|
غزل های حسین منزوی
غزل 1
یک شعر تازه دارم ، شعری برای دیوار شعری برای بختک ، شعری برای آوار تا این غبار می مرد ، یک بار تا همیشه باید که می نوشتم ، شعری برای رگبار این شهر واره زنده است ،اما بر آن مسلط روحی شبیه چیزی ، چیزی شبیه مردار چیزی شبیه لعنت ، چیزی شبیه نفرین چیزی شبیه نکبت ، چیزی شبیه ادبار در بین خواب و مرداب ، چشم و دهان گشوده است گمراهه های باطل ،بن بست های انکار تا مرز بی نهایت ، تصویر خستگی را تکرار می کنند این ، ایینه های بیمار عشقت هوای تازه است ، در این قفس که دارد هر دفعه بوی تعلیق ، هر لحظه رنگ تکرار از عشق اگر نگیرم ، جان دوباره ،من نیز حل می شوم در اینان این جرم های بیزار بوی تو دارد این باد ،وز هفت برج و بارو خواهد گذشت تا من ، همچون نسیم عیار |
حسین منزوی
غزل 5
ای دور مانده از من ناچار و ناسزاوار آنسوی پنج خندق - پشت چهار دیوار ای قصه ی تو و من - چون قصه ی شب و روز پیوسته در پی هم ، اما بدون دیدار سنگی شده است و با من تندیسوار مانده است آن روز آخرین وصل ،و آن وصل آخرین بار بوسیدی و دوباره... بوسیدی و دوباره سیری نمی پذیرفت از بوسه روحت انگار با هر گلوله یک گل در جان من نشاندی از بوسه تا که بستی چشم مرا ، به رگبار دانسته بودی انگار ، کان روز و هر چه با اوست از عمر ما ندارد ،دیگر نصیب تکرار آندم که بوسه دادی چشم مرا ، نگفتم چشمم مبوس ای یار ، کاین دوری آورد بار ؟ |
حسین منزوی
غزل 7
از شب گذشته ام همه بیدار خواب تو ظلمت شمار سرزدن آفتاب تو جان تهی به رذاه نگاهت نهاده ام تا پر کنم هر اینه جام از شراب تو گیسوی خود مگیر ز دستم که همچنان من چنگ التجا زده ام در طناب تو ای من تو را سپرده عنان ، در سکون نمان سویی بتاز تا بدوم در رکاب تو یک بوسه یک نگاه از آن چشم و آن دهان اینک شراب ناب تو و شعر ناب تو گر بین دیگران و توپ یش ایدم قیاس دریای دیگری نه و آری سراب تو جز عشق نیست خواندم و دیدم هزار بار واژه به واژه سطر به سطر کتاب تو اینجاست منزلم که بسی جستم و نبود آبادی ای از آنسوی چشم خراب تو |
حسین منزوی
غزل 9
قصد جان می کند این عید و بهارم بی تو این چه عیدی و بهاری است که دارم بی تو گیرم این باغ ، گلاگل بشکوفد رنگین به چه کار ایدم ای گل ! به چه کارم بی تو ؟ با تو ترسم به جنونم بکشد کار ، ای یار من که در عشق چنین شیفته وارم بی تو به گل روی تواش در بگشایم ورنه نکند رخنه بهاری به حصارم بی تو گیرم از هیمه زمرد به نفس رویانده است بازهم باز بهارش نشمارم بی تو با غمت صبر سپردم به قراری که اگر هم به دادم نرسی ، جان بسپارم بی تو بی بهار است مرا شعر بهاری ،آری نه همیه نقش گل و مرغ نیارم بی تو دل تنگم نگذارد که به الهام لبت غنچه ای نیز به دفتر بنگارم بی تو |
غزل 11
