چند وقتي بود در بخش مراقبت هاي ويژه يک بيمارستان معروف، بيماران يک تخت بخصوص در حدود ساعت 11 صبح روزهاي يکشنبه جان مي سپردند و اين موضوع ربطي به نوع بيماري و شدت وضعف مرض آنان نداشت.

اين مسئله باعث شگفتي پزشکان آن بخش شده بود به طوري که بعضي آن را با مسائل ماوراي طبيعي و بعضي ديگر با خرافات و ارواح و اجنه و موارد ديگر در ارتباط مي دانستند.

کسي قادر به حل اين مسئله نبود که چرا بيمار آن تخت درست در ساعت 11 صبح روزهاي يکشنبه مي ميرد.

به همين دليل گروهي از پزشکان متخصص بين المللي براي بررسي موضوع تشکيل جلسه دادند و پس از ساعت ها بحث و تبادل نظر بالاخره تصميم بر اين شد که در اولين يکشنبه ماه، چند دقيقه قبل از ساعت 11 در محل مذکور براي مشاهده اين پديده عجيب و غريب حاضر شوند.

در محل و ساعت موعود، بعضي صليب کوچکي در دست گرفته و در حال دعا بودند، بعضي دوربين فيلمبرداري با خود آورده و ...
دو دقيقه به ساعت 11 مانده بود که « پوکي جانسون » نظافتچي پاره وقت روزهاي يکشنبه وارد اتاق شد. دوشاخه برق دستگاه حفظ حيات ( Life support system) را از پريز برق درآورد و دوشاخه جاروبرقي خود را به پريز زد و مشغول کار شد ...!

یه پسر و دختر کوچولو داشتن با هم بازی میکردن. پسر کوچولو یه سری تیله داشت و دختر کوچولو چندتایی شیرینی با خودش داشت. پسر کوچولو به دختر کوچولو گفت من همه تیله هامو بهت میدم؛ تو همه شیرینیاتو به من بده. دختر کوچولو قبول کرد.
پسر کوچولو بزرگترین و قشنگترین تیله رو یواشکی واسه خودش گذاشت کنار و بقیه رو به دختر کوچولو داد. اما دختر کوچولو همون جوری که قول داده بود تمام شیرینیاشو به پسرک داد.
همون شب دختر کوچولو با ارامش تمام خوابیدو خوابش برد. ولی پسر کوچولو نمی تونست بخوابه چون به این فکر می کرد که همونطوری خودش بهترین تیله اشو یواشکی پنهان کرده شاید دختر کوچولو هم مثل اون یه خورده از شیرینیهاشو قایم کرده و همه شیرینی ها رو بهش نداده!!

_________________________

نتیجه اخلاقی داستان

• عذاب وجدان هميشه مال كسي است كه صادق نيست
• آرامش مال كسي است كه صادق است
• لذت دنيا مال كسي نيست كه با آدم صادق زندگي مي كند
• آرامش دنيا مال اون كسي است كه با وجدان صادق زندگي ميكند

