خدایا...خدایا

تورو از خاطرم برده تب تلخ فراموشی
دارم خو میکنم با این فراموشی وخاموشی

چرا چشم دلم کوره عصای رفتنم سسته
کدوم موج پریشونی تو رو از ذهن من شسته

خدایا فاصله ات تا من خودت گفتی که کوتاهه
از اینجا که من ایستاده ام چقدر تا آسمون راهه

من از تکرار بیزارم از این لبخند پژمرده
از این احساس یاسی که تو رو از خاطرم برده

به تاریکی گرفتارم شبم گم کرده مهتابو
بگیر از چشمای کورم عذای کهنه ی خوابو

چرا گریه ام نمی گیره مگه قلب من از سنگه
خدایا من کجا میرم کجای جاده دل تنگه

میخوام عاشق بشم اما تب دنیا نمی ذاره
سر راه بهشت من درخت سیب میکاره

چه خواهیم گفت...؟
 

میخوام بگم حرف دلو اما نمیدونم چرا


میخوام بگم تا توبودی زندگیم یه رنگی داشت

کنار کلبه تو دل یه سرو سامانی دیگه داشت

شاید من برم یه جای دور

یجای دور از همه ادما

تکه کنم به سنگ غم بشینم بگم از دل سنگ

سوختم ساختم شکستم نشستم پرم شکست خزیدم
به عشق دیدن تو هرروز هر شب بودم تا ببینم اون رویت

ولی زدی شکستی تمام تار پودم

تو دلم یه غم دارم اندازه کوه دراک

تومیدونی اون کوه کجاست

میخوام برم بیدقنبری یه هوایی تازه کنم

بعدش برم تو شاهچراغ نماز هاجات بخونم

شاید برم حافظیه یه فال حافظ بگیرم

تقدیم به اونی که امروز زد دلمو شکست

تو اینجا نیستی؟

تو اینجا نیستی ! تنهای تنها ، با سکوتی سخت درگیرم
و می دانم ، اگر دیگر نیایی ،
در غروبی سرد و غمبار و پر از تردید می میرم !
امید بازگشت تو ، مرا زنده نگه می دارد و آری
تو می آیی !
تو می آیی بهانه من ،
و می دانم دوباره شاخه های خشک احساسم ،
جوانه می زند ،
لبریز از عشق و شکوه زندگی می گردد و با تو ،
تمام لحظه های تلخ پاییز و زمستان را ،
تمام لحظه های بی تو بودن را ، تمام خاطرات سرد و بی روح نبودت را ،
شبیه قاصدک ، در دست های باد می اندازد و دیگر ،
به آن فصل پر از دلتنگی و سرما نیندیشد !
تو می آیی بهانه من ،تو می آیی ،
و شوق دیدنت ، این شاخه های خشک را زنده نگه می دارد و
تنها به شوق تو ،
سکوت ژرف و سرد مرگ را بدرود می گوید