ابری رسید و آسمانم از تو پر شد بارانی آمد ، آبدانم از تو پر شد نام تو اول بغض بود و بعد از آن اشک اول دلم پس دیدگانم از تو پر شد جان جوان بودی تو و چندان دمیدی تا قلبت بخت جوانم از تو پر شد خون نیسیتی تا در تن میرنده گنجی جانی توو من جاودانم از تو پر شد چون شیشه می گرداند عشق ، از روز اول تا روز آخر ، استکانم از تو پر شد در باغ خواهش های تن روییدی اما آنقدر بالیدی که جانم از تو پر شد پیش گل سرخ تو ،برگ زرد من کیست ؟ آه ای بهاری که خزانم از تو پر شد با هر چه و هر کس تو را تکرار کردم تا فصل فصل داتسانم از تو پر شد ایینه ها در پیش خورشیدت نشاندم و آنقدر ماندم تا جهانم از تو پر شد |
غزل 13
بارید صدای تو و گل کرد ترنم انبوه و درخشنده چنان خوشه ی انجم تعبیر زمینی هم اگر خواسته باشی چون خوشه ی انجم نه که چون خوشه ی گندم عشق از دل تردید بر آمد به تجلا چون دست تیقن ز گریبان توهم خورشید شدی سر زدی از خویش که من باز روشن شوم از ظلمت و پیدا شوم از گم آرامش مرداب به دریا نبرازد زین بیشترم دم بده آری به تلاطم شوقی که سخن با تو بگویم ، گذرم داد موسای کلیمانه ز لکنت به تکلم بسم الهت ای دوست بر آن غنچه که خنداند صد باغ گل از من به یکی نیمه تبسم شعر آمد و بارید به همراه صدایت الهام به شکل غزلی یافت تجسم دادم بده ای یار ! از آن پیش که شعرم با پیرهن کاغذی اید به تظلم |
غزل 16
برج ویرانم غبار خویش افشان کرده ام تا به پرواز ایم از خود جسم را جان کرده ام غنچه ی سربسته ی رازم بهارم در پی است صد شکفتن گل درون خویش پنهان کرده ام چون نسیمی در هوای عطر یک نرگس نگاه فصل ها مجموعه ی گل را پریشان کرده ام کرده ام طی صد بیابان را به شوق یک جنون من از این دیوانه بازی ها فراوان کرده ام بسته ام بر مردمک ها نقشی از تعلیق را تا هزار ایینه را در خویش حیران کرده ام حاصلش تکرار من تا بی نهایت بوده است این تقابل ها که با ایینه چشمان کرده ام من که با پرهیز یوسف صبر ایوبیم نیست عذر خواهم را هم آن چک گریبان کرده ام چون هوای نوبهاری در خزان خویش هم با تو گاهی آفتاب و گاه باران کرده ام سوزن عشقی که خار غم بر آرد کو که من بارها این درد را اینگونه درمان کرده ام از تو تنها نه که از یاد تو هم دل کنده ام خانه را از پای بست این بار ویران کرده ام |
غزل 20
دیوانگی زین بیشتری ؟ زین بیشتر ، دیوانه جان با ما ، سر دیوانگی داری اگر ، دیوانه جان در اولین دیدار هم بوی جنون آمد ز تو وقتی نشستی اندکی نزدیک تر دیوانه جان چون می نشستی پیش من گفتم که اینک خویش من ای آشنا در چشم من با یک نظر دیوانه جان گفتیم تا پایان بریم این عشق را با یک سفر عشقی که هم آغاز شد با یک سفر دیوانه جان کی داشته است اما جنون در کار خویش از چند و چون قید سفر دیوانه جان ! قید حضر دیوانه جان ما وصل را با واژه هایی تازه معنا می کنیم روزی بیامیزیم اگر با یکدیگر دیوانه جان تا چاربند عقل را ویران کنی اینگونه شو دیوانه خود دیوانه دلدیوانه سر دیوانه جان ای حاصل ضرب جنون در جان جان جان من دیوانه در دیوانگی دیوانه در دیوانه جان هم عشق از آنسوی دگر سوی جنونت می کشد گیرم که عاقل هم شدی زین رهگذر دیوانه جان یا عقل را نابود کن یا با جنون خود بمیر در عشق هم یا با سپر یا بر سپر دیوانه جان |
غزل 23
