته! خیلی وقتیه که توی قاب ِ عکسا جای خالیته! تو ما ر ُ کشتی ُ هیچ غمی نداشتی... حالیته؟ بگو که یادت میاد نگاه ِ بی پرده ی من! گـُـل ِ یاس ِ پرپر ُ تو کوچه وقت ِ رد شدن! بگو که زنگ ِ صدام هنوز به یادته، بگو! یا نه... من برات می گم قصه ی دل ر ُ مو به مو! چش رو هم گذاشتنت درد ِ ما ر ُ دوا نکرد! هیچ کلیدی قفل ِ بدمصّب ِ دل ر ُ وا نکرد! حالا تو چشام نگا کن که نگات غنیمته! بسوزون دوباره ما ر ُ! سوختن این جا راحته!● |
دارالمجانین ٭زانو نمی زنم! هرگز!
دو تا کپسول ِ مسکـّن روی میز صبحونه، بالا بنداز! چاره یی نیست! دیوونه! ای! دیوونه! بالا بنداز تا بدونی زندگی خواب ُ خیاله! نگا کـُن عقربه ها ر ُ ، هر یه ثانیه، یه ساله! پنجره ها نرده پوشن توی این دارالمجانین! پُرن از حرفای روشن، این چشای مات ُ غمگین! تکلیف ِ این زمونه با آدما خیلی روشنه! دیوونه ی زنجیریه، هر کسی زانو نزنه! آقایون ِ دیوونه ها! هیچکسی ما ر ُ نمی خواد! باید مُسکن بخوریم، تا دنیا یادم نمیاد! آره! ما دیوونه ییم! پس ما ر ُ تنها بذارین! درا و ُ پنجره ها ر ُ واسه مون وا بذارین! حتا زنجیر نمی تونه ما ر ُ زندونی کنه! واسه ما هیشکی نمی تونه رجزخونی کنه! ما همه رهاییم از رسوم ِ این شب ِ سیاه! شما دلخوش ِ چراغین ُ ما همسایه ی ماه! تکلیف ِ این زمونه با آدما خیلی روشنه! دیوونه ی زنجیریه، هر کسی زانو نزنه! آقایون ِ دیوونه ها! هیچکسی ما ر ُ نمی خواد! باید مُسکن بخوریم، تا دنیا یادم نمیاد!● |
هم روزگار ٭حرکات ِ موزون!؟!؟
غم نخور! هم روزگارم! من هوای تو ر ُ دارم! واسه چاردیوار ِ قلبت، صد تا پنجره میارم! غم نخور! زیبای خفته! ناامیدی حرف ِ مفته! رنگ عوض می کنه این شب، با غزل های نگفته! نگو خیلی وقته این جا، کسی فردا رُ ندیده! توی پولک ِ لباست، صد تا فانوس ِ امیده! چرخ ِ تو، وقت می رقصی! میشکنه چرخ ِ فلک رُ! تازه می کنه دوباره، خبرای قاصدک رُ! شب از رقص ِ تو می ترسه! بترسون دیوِ جادو ر ُ! پریشون کن با آوازت، سکوت ِ این غزلگو رُ! غم نخور! همیشه روشن! رخوت ُ بگیر از این تن! خون ِ زندگی ر ُ بسپار، به رگِ ترانه ی من! غم نخور! همدست ِ خسته! شب پره از پیله رسته! مرغ ِ عشق ِ این ولایت، دوباره قفس شکسته! شب از رقص ِ تو می ترسه! بترسون دیوِ جادو ر ُ! پریشون کن با آوازت، سکوت ِ این غزلگو رُ!● |
برده گی ٭وطن یعنی: علامت ِ پرسش تا نهایت ِ دنیا...
به من بگو وطن چیه؟ من نمی فهمم وطنُ! گردُ غبار رو چشام، تو تازه کن دید ِ منُ! به من بگو وطن چیه؟ یه خط ِ فرضی روی خک؟ یا شیر ِ دُم بریده یی، که تو قفس میشه هلک؟ به من بگو وطن چیه؟ چشمای مادر یا پدر؟ پیله ی صد پاره شده، یا غربت ِ یه در به در؟ به من بگو وطن چیه؟ خونه یا قبرستون ِ ما؟ خنده های بدون ِ مرز، یا گریه ی پنهون ِ ما؟ برای حبس ِ من ُ ما، وطن فقط بهانه بود! خاطره های برده گی، غزل نبود، ترانه بود! وطن واسه یه عدّه یی، آواز ِ ای دل، ای دله! ساختن یه بادبادکه،با کاغذای باطله! وطن واسه یه عدّهیی، مزّه ی قرمه سبزیه! برای غربت زده ها، اونور ِ خط ِ مرزیه! وطن واسه یه عده یی، عکسای تخت ِ جمشیده! ظرف ِ شُله زرد ِ که روش، خون جای دارچین پاشیده! وطن همین جاس که شده، سقف ِ سیاه ِ تو و ُ من! با من بخون اگه تو هم، شکاری از دست ِ وطن! برای حبس ِ من ُ ما، وطن فقط بهانه بود! خاطره های برده گی، غزل نبود، ترانه بود!● |
بمون برای ما شدن! ٭گفتم: «- بمان!» امّا تو...
شب ِ خکستریه ی خونه ی من، پلک ِ چشمای من ُ بسته می خواد! جیرجیرک خونده وُ خوابیده ولی، چه کنم؟ من یکی خوابم نمیاد! نور ِ فانوستُ بنداز تو شبم، این همه زخم ِ زبون نزن به من! صدای من دیگه سوسو نداره! تو با لحن ِ کهکشون حرفی بزن! فکر نکن اگه بری بدون تو، همه ی هستی ِ من میره به باد! خیلی وقته که با هم غریبه ییم، رنگ ِ چشمای تو یادم نمیاد! بغضم از رفتن ِ تو نمی شکنه، این ُ بدون! اما با این همه باز بهت می گم: با من بگو! رفتن ِ تو نه سقوطه، نه سکوته واسه من! اما باز بهت می گم : بمون برای ما شدن! اگه مهربون بشی برای تو، سقفی از بلور ُ رؤیا می سازم! برای برق ِ نگاه ِ ناز ِ تو، جونم ُ با یه اشاره می بازم! اگه باشی تو شب ِ ترانه هام، میشه آتیش بازی ُ نگا کنیم! می تونیم پلکای خورشید خانوم ُ، رو به تاریکی ِ قصه وا کنیم! اگه تو این جا نباشی، می دونم رودخونه زندونی میشه تو چشام! اما من نمی ذارم که بشنوی، صدای گریه رُ تو زنگ ِ صدام! بغضم از رفتن ِ تو نمی شکنه، این ُ بدون! اما با این همه باز بهت می گم: با من بگو! رفتن ِ تو نه سقوطه، نه سکوت ِ واسه من! اما باز بهت می گم: بمون برای ما شدن!● |
بخند ٭زندگی کاشکی به ما امون میداد! «محمدعلی بهمنی»
امون بده که عطر ِ تو برگ ِ امون ِ واژه هاس! بذار بتابم از چشات، این اینه بی انتهاس! امون بده! امون بده! که بی امون ِ روزگار! دست ِ ترانه بافه من، بافته برام طناب ِ دار! امون بده! امون بده! که عاشقانه تر بشم! می خوام تو کوچه ی چشات، دوباره دربه در بشم! منُ بگیر از روزگار، که خسته ام از این عذاب! دوباره لالایی بخون! بذار بیدارشم توی خواب! می خوام تو ر ُ خواب ببینم تا بشکنه شب ِ کبود! ببین که بیداری ِ ما، آش ِ دهن سوزی نبود! خواب ِ تو ناب ِ مث ِ شعر، رؤیا داره بغل بغل! مشعل ِ آوازِ منی، تو این سیاهی ِ دغل! می خوام تو خواب ببینمت! چشمای خیسم ر ُ ببند! خسته ام از زنگ ِ‌عزا، برام بخند! برام بخند! منُ بگیر از روزگار، که خسته ام از این عذاب! دوباره لالایی بخون! بذار بیدارشم توی خواب!● |
دروغای قشنگ
گفتی باید بنویسم که شب‌ِ قصه قشنگه رو سرِ ثانیه هامون یه حریرِ رنگ به رنگه گفتی باید بنویسم جاده‌ی ترانه بازه شب‌ِ رو سیاه‌ِ قصه از ستاره بی‌نیازه گفتی باید بنویسم ، اما سخته این نوشتن از قشنگی قصه گفتن تو دقایقی که زشتن چه شبای رنگ به رنگی چه جماعت‌ِ یه رنگی نه مُسلسلی ، نه جنگی چه دروغای قشنگی من میخوام یه آینه باشم روبه روی این دقایق مثل‌ِ یه بغض‌ِ قدیمی واسه دلتنگی‌ِ عاشق اما اینجا سنگ‌ِ سایه میشکنه آینه‌ها رو تو یه لحظه برف‌ِ وحشت می پوشونه جای پا رو اینجا باید بنویسی که چشای شب قشنگه اینجا جای آینه‌ها نیست ، اینجا وعده گاه‌ِ سنگه چه شبای رنگ به رنگی چه جماعت‌ِ یه رنگی نه مُسلسلی ، نه جنگی چه دروغای قشنگی !! |
به تو نمیشه راست نگفت |
| اکنون ساعت 11:27 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)