نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت سروم که این قدم دارد

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین منست

ای دوست به پرسیدن حافظ قدمی نه
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت

والا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیمشبی ذفع صد بلا بکند

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما
ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
روی سوی خانه خمار دارد پیر ما