از روز دستبرد به باغ و بهار تو دارم غنیمت از تو گلی یادگار تو تقویم را معطل پاییز کرده است در من مرور باغ همیشه بهار تو از باغ رد شدی که کشد سر مه تا ابد بر چشم های میشی نرگس غبار تو فرهاد کو که کوه به شیرین رهات کند از یک نگاه کردن شوریده وار تو کم کم به سنگ سرد سیه می شود بدل خورشید هم نچرخد اگر در مدار تو چشمی به تخت و پخت ندارم . مرا بس است یک صندلی برای نشستن کنار تو |
غزل 27
ماندم به خماری که شراب تو بجوشد پس مست شود در خم و از خود بخروشد آنگه دو سه پیمانه از آن می که تو داری با من به بهایی که تو دانی بفروشد مستم نتوانست کند غیر تو بگذار صد باده به جوش اید و صد بار بکوشد وقتی که تو باشی خم و خمخانه تهی نیست بایست دعا کرد که سرچشمه نخوشد مستی نبود غایت تأثیر تو باید دیوانه شود هر که شراب تو بنوشید مستوری و مست تو به یک جامه نگنجد عریان شود از خویش تو را هر که بپوشد خاموش پر از نعره ی مستانه ی من ! کو از جنس تو گوشی که سروش تو نیوشد ؟ تو ماده ی آماده دوشیدنی اما کو شیردلی تا که شراب از تو بدوشد ؟ |
حسین منزوی
غزل 28
پیشواز کن شاعر با غزل که یار آمد بسته بار گل بر گل عشق با قطار آمد یک دو روز فرصت بود تارسیدن پاییز که به رغم هر تقویم باز هم بهار آمد دانه ای که چندین سال پیش از این به دل کشتم نیش زد سپس بالید عاقبت به بار آمد یک نفر گرفت از منعشق و شعر را . انگار سکه های نارایج باز هم به کار آمد او امید بود امات بیم نیز با او بود مثل نور با ظلمت ماه شب سوار آمد تا محاق کی دزدد بار دیگرش ، حالی آن شهاب سرگردان باز بر مدار آمد با رضایتی در خور از تسلط تقدیر گرچه هم شکایت ور هم شکسته وار آمد او تمام ارزش هاست خود یرای من . با او باز هم به فصل عشق اصل اعتبار آمد با زلالی اش سرزد ازکدورتی کهنه صبح هایم اوست گرچه از غبار آمد |
غزل 29
محبوب من ! بعد از تو گیجم بی قرارم خالی ام منگم بردار بستی از چه خواهد شد چه خواهم کرد آونگم سازی غریبم من که در هر پرده ام هر زخمه بنوازد لحن همایون تو می اید برون از ضرب و آهنگم تو جرأت رو کردن خود را به من بخشیده ای ورنه ایینه ای پنهان درون خویشتن از وحشت سنگم صلح است عشق اما اگر پای تو روزی در میان باشد با چنگ و با دندان برای حفظ تو با هر که می جنگم حود را به سویت می کشانم گام گام و سنگ سنگ اما توفان جدا می افکند با یک نهیب از تو به فرسنگم در اشک و در لبخند و سوک و سور رنگ اصلی ام عشق است من آسمانم در طلوع و در غروب آبی است پیرنگم از وقت و روز و فصل عصر و جمعه و پاییز دلتنگند و بی تو من مانند عصر جمعه ی پاییز دلتنگم |
غزل 30
دل من ! باز مثل سابق باش با همان شور و حال عاشق باش مهر می ورز و دم غنیمت دان عشق می باز و با دقایق باش بشکند تا که کاسه ات را عشق از میان همه تو لایق باش خواستی عقل هم اگر باشی عقل سرخ گل شقایق باش شور گرداب و کشتی سنگین ؟ نه اگر تخته پاره قایق باش بار پارو و لنگر و سکان بفکن و دور از این علایق باش هیچ باد مخالف اینجا نیست با همه بادها موافق باش |
غزل 31
