دولت فقر خدایا بمن ارزانی دار

کین کرامت سبب حشمت و تمکین منست

تـــا بـــه دامــان ننشینــد ز نسیمش گـــردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

تا دل هرزه گرد من رفت بچین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمیکند

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار
ور نه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

تا چند همچو شمع زبان آوری کنی

پروانه مراد رسید ای محب خموش

شاه خوبانی و منظور گدایان شده ای
قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه

من غلام نظر آصف عهدم کورا

صورت خواجگی وسیرت درویشانست

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیمست

همواره مرا کنج خرابات مقامست