ماجراي عشق شهریار
بعد از‌اينكه دختر ازدواج مي‌كند، شهريار يك روز سيزده بدر براي زنده كردن خاطرات آنجا مي‌رود و دختر هم با شوهر و بچه آنجا مي آيند. شهريار با دختر روبرو مي‌شود. هوشنگ طيار شاگرد و دوست و همشهري شهريار از عشقي كه نقطه عطف زندگي او و عاملي در روي آوردن شهريار به ادبيات است، سخن گفت. هوشنگ طيار شاعر و از شاگردان و دوستان شهريار در گفت‌و‌گو با فارس گفت: زماني‌كه شهريار براي خواندن درس پزشكي به تهران آمد، همراه با مادرش در خيابان ناصرخسرو كوچه مروي يك اتاق اجاره مي‌كند. آنجا عاشق دختر صاحب خانه مي‌شود. صحبتي بين مادران آن‌ها مطرح مي‌شود و يك حالت نامزدي بوجود مي‌آيد. قرار مي‌شود كه شهريار بعد از ‌اينكه دوره انترني را گذراند و دكتراي پزشكي را گرفت با دختر عروسي كند. اين شاعر و دوست شهريار تصريح كرد: شهريار رفته بود خارج از تهران تا دوره را بگذراند و وقتي برگشت متوجه شد، پدر دختر او را به يك سرهنگ داده است و آنها با هم ازدواج كرده‌اند. شهريار دچار ناراحتي روحي شديدي مي‌شود و حتي مدتي هم بستري مي‌شود و در اين دوران غزل‌هاي خوب شهريار سروده مي‌شوند.
طيار با بيان اينكه آن دختر بر خلاف شايعات فاميل شهريار نبوده و «عزيزه خانم» همسر شهريار فاميل او بوده است، اظهار داشت: بهجت آباد سابق بر اين تفرج‌گاه تهران بود و مثل امروز آپارتمان سازي نشده بود. اين محل، جايي بود كه بيشتر اوقات شهريار با دختر براي گردش آنجا مي‌رفت. بعد از‌اينكه دختر ازدواج مي‌كند، شهريار يك روز سيزده بدر براي زنده كردن خاطرات آنجا مي‌رود و دختر هم با شوهر و بچه آنجا مي آيند. شهريار با دختر روبرو مي‌شود و اين غزل را آنجا مي‌سرايد: يار و همسر نگرفتم كه گرو بود سرم تو شدي مادر و من با همه پيري پسرم طيار گفت: بهترين شعر تركي را شهريار گفته و كاش با شهرتي كه شهريار داشت اشعار فارسي را هم به اندازه اشعار تركي‌اش چنين زيبا مي‌سرود. وي افزود: «حيدر بابايه» در ادبيات بي‌نظير است، ولي به تركي است. اگر هم بخواهيم آن‌را به فارسي ترجمه كنيم لذت و زيبايي اش را از دست مي دهد. مسائلي است كه در ترجمه منتقل نمي‌شود.
مثلا برخي از ضرب‌المثل‌هاي تركي را فارسي زبانان نشنيده‌اند و شهريار اين ضرب‌المثل‌ها را عينا به تركي آورده و تازه وقتي هم كه ترجمه شود، خواننده چون آن را نشنيده، از آن نمي تواند لذت ببرد. طيار ادامه داد: اشخاصي كه مدتي از زندگي خود را در دهات بسر برده اند، خيلي بيشتر از اشخاصي كه در شهر بزرگ شده اند، حيدر بابايه را درك مي كنند. شهريار زماني در پاي كوه حيدر بابايه زندگي مي كرده و درنتيجه خاطرات كودكيش را با خاطرات روستا درآميخته كه بخش است. اين شاعر كه شعر را در مكتب عملي نزد شهريار آموخته، درباره اينكه چرا بيشتر اشعار شهريار در قالب غزل سروده شده، عنوان كرد: شهريار به جز غزل، قصيده، مثنوي و چند شعر نيمايي هم دارد. «اي واي مادرم» يا «پيام به اينشتين» از شعرهاي نيمايي اوست و اين شعر پيام به اينشتين را وقتي آدم مي‌خواند از بمب اتم متنفر مي‌شود. طيار در ادامه تصريح كرد: شهريار شاعر غزل‌سراست و علاقه شديدي به غزل‌ دارد و غزل تمام احساسات و عواطف انسان را مي تواند بيان كند. شهريار نيز مثل حافظ حرف‌هايش را با غزل‌هايش مي زند.
اين‌هايي كه به شعر سفيد و نيمايي رو مي‌آورند، فكر مي‌كنند خواسته‌هاي درونشان را در قالب وزن و قافيه و رديف نمي توانند بيان كنند. درنتيجه آزادگرايي مي كنند و حرف دلشان را با شعر نيمايي بيان مي‌كنند. او درباره مضمون اشعار نيمايي بيان كرد: البته اشعار نيمايي مضمون‌هاي خوبي دارند ولي اگر آن مضامين را بتوانند در غزل بياورند زيباتر است و بيشتر به دل مي نشيند. طيار درباره آشنايي خود با شهريار گفت: از زماني‌كه به شعر علاقه مند شدم به شهريار ارادت يافتم. شاگردي من به آن صورت نبود كه بنشينم و او درس بدهد و من گوش بدهم. حضورش مي رسيدم و شعرهايي كه مي سرودم را نشانش مي دادم و او اشكالاتم را مي‌گرفت و مرا ارشاد مي‌كرد. گاهي براي من شعر مي گفت و من با شعر جوابش را مي دادم. بيشتر با مطالعه ديوانش شاگرد او شدم. اين شاعر افزود: شهريار در جلد سوم ديوانش منظومه اي بلند در معرفي مفاخر ايران مي گويد و از شعراي قديمي و معاصر ياد مي كند. حتي راجع به نيما مي گويد: به خود گذشته و بگذريم از نيما كه تا فسانه‌اش از ما و بعد از آن بي‌ما كمي ظاهرا از نيما بعد از آنكه او سراغ شعر بي وزن رفته بود روگردان شد. و ارادت زيادي به نيما به خاطر شعر «افسانه» داشت. طيار ادامه داد: در اين منظومه نامي هم از من مي‌كند. آن موقع من افسر شهرباني بودم و شهريار مي گويد: به شهرباني كشور كه شهرت طيار سخنوري است به ذوق و قريحه سرشار خدا رحمتش كند .
دو شعر از استاد: بخشی از حیدربابا حيدربابا ، دوْنيا يالان دوْنيادى سليماننان ، نوحدان قالان دوْنيادى اوغول دوْغان ، درده سالان دوْنيادى هر کيمسَيه هر نه وئريب ، آليبدى افلاطوننان بير قورى آد قاليبدى تو بمان و دگران از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از كوي تو ليكن عقب سرنگران ما گذشتيم و گذشت آنچه تو با ما كردي تو بمان و دگران واي بحال دگران مي‌روم تا كه به صاحبنظري باز رسم محرم ما نبود ديده‌ي كوته‌نظران دلِ چون آينه‌ي اهل صفا مي‌شكنند كه ز خود بي‌خبرند اين زخدا بي‌خبران سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن كاين بود عاقبت كار جهان گذران شهريارا غم آوارگي و در بدري شورها در دلم انگيخته چون نوسفران

