مــرا امیــد وصــــال تــو زنــــده مــی دارد
و گرنه هردمم ازبیم هجرتوست بیم هلاک

کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست

اینقدر هست که بانگ جرسی می آید

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

مبـاش در پی آزار و هر چــه خواهی کــن
که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

از لعل تو گر یابم انگشتری زنهار


صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

دو نصیحت کنمت بشنو و صد پند ببر
از در عیش در آو به ره عیب مپوی