مستم کن آنچنان که ندانم ز بی خودی
در عرصه ی خیال که آمد و کدام رفت

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیمست

همواره مرا کنج خرابات مقامست

تخم وفا و مهر در این کهنه کشتزار
آنگه عیان شود کـه بــود موسم درو

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

با خاک کوی دوست بفردوس ننگریم

من از نسیم سخن چین چه طرف بر بندم
که سرور است درین باغ نیست محرم راز

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت

کانکه شد کشته او نیک سرانجام افتاد

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

رهر وی باید جهانسوزی نه خامی بیغمی

یاد باد آنکه چو یاقوت قدح خنده زدی
در میان من و لعل تو حکایت ها بود