دل به امید صدایی که مگر در تو رسد

نالها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می سرود
گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید

درنیل غم فتاد و سپهرش به طنز گفت
الان قــد نــدمــت و مــا ینفــع النــدم

مگر نسیم تنت صبح در چمن بگذشت
که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید

دل سرا پرده ی محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست

تا ابد بوی محبت بمشامش نرسد

هرکه خاک در میخانه به رخسار نرفت

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست

راهرو گر صد بار افتد توکل بایدش