پرده، اندکی کنار رفت و هزار راز روی زمین ریخت.
رازی به اسم درخت، رازی به اسم پرنده، رازی به اسم انسان.
رازی به اسم هر چه که می دانی. و باز پرده فرا آمد و فرو افتاد.
و آدمی این سوی پرده ماند با بهتی عظیم به نام زندگی، که هر سنگ ریزه اش به رازی آغشته بود و از هر لحظه ای رازی می چکید.
در این سوی رازناک پرده، آدمیان سه دسته شدند.
گروهی گفتند: هرگز رازی نبوده، هرگز رازی نیست و رازها را نادیده انگاشتند و پشت به راز و زندگی زیستند. خدا نام آنها را گمشدگان گذاشت.
و گروهی دیگر گفتند: رازی هست، اما عقل و توان نیز هست. ما رازها را می گشاییم. و مغرورانه رفتند تا گره راز و زندگی را بگشایند. خدا گفت: توفیق با شما باد، به پاس تلاشتان پاداش خواهید گرفت. اما بترسید که در گشودن همان راز نخستین وابمانید.
و گروه سوم اما، سرمایه ای جز حیرت نداشتند و گفتند: در پس هر راز، رازی است و در دل هر راز، رازی. جهان راز است و تو رازی و ما راز. تو بگو که چه باید کرد و چگونه باید رفت.
خدا گفت: نام شما را مومن می گذارم، خود، شما را راه خواهم برد. دستتان را به من بدهید. آنها دستشان را به خدا دادند و خدا آنان را از لابلای رازها عبور داد و در هرعبور رازی گشوده شد.
و روزی فرشته ای در دفتر خود نوشت: زندگی به پایان رسید. و نام گروه نخست از دفتر آدمیان خط خورد، گروه دوم در گشودن راز اولین واماند و تنها آنان که دست در دست خدا دادند از هستی رازناک به سلامت گذشتند.

مسافر

وقتی تو را دیدم نه روزنامه ای در دست داشتی نه چمدانی از کجا باید میدانستم که مسافری بیش نیستی؟
من احمقانه صدای دل بیدارم را خاموش کردم و ابلهانه به تو لبخند زدم.
من تنها بودم و در این تنهایی وحشتناک غوطه ور
من به دنبال دست های گرمی بودم که دنیای رویایی مرا بسازد و به کاخ آرزوهایم ببرد.
اما تو چه کردی؟کاخی را که سالها در رویای پاکم ساخته بودم ویران کردی.
من در تمام زندگیم به دنبال عشق بودم عشقی که از خردسالی در دستهای رو به آسمان پدر دیده بودم عشقی که در دعاهای مادر شنیده بودم عشقی ناب نابتر از رنگ نگاه تو.اما باز هم ابلهانه تصور خامی مرا به سوی چشمان روشن پرعشقت کشید.عشق آمد و خاصیت خود را به نمایش گذاشت و در جولانگاه خود عقل و منطق را ربود.
زمان با دور تند گذشت و وقتی چشمانم باز شد که دیدم در دستهای پر خواهشم هوس را بخشیدی و رفتی.
من ماندم و تنهایی و تنهایی و باز هم تنهایی...
من از تنهایی میگویم من از تنهایی میایم که رو به وسعتی بی انتها دارد و رو به آبی بیکران...و زمان این بار روی دور کند است.
یک لحظه فقط گوش کن صدای تنهایی را میشنوی از لا به لای تمامی همهمه های این زندگی ماشینی پرهیاهو.
در همین تنهایی بود که عشق آلوده به هوست را به خودت سپردم و زندگی با تنهایی را به زندگی با تو ترجیح دادم.
چیزی نگذشته بود که در همین جهان که ترکیبی از صداها و رنگهاست صدای او را شنیدم و رنگ او را در تک تک اجزای آفرینش دیدم و خود را ملامت کردم که چرا انقدر دیر؟
من او را پیدا کردم اویی که در صدای مادرم و دستهای پدرم نهفته بود اویی که معبود بی همتا بود و خدا صدایش میکردند عشقی که اشتباه گرفته بودم و بعد از کذشتن از پل ناکامیها پیدایش کردم.
هرچه چشم گرداندم جلوه فروغ خداوندی او را دیدم و شرمنده از چشم بستنهای بی دلیل گذشته دل را به او سپردم و الحق که جواب گرفتم آری درست شنیدی جواب گرفتم با نشانه هایی کوچک اما بسی بزرگ:بال زدن یک کبوتر.نیش یک زنبور نیش که نه بی انصافیست قلقلک شیرین یک زنبور.بوسه های بارش رحمت الهی.اینها جوابهای من بودندکه تو هیچ وقت نتوانستی درک کنی و مرا بی نیاز سازی اما شنوای مطلق جواب داد که میشنوم صدایت را و مرهم میگذارم زخمهای سینه ات را فقط کافیست دلت را دریا کنی و چشمت را باز و دیدت را فراتر ببری.
چشمانم را میبندم و حضورش را با تک تک اجزایم حس میکنم اینجاست که میفهمم دیگر نیازی به توی نیازمند ندارم به تویی که سرشار از حس خودشیفتگی بودی و همه را بدون کم و کاست بنده خود میدانستی و در تمام کلماتت فریاد میزدی که بر همه منت گذاشته ای که نظری بر آنها میکنی و جواب من سکوت بود سکوتی که بلندترین فریادهای من بود.
دستهایم را با دستهای طاهری به دور از ذستهای تو که آشنای لحظه به لحظه دستهای دیگری بود و از آنها رایحه انواع عطرها مشامم را سخت آزرده میکرد آشنا ساختم.
من از عشق تو نردبانی میخواستم که پله پله مرا به کمال نزدیک سازد اما تو چه کردی؟پله پله این نردبان را شکستی و مرا به انتهای صفر پرتاب کردی.
صدای دلم بود که هنوز هم به دنبال فرهادها و مجنون های زمان است اما کجای این سرزمین نهفته اند که من هنوز به چشم خود ندیده و پیدایشان نکرده ام.
در آن زمان روحم خبر نداشت که روی کثیف سکه این دنیا آنان را در چنگال زهرآلودش نابود کرده است.
من لیلاهای بی مجنون را ندیدم اما به دنبال مجنون های آواره میگشتم.
من قطره قطره خون سیاوش را ندیدم خیانت را دیدم و قابیل های زمان را آه نه دیگر نمیخواهم به یاد آوردم همه چیز را باید سپرد به زمان
آری این منم که میخواهم به توی پر خیانت بگویم چون ایمان دارم که روزی تو هم با عشق آشنا میشوی زیرا از عشق گریزی نیست که دستهایت را همیشه باز نگه دار مبادا ببندی و آن گمشده ات بیاید و بدون پر کردن دستان
تو برود و تو تا ابد در حسرتش بمانی.
فقط شتاب نکن تا هوس چشمانش را نبینی چون وقتی خودش بیاید چشمانش در عشق غرقه است و برای پر کردن فاصله بین انگشتان دستت آماده است تا با او به احساس بنفشه و یاس برسی به بوی خوش عشق و اقاقی برسی.
به خاطر بسپار که وقتی از نردبان دستهایش به اوج رسیدی برای من هم دستی تکان بده و برای من هم عشق آرزو کن فقط عشق...........