تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هر که خاک در میخانه برخسار نرفت

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زرگیر

روزگاریست که سودای بتان دین منست

غم این کار نشاط دل غمگین منست

روزگاریست که دل چهره مقصود ندید

ساقیا آن قدح آینه کردار بیار

راز سر بسته ی ما بین که به دستان گفتند
هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر

رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد