الا ای پیر فرزانه مکن منعم زمیخانه

که من ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت

بتماشای تو آشووب قیامت برخاست

ناز ها زان نرگس مستانه اش باید کشید
این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار

زانکه چالاکتر از این حرکت باد نکرد

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال
بی تکلف بشنو دولت درویشان است

تا زمیخانه و می نام و نشان خواهد بود

سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

در راه عشق وسوسه ی اهرمن بسی ست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن