نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بیدل که جای فریاد است

تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز
بنیاد بر کرشمه ی جادو نهاده ایم

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

تا طبیبش بسر آریم و دوایی بکنیم

شکر آنرا که میان من و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی جرم و جنایت

نظر پاک تواند رخ جانان دیدن

که در آیینه نظر جز بصفا نتوان کرد