گنجشک من ! پر بزن درزمستانم لانه کن با جیک جیک مستانت خانه را پر ترانه کن چون مرغکان بلزیگوش از شاخی به شاخی بپر از این بازویم پر بزن بر این بازویم خانه کن با نفست خوشبختی را به آشیانم بوزان با نسیمت بهار را به سوی من روانه کن اول این برف سنگین را از سرم پک کن سپس موهای آشفته ام را با انگشتانت شانه کن حتی اگر نمی ترسی از تاریکی و تنهایی تا بگریزی به آغوشم ترسیدن را بهانه کن با عشقت پیوندی بزن روح جوانی را به من هر گره از روح مرا بدل به یک جوانه کن چنان شو که هم پیراهن هم تن از میان برخیزد بیش از اینها بیش از اینها خود را با من یگانه کن زنده کن در غزل هایم حال و هوای پیشین را شوری در من برانگیزد و شعرم را عاشقانه کن |
غزل 32
دوباره عشق دوباره هوا دوباره نفس دوباره عشق دوباره هوی دوباره هوس دوباره ختم زمستان دوباره فتح بهار دوباره باغ من و فصل تو نسیم نفس دوباره باد بهاری - همان نه گرم و نه سرد دوباره آن وزش میخوش آن نسیم ملس دوباره مزمزه ای از شراب کهنه ی عشق دوباره جامی از آن تند تلخواره ی گس دوباره همسفری با تو تا حوالی وصل دوباره طنطنه ی کاروان طنین جرس نگویمت که بیامیز با من اما ، آه بعید تر منشین از حدود زمزمه رس که با تو حرف نگفته بسی به دل دارم که یا بسامدش این عمرها نیاید بس کبوترم به تکاپوی شاخه ای زیتون قیاس من نه به سیمرغ می رسد نه مگس برای یاختن آن به راه آزادی است اگر نکوفته ام سر به میله های قفس |
غزل 38
تقدیر تقویم خود را تماما به خون میکشید وقتی که رستم تهیگاه سهراب را می درید بی شک نمی کاست چیزی از ابعاد آن فاجعه حتی اگر نوشدارو به هنگام خود می رسید دیگر مصیبت نه در مرگ سهراب بود و نه در زندگیش وقتی که رستم در ایینه ی چشم فرزند خود را ندید ایینه ی آتشینی که گر زال در آن پری می فکند شاید که یک قاف سیمرغ از آفاق آن می پرید ایینه ای که اگر اشک و خون می ستردی از آن بی گمان چون مرگ از عشق هم نقشی آنجا می آمد پدید نقشی از آغاز یک عشق - آمیزه ی اشک و خون ناتمام یک طرح و پیرنگ از روی و موی مه آلود گرد آفرید سهراب آنروز نه بلکه زان پیش تر کشته شد آندم که رستم پیاده به شهر سمنگان رسید و شاید آن شب که در باغ تهمینه تا صبحدم گل های دوشیزگی چید و با او به چربش چمید آری بسی پیش تر از سرشتی که سهراب بود خون وی از دشنه ی سرنوشتش فرو می چکید ورنه چرا پیرمرد آن نشان غم انگیز را در مهر سهراب با خود نمی دید و در مهره دید ؟ ورنه به جای تنش های قهر و تپش های خشم باید که از قلب خود ضربه ی آشتی می شنید با هیچ قوچ بهشتی نخواهد زدن تاختش وقتی که تقدیر قربانی خویش را برگزید |
غزل 39
دلخوشم با کاشتن هر چند با آن داشتن نیست گرچه بی برداشت کارم جز به خیره کاشتن نیست سرخوش از آواز مستان در زمستانم که قصدم لانه را مانند مور از دانه ها انباشتن نیست حرص محصولی ندارم مزرع عمر است و اینجا در نهایت نیز با هر کاشتن برداشتن نیست سخت می گیرد جهان بر سختکوشان و از آنروز چاره ی آزاده ماندن غیر سهل انگشاتن نیست گر به خک افتم چو شب پایان چه بک از آنکه کارم چون مترسک قامت بی قامتی افرشاتن نیست از تو دل کندن نمی دانم که چون دامن ز عشق است چاره دست همتم را جز فرونگذشاتن نیست سر به سجده می گذارم با جبین منکسر هم در نماز ما شکستن هست اگر نگزاشتن نیست |
غزل 40
از زیستن بی تو مگو زیستن این نیست ورهست به زعم تو به تعبیر من این نیست از بویش اگر چشم دلم را نگشاید یکباره کفن باد به تم پیرهن این نیست یک چشم به گردابت و یک چشم به ساحل گیرم که دل اینست به دریا زدن این نیست تو یک تن و من یک تن از این رابطه چیزی عشق است ولی قصه ی یک جان دو تن این نیست عطری است در این سفره ی نگشوده هم اما حون دل آهوی ختا و ختن این نیست سخت است که بر کوه زند تیشه هم اما بر سر نزند تیشه اگر کوهکن این نیست یک پرتو از آن تافته در چشم تو اما خورشید من - آن یکتنه صد شب شکن - این نیست زن اسوه ی عشق است و خطر پیشه چنان ویس لیلای هراسنده ! نه ، تمثیل زن این نیست |
غزل 42
بانوی اساطیر غزل های من اینست صد طعنه به مجنون زده لیلای من اینست گفتم که سرانجام به دریا بزنم دل هشدار دل! این بار ، که دریای من اینست من رود نیاسودنم و بودن و تا وصل آسودگی ام نیست که معنای من اینست هر جا که تویی مرکز تصویر من آنجاست صاحبنظرم علم مرایای من اینست گیرم که بهشتم به نمازی ندهد دست قد قامتی افراز که طوبای من اینست همراه تو تا نابترین آب رسیدن همواره عطشنکی رؤیای من اینست من در تو به شوق و تو در آفاق به حیرت نایاب ترین فصل تماشای من اینست دیوانه به سودای پری از تو کبوتر از قاف فرود آمده عنقای من اینست خرداد تو و آذر من بگذر و بگذار امروز بجشوند که سودای من اینست دیر است اگر نه ورق بعدی تقویم کولکم و برفم همه فردای من اینست |
غزل 45
ای نسیم عشق ! از آفاق شهابی آمدی از کران های بلند آفتابی آمدی تا کنی مستم ، همه زنبیل ها را کرده پر از شمیم آن دو گیسوی شرابی آمدی سنگفرش از نقره کردند اختران راه تو را شب که شد از جاده های ماهتابی آمدی نه هوا نه آب - چیزی از هوا چیزی از آب تابنک از کهکشانهای سحابی آمدی بار رویایی سبک سنگین از افیون از شراب بستی و تا بستر بیدار خوابی آمدی دیری از خود گم شدی در عشق نشناسان و باز تا که خود را درغزل هایم بیابی آمدی تا غبار از دل فرو شوییم در ایینه ات همسفر با آسمان و آب آبی آمدی در کنارت دم غنیمت باد بنشین لحظه ای آه مهمان عزیزی که شتابی آمدی |
غزل 46
ای خون اصلیت به شتک ها ز غدیران افشانده شرف ها به بلندای دلیران جاری شده از کرب و بلا آمده و آنگار آمیخته با خون سیاووش در ایران تو اختر سرخی که به انگیزه ی تکثیر ترکید بر ایینه ی خورشید ضمیران ای جوهر سرداری سرهای بریده وی اصل نمیرندگی نسل نمیران خرگاه تو می سوخت در اندیشه ی تاریخ هر بار که آتش زده شد بیشه ی شیران آن شب چه شبی بود که دیدند کوکب نظم تو پرکنده و اردوی تو ویران و آن روز که با بیرقی از یک تن بی سر تا شام شدی قافله سالار اسیران تا باغ شقایق بشوند و بشکوفند باید که ز خون تو بنوشند کویران تا اندکی از حق سخن را بگزارند باید که ز خونت بنگارند دبیران حد تو رثا نیست عزای تو حماسه است ای کاسته شأن تو از این معرکه گیران |
غزل 52
مژگان به هم بزن که بپاشی جهان من کوبی زمین من به سر آسمان من درمان نخواستم ز تو من درد خواستم یک درد ماندگار! بلیت به جان من می سوزم از تبی که دماسنج عشق را از هرم خود گداخته زیر زبان من تشخیص درد من به دل خود حواله کن آه ای طبیب درد فروش جوان من نبض مرا بگیر و ببر نام خویش را تا خون بدل به باده شود در رگان من گفتی : غریب شهر منی این چه غربت است کاین شهر از تو می شنود داستان من خکستری است شهر من آری و من در آن آن مجمری که آتش زرتشت از آن من زین پیش اگر که نصف جهان بود بعد از این با تو شود تمام جهان اصفهان من |
غزل 53
به آب و تاب که را جلوه ی ستاره ی توست ؟ که آفتاب در این باب استعاره ی توست همین امید نه ترجیع مهربانی تو که عشق نیز به تکرار خود دوباره ی توست نسیم کیست به چوپانی دلم ؟ که تویی که گله های گلم پیش چوبپاره ی وست بهار با همه ی جلوه و جمل گلی به پیش سینه ی پیراهن بهاره ی توست سپیده را به بر و دوش خود چرا نکشی ؟ که این حریر جدا بافت از قواره ی توست تو داغ بر دل هر روشنی نهی که به باغ چراغ لاله طفیل چراغواره ی توست رضا به قسمت خکسترم چرا ندهم ؟ به خرمنم نه مگر شعله از شراره ی توست ؟ ستاره نیز که باشم کجا سرم به شهاب که رو به سوی سحر قاصد سواره ی توست اگر به ساحل امنی رسم در این شب هول همان کنار تو آری همان کناره ی توست |
غزل 54
نگفت و گفت : چرا چشم هایت آن دو کبود بدل شده است بدین برکه های خون آلود ؟ درنگ کرد و نکرد آنچنانکه چلچله ای پری به آب زد و نانشسته بال گشود نگاه کرد و نکرد انچنان به گوشه ی چشم که هم درود در آن خفته بود و هم بدرود اگر چه هیچ نپرسید آن نگاه عجیب تمام بهت و تحیر ، تمام پرسش بود در این دو سال چه زخمی زدی به خود ؟ پرسید گرفته پاشخ خود هم بدون گفت و شنود چه زخم ؟ آه ، چه زخمی است زخم خنجر خویش کشنده زخم به تدریج زخم بی بهبود |
غزل 55
ریشه در خون دلم برده درختی که من است من که صد زخمم از این دست و تبرها به تن است ای غریبان سفر کرده ! کدامین غربت بدتر از غربت مردان وطن دروطن است ؟ چاه دیگر نه همان محرم اسرار علی چاه مرگی است کهپنهان به ره تهمتن است این نه آب است روان پای درختان دیگر جو به جو خون شهیدان چمن در چمن است و آنچه در جنگل از اطلال و دمن می بینی مدفن آنهمه جان بر کف خونین کفن است بی نیازند ز غسل و کفن .اینان را غسل همه از خون و کفن ها همه از پیرهن است |
غزل 57
در تنگ نظر سعه ی صاحبنظری نیست با شب پرگان ، جوهر خورشیدوری نیست آن را که تجلی است در ایینه ی تاریخ در شیشیه ی ساعت چه غم ار جلوه گری نیست ؟ رهتوشیه ی زهر سو نستانیم که ما را با هر که در این راه سر همسفری نیست در ما عجبی نیست که جز عیب نبیند آن را که هنر هیچ به جز بی هنری نیست اینان همه نو دولت عیش گذرانند ما دولت عشقیم که دورش سپری نیست سوزی که درون دل ما می وزد این بار کولک شبانه است نسیم سحری نیست |
غزل 59
آب آرزو نداشت به غیر لز روان شدن دریا غمی نداشت مگر آسمان شدن می خواست بال و پر زدن از خویشتن قفس چندانکه تن رها شدن از خویش و جان شدن آهن به فکر تیغ شدن بود و برگزید در رنجبونه های زمان امتحان شدن تاوان آشیانه به دوشی نوشته داشت همچون نسیم در چمن گل چمان شدن آنانکه کینه ور به گروه بدی زدند قصدی نداشتند به جز مهربان شدن باران من ! گدایی هر قطره ی تو را باید نخست در صف دریادلان شدن با خک آرزوی قدح گشتن است و بس و آنگه برای جرعه ای از تو دهان شدن |
غزل 60
عجب لبی ! شکرستان که گفته اند ، اینست چه بوسه ! قند فراوان که گفته اند اینست به بوسه حکم وصال مرا موشح کن که آن نگین سلیمان که گفته اند اینست تو رمز حسنی و می گنجی ام به حس اما نگنجی ام به بیان آن که گفته اند اینست مرا به کشمکش خیره با غم تو چه کار ؟ که تخته پاره و توفان که گفته اند اینست کجاست بالش امنی که با تو سر بنهم که حسرت سر و سامان که گفته اینست نسیمت آمد و رؤیای دفترم آشفت نه شعر ، خواب پریشان که گفته اند اینست غم غروب و غم غربت وطن بی تو نماز شام غریبان که گفته اند اینست |
غزل 62
حکمم از زمین رها شدن نبود سرنوشت من خدا شدن نبود از هزار چوب خیزران یکی در قواره ی عصا شدن نبود گیرم استخوان به نیش هم کشید سگ به جوهر هما شدن نبود از چهل در طلسم قصه ام هیچ یک برای واشدن نبود تو در اینه شما شدی ولی با منت توان ما شدن نبود آری آشنا شدن هم از نخست جز به خاطر جدا شدن نبود |
غزل 63
خاطراتت ز آنسوی آفاق ، آوازم دهند تا در آبی های دور از دست پروازم دهند رفته ام زین پیش و خواهم رفت زین پس بازهم با صدای عشق از هر سو که آوازم دهند آنچه را با چشم گفتم با تو ، خواهم گفت نیز با زبان گر شرم و شک یارای ابرازم دهند شام آخر را نخواهم باخت همراهش اگر لذت صبح نخستین را دمی بازم دهند تا سرانجام است امید سر آغازم به جای گر چه هم بیم سرانجام ، از سرآغازم دهند یک دریچه از نیازی مشترک خواهم گشود با تو وقتی مشترک دیواری از رازم دهند در قفس آزاد ،زیباتر که در آفاق اسیر گو در بازم بگیرند و پر بازم دهند |
حسین منزوی
حسین منزوی حسین منزوی در مهر سال ۱۳۲۵ متولد شد. شعرهای او بیشتر در زمینهٔ غزل‌سرایی است اما شعر سپید هم می‌سرود. او در سال ۱۳۸۳ بر اثر آمبولی ریوی و سرطان درتهران درگذشت و در کنار مزار پدرش در زنجانبه خاک سپرده شد. او در سال ۱۳۴۴ وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد. سپس این رشته را رها کرد به جامعه‌شناسی روی آورد اما این رشته را نیز ناتمام رها کرد. اولین دفتر شعرش در سال ۱۳۵۰ با همکاری انتشارات بامداد به چاپ رسید و با این مجموعه به عنوان بهترین شاعر جوان دوره شعر فروغ برگزیده شد. سپس وارد رادیو وتلویزیون ملی ایران شد و در گروه ادب امروز در کنار نادر پورنادر شروع به فعالیت کرد. چندی مسئول صفحه شعر مجله ادبی رودکی بود و در سال نخست انتشار مجله سروش نیز با این مجله همکاری داشت. در سال‌های پایانی عمر به زادگاه خود بازگشت و تا زمان مرگ در این شهر باقی ماند.از او به عنوان پدر غزل معاصر ایران یاد می‌شود. آثار همایون شجریان از غزل وی در آلبوم باستاره هااستفاده کرده‌است.
قبر حسین منزوی واقع در گورستان پایین شهر زنجان |
مصراع اول غزل زیر، تنها نوشته مزار منزوی است. نام من عشق است آیا می‌شناسیدم؟ زخمی‌ام -زخمی سراپا- می‌شناسیدم؟ با شما طیکردهام راه درازی را خسته هستم -خسته- آیا می‌شناسیدم؟ راه ششصدسالهای از دفتر حافظ تا غزل‌های شما،ها، می‌شناسیدم؟ این زمانم گرچه ابر تیره پوشیده‌است من همان خورشیدم اما، می‌شناسیدم پای رهوارش شکسته سنگلاخ دهر اینک این افتاده از پا، می‌شناسیدم؟ میشناسد چشمهایم چهرههاتان را همچنانی که شماها می‌شناسیدم اینچنین بیگانه از من رو مگردانید در مبندیدم به حاشا، می‌شناسیدم! من همان دریایتان ای رهروان عشق رودهای رو به دریا! می‌شناسیدم اصل من بودم, بهانه بود و فرعی بود عشق قیس و حسن لیلا می‌شناسیدم؟ در کف فرهاد تیشه من نهادم، من! من بریدم بیستون را می‌شناسیدم مسخ کرده چهرهام را گرچه این ایام با همین دیوار حتی می‌شناسیدم من همانم, مهربان سال‌های دور رفتهام از یادتان؟ یا می‌شناسیدم؟ ... .. . |
حسین منزوی
دوباره عشق دوباره هوا دوباره نفس دوباره عشق دوباره هوی دوباره هوس دوباره ختم زمستان دوباره فتح بهار دوباره باغ من و فصل تو نسیم نفس دوباره باد بهاری - همان نه گرم و نه سرد - دوباره آن وزش می خوش آن نسیم ملس دوباره مزمزه ای از شراب کهنه ی عشق دوباره جامی از آن تند تلخواره ی گس دوباره همسفری با تو تا حوالی وصل دوباره طنطنه ی کاروان طنین جرس نگویمت که بیامیز با من اما، آه بعید تر منشین از حدود زمزمه رس که با تو حرف نگفته بسی به دل دارم که با بسامدش این عمرها نیاید بس برای یاختن آن به راه آزادی است اگر نکوفته ام سر به میله های قفس کبوترم به تکاپوی شاخه ای زیتون قیاس من نه به سیمرغ می رسد نه مگس ................ حسین منزوی |
در تنگ نظر سعه ی صاحبنظری نیست
با شب پرگان ، جوهر خورشید وری نیست آن را که تجلی است در آیینه ی تاریخ در شیشه ی ساعت چه غم ار جلوه گری نیست ؟ ره توشه ای ز هر سو نستانیم که ما را با هر که در این راه ، سر ِ همسفری نیست در ما عجبی نیست که جز عیب نبیند آن را که هنر هیچ به جز بی هنری نیست اینان همه نو دولت عیش گذرانند ما دولت عشقیم که دورش سپری نیست سوزی که درون دل ما می وزد این بار کولاک شبانه است ، نسیم سحری نیست |
خاطراتت ز آنسوی آفاق ، آوازم دهند |
| اکنون ساعت 02:34 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)