یــا رب تو این جـوان دلاور نگاه دار
کز تیر آه گوشه نشینان حذر نکرد

دل آزرده ما را به نسیمی بنواز

یعنی آن جان زتن رفته بتن باز رسان

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیــدل که جای فریــاد است

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته ات بدو دست دعا نگه دارد

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
مرد یزدان شو و فارغ از این همه خونین کفنان

نه به هفت آب که رنگش بصد آتش نرود

آنچه با خرقه زاهد می انگوری کرد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلــم در جگر افتـاد

د ر گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاه ایم