شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت آن سروم که این قدم دارد

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
تا ابد سر نکشد و ز سر پیمان نرود

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

مگر نسیــم خطت صبح در چمن بگذشت
که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید

در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سر بلندی افتی بخاک پستی

یارب آن آهــوی مشکین به ختن باز رسان
وان سهی سرو خرامان به چمن باز رسان

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت سروم که این قدم دارد

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

یارب بکه شاید گفت این نکته که در عالم

رخساره بکس ننمود آن شاهد هر جایی