دیدن روی ترا دیده جان بین باید

این کجا مرتبه چشم جهان بین منست

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

تا گنج عمت در دل دیوانه مقیمست

همواره مرا کنج خرابات مقامست

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود