|
تمامی اشعار مريم حيدر زاده
تمامی اشعار مریم حیدرزاده
اين روزا اين روزا عادت همه رفتن ودل شكستنه درد تموم عاشقا پاي كسي نشستنه اين روزا مشق بچه ها يه صفحه آشفتگيه گرداي رو آينه ها فقط غم زندگيه اين روزا درد عاشقا فقط غم نديدنه مشكل بي ستاره ها يه كم ستاره چيدنه اين روزا كار گلدونا از شبنمي تر شدنه آرزوي شقايقا يه شب كبوتر شدنه اين روا آسمونمون پر از شكسته باليه جاي نگاه عاشقت باز توي خونه خاليه اين روزا كار آدما دلهاي پاك رو بردنه بعدش اونو گرفتن و به ديگري سپردنه اين روزا كار آدما تو انتظار گذاشتنه ساده ترين بهانشون از هم خبر نداشتنه اين روزا سهم عاشقا غصه و بي وفاييه جرم تمومشون فقط لذت آشناييه اين روزا توي هر قفس يكي دو تا قناريه شبها غم قناريها تو خواب خونه جاريه اين روزا چشماي همه غرق نياز شبنمه رو گونه هر عاشقي چند قطره بارون غمه اين روزا ورد بچه ها بازي چرخ و فلكه قلباي مثل دريامون پر از خراش و تركه اين روزا عادت گلها مرگ و بهونه كردنه كار چشماي آدما دل رو ديونه كردنه اين روزا كار رويامون از پونه خونه ساختنه نشونه پروانگي زندگي ها رو باختنه اين روزا تنها چارمون شايد پرنده مردنه رو بام پاك آسمون ستاره رو شمردنه اين روزا آدما ديگه تو قلب هم جا ندارن مردم ديگه تو دلهاشون يه قطره دريا ندارن اين روزا فرش كوچه ها تو حسرت يه عابره هر جا يكي منتظر ورود يه مسافره اين روزا هيچ مسافري بر نمي گرده به خونه چشاي خسته تا ابد به در بسته مي مونه اين روزا قصه ها همش قصه دل سوزوندنه خلاصه حرف همه پر زدن و نموندنه اين روزا درد آدما فقط غم بي كسيه زندگيشون حاصلي از حسرت و دلواپسيه اين روزا خوشبختي ما پشت مه نبودنه كار تموم شاعرا فقط غزل سرودنه اين روزا درد آدما داشتن چتر تو بارونه چشماي خيس و ابريشون همپاي رود كارونه اين روزا دوستا هم ديگه با هم صداقت ندارن يه وقتا توي زندگي همديگر و جا مي ذارن جنس دلاي آدما اين روزا سخت و سنگيه فقط توي نقاشيا دنيا قشنگ و رنگيه اين روزا جرم عاشقي شهر دل و فروختنه چاره فقط نشستن و به پاي چشمي سوختنه اسم گلا رو اين روزا ديگه كسي نمي دونه اما تو تا دلت بخواد اينجا غريب فراوونه اين روزا فرصت دلا براي عاشقي كمه زخماي بي ستاره ها تشنه ياس مرهمه اين روزا اشك مون فقط چاره ي بي قراريه تنها پناه آدما عكساي يادگاريه اين روزا فصل غربت عشق و يبدهاي مجنونه بغضاي كال باغچه منتظر يه بارونه اين روزا دوستاي خوبم همديگر رو گم ميكنن دلاي پاك و ساده رو فداي مردم ميكنن اين روزا آدما كمن پشت نقاب پنجره كمتر ميبيني كسي رو كه تا ابد منتظره مردم ما به همديگه فقط زود عادت مي كنن حقا كه بي وفايي رو خوب هم رعايت ميكنن درسته كه اينجا همه پاييزا رو دوست ندارن پاييز كه از راه ميرسه پا روي برگاش مي ذارن اما شايد تو زندگي يه بغض خيس و كال دارن چند تا غم و يه غصه و آرزوي محال دارن اين روزا بايد هممون براي هم سايه باشيم شبا يه كم دلواپس كودك همسايه باشيم اون وقت دوباره آدما دستاشون رو پل ميكنن درداي ارغواني رو با هم تحمل مي كنن اگه به هم كمك كنيم زندگي ديدني ميشه بر سر پيمان مي مونن دوستاي خوب تا هميشه اما نه فكر كه ميكنم اين كار يه كار ساده نيست انگار براي گل شدن هنوز هوا آماده نيست |
پيغام
اوني که گفته بود پيشم مي مونه کسي که من دلم مي خواد همونه اوني که تو پاييز واسم قسم خورد فقط با من هميشه مهربونه اون کسي که با ذوق و شوق به من گفت بايد که وايساد جلوي زمونه اوني که گفت قسمت همش دروغه يه چيزيه درست مث بهونه اوني که ماجراي عاشقيشو گلدون اطلسي مونم مي دونه اون کسي که مي گفت ستاره هامون تو بهترين نقطه ي کهکشونه اون که مي گفت توکل دوتامون به لطفاي خداي آسمونه اون که مي گفت دق مي کنه اگر که پاي کس ديگري در ميونه اون که مي گفت چاره فقط سکوته واسه جواب حرف عاشقونه نمي دونم چي شد که رفت و آخر پيغام فرستاد من مي رم ديوون |
نامه بي جواب
سلام بهونه قشنگ من براي زندگي آره باز منم همون ديوونه ي هميشگي فداي مهربونيات چه مكني با سرنوشت دلم برات تنگ شده بود اين نامه رو واست نوشت حال من رو اگه بخواي رنگ گلاي قاليه جاي نگاهت بد جوري تو صحن چشمام خاليه ابرا همه پيش منن اينجا هوا پر از غمه از غصه هام هر چي بگم جون خودت بازم كمه ديشب دلم گرفته بود رفتم كنار آسمون فرياد زدم يا تو بيا يا من و پيشت برسون فداي تو! نمي دوني بي تو چه دردي كشيدم حقيقت رو واست بگم به آخر خط رسيدم رفتي و من تنها شدم با غصه هاي زندگي قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگي نمي دوني چه قدر دلم تنگه براي ديدنت براي مهربونيات نوازشات بوسيدنت به خاطرت مونده يكي هميشه چشم به راهته يه قلب تنها و كبود هلاك يه نگاهته من مي دونم همين روزا عشق من از يادت ميره بعدش خبر ميدن بيا كه داره دوستت ميميره روزات بلنده يا كوتاه دوست شدي اونجا با كسي بيشتر از اين من و نذار تو غصه و دلواپسي يه وقت من و گم نكني تو دود اون شهر غريب يه سرزمين غربته با صد نيرنگ و فريب فداي تو يه وقت شبا بي خوابي خستت نكنه غم غريبي عزيزم زرد و شكستت نكنه چادر شب لطيف تو از روت شبا پس نزني تنگ بلور آب تو يه وقت ناغافل نشكني اگه واست زحمتي نيست بر سر عهد مون بمون منم تو رو سپردم دست خداي مهربون راستي ديروز بارون اومد من و خيالت تر شديم رفتيم تو قلب آسمون با ابرا همسفر شديم از وقتي رفتي آسمونمون پر كبوتره زخم دلم خوب نشده از وقتي رفتي بد تره غصه نخور تا تو بياي حال منم اين جوريه سرفه هاي مكررم مال هواي دوريه گلدون شمعدوني مونم عجيب واست دلواپسه مثه يه بچه كه بار اوله ميره مدرسه تو از خودت برام بگو بدون من خوش ميگذره ؟ دلت مي خواد مي اومدم يا تنها رفتي بهتره از وقتي رفتي تو چشام فقط شده كاسه خون همش يه چشمم به دره چشم ديگم به آسمون يادت مي آد گريه هامو ريختم كنار پنجره داد كشيدم تو رو خدا نامه بده يادت نره يادت ميآد خنديدي و گفتي حالا بذار برم تو رفتي و من تا حالا كنار در منتظرم امروز ديدم ديگه داري من رو فراموش مي كني فانوس آرزوهامونو داري خاموش ميكني گفتم واست نامه بدم نگي عجب چه بي وفاست با اين كه من خوب مي دونم جواب نامه با خداست عكساي نازنين تو با چند تا گل كنارمه يه بغض كهنه چند روزه دائم در انتظارمه تنها دليل زندگي با يه غمي دوست دارم داغ دلم تازه ميشه اسمت و وقتي مي آرم وقتي تو نيستي چه كنم با اين دل بهونه گير مگه نگفتم چشمات رو از چشم من هيچ وقت نگير حرف منو به دل نگير همش مال غريبيه تو رفتي و من غريب شدم چه دنياي عجيبيه زودتر بيا بدون تو اينجا واسم جهنمه ديوار خونمون پر از سايه ي غصه و غمه تحملي كه تو دادي ديگه داره تموم ميشه مگه نگفتي همه جا ماله مني تا هميشه دلم واست شور مي زنه اين دل و بي خبر نذار تو رو خدا با خوبيات رو هيچ دلي اثر نذار فكر نكني از راه دور دارم سفارش ميكنم به جون تو فقط دارم يه قدري خواهش ميكنم اگه بخوام برات بگم شايد بشه صد تا كتاب كه هر صفحه ش قصه چند تا درده و چند تا عذاب مي گم شبا ستاره ها تا مي تونن دعات كنن نورشونو بدرقه پاكي خنده هات كنن يه شب تو پاييز كه غمت سر به سر دل مي ذاره مريم همون كسي كه بيشتر از همه دوست داره |
فاصله
گفتي كه مرا دوست نداري گله اي نيست بين من و عشق تو ولي فاصله اي نيست گفتم كه كمي صبر كن و گوش به من كن گفتي كه نه بايد بروم حوصله اي نيست پرواز عجب عادت خوبيست ولي حيف تو رفتي و ديگر اثر از چلچله اي نيست گفتي كه كمي فكر خودم باشم و آن وقت جز عشق تو در خاطر من مشغلهاي نيست فتي تو خدا پشت و پناهت به سلامت بگذار بسوزند دل من مساله اي نيست مي دونم زندگي پر از سواله مي دونم رسيدن به تو خياله مي دونم تو ميگي يه روزي مال من ميشي اما موندت محاله مي دونم تو ميگي شبا دعامون مي كني چشمه چات زلاله مي دونم توي آسمون سرنوشت ما ماه كاملمهلاله مي دونم تو ميگي پرنده شيم بريم هوا غصه ما دو تا باله مي دونم چشم من پر از غم نبودنت دل تو پر از ملاله مي دونم طاقتم ديگه داره تموم ميشه صبر تو رو به زواله مي دونم آره مي ري و نمي پرسي كه اين دل عاشق در چه حاله مي دونم يك فكر ديگر امشب تمام خويش را از غصه پرپر ميكنم گلدان زرد ياد را با تو معطر ميكنم تو رفته اي و رفتنت يك اتفاق ساده نيست ناچار اين پرواز را اين بار باور ميكنم يك عهد بستم با خودم وقتي بيايي پيش من يه احترام رجعتت من ناز كمتر مي كنم يك شب اگر گفتي برو ديگر ز دستت خسته ام آن شب براي خلوتت يك فكر ديگر ميكنم صحن نگاهت را به روي اشتياقم باز كن من هم ضريح عشق را غرق كبوتر ميكنم شعريست باغ چشم تو غرق سكوت و آرزو يك روز من اين شعر را تا آخر از بر ميكنم گر چه شكستي عهد را مثل غرور ترد من اما چنان ديوانه ام كه با غمت سر ميكنم زيبا خدا پشت و پناه چشمهاي عاشقت با اشك و تكرار و دعا راه تو را تر ميكنم |
رفع زحمت
حافظ كنار عكس تو من باز نيت ميكنم انگار حافظ با من و من با تو صحبت ميكنم وقت قرار ما گذشت و تو نمي دانم چرا دارم به اين بد قوليت ديريست عادت ميكنم چه ارتباط ساده اي بين من و تقدير هست تقدير و ويران ميكند من هم مرمت مي كنم در اشتباهي نازنين تو فكر كردي اين چنين من دارم از چشمان زيبايت شكايت مي كنم نه مهربان من بدان بي لطف چشم عاشقت هر جاي دنيا كه روم احساس غربت مي كنم بر روي باغ شانه ات هر وقت اندوهي نشست در حمل بار غصه ات با شوق شركت ميكنم يك شادي كوچك اگر از روي بام دل گذشت هر چند اندك باشد آن را با تو قسمت ميكنم خسته شدي از شعر من زيبا اگر بد شد ببخش دلتنگ و عاشق هستم اما رفع زحمت ميكنم بين آدم ها ه قدر فاصله اينجاست بين آدمها چه قدر عاطفه تنهاست بين آدمها كسي به حال شقايق دلش نمي سوزه و او هنوز شكوفاست بين آدمها كسي به خاطر پروانه ها نمي ميرد تب غرور چه بالاست بين آدمها و از صداي شكستن كسي نمي شكند چه قدر سردي و غوغاست بين آدمها ميدان كوچه دل ها فقط زمستانست هجوم ممتد سرماست بين آدمها ز مهرباني دل ها دگر سراغي نيست چه قدر قحطي روياست بين آدمها كسي به نيست دل ها دعا نمي خواند غروب زمزمه پيداست بين آدمها و حال آينه را هيچ كسي نمي پرسد هميشه غرق مداراست بين آدمها غريب گشتن احساس درد سنگيني ست و زندگي چه غم افزاست بين آدمها مگر كه كلبه دل ها چه قدر جا دارد چه قدر راز و معماست بين آدمها چه ماجراي عجيبي ست اين تپيدن دل و اهل عشق چه رسواست بين آدمها چه مي شود همه از جنس آسمان باشيم طلوع عشق چه زيباست بين آدمها ميان اين همه گلهاي ساكن اينجا چه قدر پونه شكيباست بين آدمها تمام پنجره ها بي قرار بارانند چه قدر خشكي و صحراست بين آدمها و كاش صبح ببينم كه باز مثل قديم نياز و مهر و تمناست بين آدمها بهار كردن دل ها چه كار دشواريست و عمر شوق چه كوتاست بين آدمها ميان تك تك لبخندها غمي سرخ ست و غم به وسعت يلداست بين آدمها به خاطر تو سرودم چرا كه تنها تو دلت به وسعت درياست بين آدمها |
براي چشمانت
هوا ترست به رنگ هواي چشمانت دوباره فال گرفتم براي چشمانت اگر چه كوچك و تنگ است حجم اين دنيا قبول كن كه بريزم به پاي چشمانت بگو چه وقت دلم را ز ياد خواهي بر د اگر چه خوانده ام از جاي جاي چشمانت دلم مسافر تنهاي شهر شب بو هاست كه مانده در عطش كوچه هاي چشمانت تمام آينه ها نذر ياس لبخندت جنون آبي در يا فداي چشمانت چه مي شود تو صدايم كني به لهجه موج به لحن نقره اي و بي صداي چشمانت تو هيچ وقت پس از صبر من نمي آيي در انتظار چه خاليست جاي چشمانت به انتهاي جنونم رسيده ام اكنون به انتهاي خود و ابتداي چشمانت من و غروب و سكوت و شكستن و پاييز تو و نيامدن و عشوه هاي چشمانت خدا كند كه بداني چه قدر محتاج ست نگاه خسته من به دعاي چشمانت كاش مي شد كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گامها تقسيم كرد كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد كاش ميشد با نسيمشامگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد كاش مي شد با خزان قلبها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد كاش ميشد در سكوت دشت شب ناله غمگين باران را شنيد بعد دست قطره هايش را گرفت تا بهار آرزو ها پر كشيد كاش مي شد مثل يك حس لطيف لا به لاي آسمان پر نور شد كاش ميشد چادر شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد كاش مي شد از ميان ژاله ها جرعه اي از مهرباني را چشيد در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نامهرباني را نديد كاش ميشد با محبت خانه ساخت يك اطاقش را به مرواريد داد كاش مي شد آسمان مهر را خانه كرد و به گل خورشيد داد كاش ميشد بر تمام مردمان پيشوند نام انسان را گذاشت كاش مي شد كه دلي را شاد كرد بر لب خشكيده اي يك غنچه كاشت كاش ميشد در ستاره غرق شد در نگاهش عاشقانه تاب خورد كاش مي شد مثل قوهاي سپيد از لب درياي مهرش آب خورد كاش ميشد جاي اشعار بلند بيت ها راساده و زيبا كنم كاش مي شد برگ برگ بيت را سرخ تر از واژه رويا كنم كاش ميشد با كلامي سرخ و سبز يك دل غمديده را تسكين دهم كاش ميشد در طلوع باس ها به صنوبر يك سبد نسرين دهم كاش ميشد با تمام حرف ها يك دريچه به صفا را وا كنم كاش ميشد در نهايت راه عشق آن گل گم گشته را پيدا كنم سرنوشت من و چشمهايت ايكاش در چشم هايت ترديد را ديده بودم يا از همان روز اول از عشق ترسيده بودم ايكاش آن شب كه رفتم از آسمان گل بچينم جاي گل رز برايت پروانگي چيده بودم گل را به دست تو دادم حتي نگاهم نكردي آن شب نمي داني اما تا صبح لرزيده بودم آن شب تو با خود نگفتي كه بر سرمن چه آمد با خود نگفتي ز دستت من باز رنجيده بودم انگار پي برده بودي ديوانه ات گشته ام من تو عاشق من نبودي و دير فهميده بودم از آن شب سرد پاييز كه چشم من به تو افتاد گفتم ايكاش شب ها هر گر نخوابيده بودم از كوچه كه مي گذشتيم حتي نگاهم نكردي چشمت پي ديگري بود اين را نفهميده بودم آن شب من و اشك و مهتاب تا صبح با هم نشستيم ايكاش يك خواب بد بود چيزي من ديده بودم تو اهل آن دوردستي من يك اسير زميني عشق زمين و افق را ايكاش سنجيده بودم بي تو چه شبها كه تا صبح در حسرت با تو بودن اندوه ويرانيت را تنها پرستيده بودم وقتي صدا كردي از دور با عشوه اي نادرت را آن لهجه نقره اي را ايكاش نشنيده بودم انگار تقصير من بود حق با تو و آسمان است وقتي كه تو مي گذشتي از دور خنديده بودم اما به پروانه سوگند تنها گناهم همين ست جاي تو بودم اگر من صد بار بخشيده بودم بايد برايت دعا كرد آباد باشي و سرسبز ايكاش هرگز نبيني چيزي كه من ديده بودم اندوه بي اعتناي چه يادگار عجيبي ست اما چه شب ها كه آن را از عشق بوسيده بودم حالا بدان تو كه رفتي در حسرت بازگشت يك آسمان اشك آن شب در كوچه پايشده بودم هر گز پشيمان نگشتم از انتخاب تو هرگز رفتي كه شايد بدانم بيهوده رنجيده بودم حالا تو را به شقايق ديگر بيا كوچ كافيست جاي تو بودم اگر من اين بار بخشيده بودم |
مي توان
مي توان در كوچه هاي زندگي پاسخ لبخند را با ياس داد مي توان جاي غروب عشق را به طوع ساده احساس داد مي توان در خلوت شبهاي راز فكر رسم آبي پرواز بود مي توان با حرفي از جنس بلور شوق را به هر دلي دعوت نمود مي توان در آرزوي كودكي با حضور يك عروسك سهم داشت مي توان گاهي به رسم ياد بود در دلي يك شاخه نيلوفر گذاشت مي توان از شهر شب بو ها گذشت عابر پس كوچه هاي نور بود مي توان همسايه مهتاب شد فكر زخم غنچه اي رنجور بود مي توان با لطف دست پنجره مهربان گنجشكها را دانه داد مي توان وقتي خزان از ره رسيد يك كبوتر را به كنجي لانه داد مي توان در قلب هاي بي فروغ لحظه اي برقي زد و خورشيد شد مي توان در غربت داغ كوير آن ابري كه مي باريد شد برگرد برگرد بي تو بغض فضا وا نمي شود يك شاخه ياس عاطفه پيدا نمي شود در صفحه دلم تو نوشتي صبور باش قلبم غبار دارد و معنا نمي شود بي تو شكست و پنجره رو به آسمان غم در حريم آبي دل جا نمي شود درياي تو پناه نگاه شكسته است هر دل كه مثل قلب تو دريا نمي شود مي خواستم بچينم از آن سوي دل گلي اما بدون تو كه گلي وا نميشود درديست انتظار كه درمان آن تويي اين درد تلخ بي تو مداوا نمي شود زيباترين گلي كه پسنديده ام تويي گل مثل چشمهاي تو زيبا نمي شود بي تو شكسته شد غزل آشناييم اين رسم مهرباني دنيا نمي شود گفتي صبور باش و به آينده بنگر پروانه كه صبور و شكيبا نمي شود شبنم گل نگاه مرا بار شسته است دل در كنار ياد تو تنها نمي شود گلدان ياس بي تو شكست و غريب شد گلدان بدون عشق شكوفا نمي شود باران كوير روح مرا مي برد به اوج اما دلم بدون تو شيدا نمي شود رفتي و بي تو نام شكفتن غريب شد ديگر طلوع مهر هويدا نمي شود روياي من هميشه به ياد تو سبز بود رفتي و حرفي از غم رويا نمي شود رفتي و دل ميان گلستان غريب ماند ديگر بهار محو تماشا نمي شود يك قاصدك كنار من آمد كمي نشست گفتم كه صبح اين شب يلدا نمي شود دل هاي منتظر همه تقديم چشم تو امروز بي حضور تو فردا نمي شود جادوي نگاهت چه مي شد گر دل آشفته من هر چشم تو عادت نمي كرد و اي كاش از نخست آن چشمهايت مرا آواره غربت نمي كرد چه زيبا بود اگر مرغ نگاهت ميان راز چشمان تو مي ماند تو مي ماندي و او هم مثل يك كوچ ز باغ ديده ات هجرت نمي كرد تمام سايه روشن هاي احساس پر از آرامش مهتابيت بود و ليكن شاعر آينه ها هم به خوبي رك اين وسعت نمي كرد زماني كه تو رفتي پاكي ياس خلوص سبز گلدان را رها كرد چه زيبا بود اگر از اولين گام نگاهم با دلت صحبت نمي كرد تو پيش از آنكه در دل پاگذاري تمام فال هايم رنگ غم داشت ولي تو آمدي و بعد از آن دل بدون چشم تو نيت نمي كرد هجوم لحظه هاي بي قراري مرا تا عمق يك پرواز مي برد و جز با آسمان ديدگانت دلم با هيچ كس خلوت نمي كرد نگاهم مثل يك مرغ مهاجر به دنبال حضورت كوچ مي كرد به غير از انتظارت قلب من را اين گونه بي طاقت نمي كرد تو مي ماندي كنار لحظه هايم ولي اين شادماني زود مي رفت و تا مي خواست دل چيزي بگويد تو مي رفتي و او فرصت نمي كرد دلم از پشت يك تنهايي زرد نگاهش را به چشمان تو مي دوخت ولي قلب تو قدر يك گل سرخ مرا به كلبه اش دعوت نمي كرد و حالا انتهاي كوچه شعر منم با انتظاري مبهم و زرد ولي ايكاش جادوي نگاهت غزل هاي مرا غارت نمي كرد |
بهانه
گفتي كه به احترام دل باران باش باران شدم و به روي گل باريدم گفتي كه ببوس روي نيلوفر را از عشق تو گونه هاي او بوسيدم گفتي كه ستاره شو دلي روشن كن من همچو گل ستاره ها تابيدم گفتي كه براي باغ دل پيچك با ش بر ياسمن نگاه تو پيچيدم گفتي كه براي لحظه اي دريا شو دريا شدم و ترا به ساحل ديدم گفتي كه بيا و لحظه اي مجنون باش مجنون شدم و ز دوريت ناليدم گفتي كه شكوفه كن به فصل پاييز گل دادم و با ترنمت روييدم گفتي كه بيا و از وفايت بگذر از لهجه بي وفاييت رنجيدم گفتم كه بهانه ات برايم كافيست معناي لطيف عشق را فهميدم تو يعني تو يعني گونه هاي غنچه اي را به رسم مهرباني ناز كردن تو يعني كوچه باغ آرزو را به روي گام ياسي باز كردن تو يعني وسعت معصوم دل را به معناي شكفتن هديه دادن تو يعني بوته اي از رازقي را ميان حجم گلداني نهادن تو يعني جستجوي آبي عشق تو يعني فصل پاك پونه بودن تو يعني قصه شوق كبوتر تو يعني لذت سبز شكفتن تو يعني با تواضع راز دل را به يك نيلوفر بي كينه گفتن تو يعني وسعتي تا بي نهايت تو يعني نغمه موزون باران تو يعني تا ابد آيينه بودن براي خاطر دلهاي ياران تو يعني در حضور نيلي صبح گلي را به بهار دل سپردن تو يعني ارغواني گشتن و بعد هزاران دست تنها را فشردن تو يعني مثل شبنم عاشقانه گلوي ياس ها را تازه كردن تو يعني حجم روياي گلي را ميان كهكشان اندازه كردن تو يعني پونه را زير باران ميان كهكشان اندازه كردن تو يعني بي ريا چون ياس بودن و يا به شهر شبنم ها رسيدن تو يعني انتظار غنچه ها را ميان شهر رويا خواب كردن تو يعني غصه هاي زرد دل را به رنگ نقره مهتاب كردن تو يعني در سحرگاهي طلايي به يك احساس تشنه آب دادن تو يعني نسترن هاي وفا را به رسم مهرباني تاب دادن تو يعني غربت يك اطلسي را ز شوق آرزو سرشار كردن تو يعني با طلوع آبي مهر صبور و شوق آرزو سرشار كردن تو را آن قدر در دل مي سرايم كه دل يعني ترا زيبا سرودن فداي تو شقايق احساس و روياي بي آغاز سرودن |
يك سبد آرزوي كال
كاشكه يه روز با همديگه سوار قايق مي شديم دور از نگاه ادما هر دومون عاشق مي شديم كاش آسمون با وسعتش تو دستامون جا مي گرفت گلاي سرخ دلمون كاش بوي دريا مي گرفت كاش تو هواي عاشقي ليلي و مجنون مي شديم باد كه تو دريا مي وزيد ما هم پريشون مي شديم كاش كه يه ماهي قشنگ براي ما فال م يگرفت برامون از فرشته ها امانتي بال مي گرفت با بال اون فرشته ها تو آسمون پر مي زديم به شهر بي ستاره ها به آرومي سر مي زديم شب كه مي شد امانت فرشته ها رو مي داديم مامونو مي بستيم و به ياد هم مي افتاديم كاشكه تو درياي قشنگ خواب شقايق مي ديديم خواب دو تا مسافر و عشق و يه قاشق مي ديدم كاشكه مي شد نيمه شب با همديگه دعا كنيم خداي آسمونا رو با يك زبون صدا كنيم بگيم خداي مهربون ما رو ز هم جدا نكن هرگز به عشق ديگري ما رو مبتلا نكن كاش مقصد قايق ما يه جاي دور و ساده بود كه عكس ماه مهربون رو پنجره اش افتاده بود كاش اومجا هيچ كسي نبود يه وقتي با تو دوست بشه تو نازنين من بودي مثل حالا تا هميشه كاشكه به جز من هيچ كسي اين قدر زياد دوست نداشت يا كه دلت عشق منو اول عشقاش مي گذاشت كاش به پرنده بودي و من واسه تودونه بودم شك ندارم اون موقع هم اين جوري ديوونه بودم كاش تو ضريح عشق تو يه روز كبوتر مي شدم يه بار نگاه مي كردي و اون موقع پر پر مي شدم كاش گره دستامونو اين سرنوشت وا نمي كرد كاش هيچ كدوم از ما دو تا هيچ دوستي پيدا نمي كرد كاش كه مي شد جدايي رو يه جايي پنهون بكنيم خاراي زرد غصه رو از ريشه ويرون بكنيم كاش كه با هم يه جا بريم كه آدماش آبي باشن شباش مثه تو قصه ها زلال و مهتابي باشن كاشكه يه روز من و تو رو تو دريا تنها بذارن تو قايق آرزوها يه روز مارو جا بذارن اون وقت با لطف ماهيا دريا رو جارو بزنيم بسوي شهر آرزو بريم و پارو بزنيم بريم يه جا كه آدماش بر سر هم داد نزنن به خاطر يه بادبادك بچه ها فرياد نزنن بريم يه جا كه دلها رو با يك اشاره نشكنن بچه ها توي بازيشون به قمريا سنگ نزنن جايي كه ما بايد بريم پشت در زندگيه عادت مردمش فقط عشقه و آشفتگيه چشمامونو مي بنديم و با هم ديگه مي ريم سفر يادت باشه اينجا هوا غرق يه دلواپسيه اما از اينجا كه بريم فقط گل اطلسيه ترو خدا منو بدون شريك شادي و غمت مثل هميشه عاشقت مثل گذشته مريمت پيمان سبز آن روز در نگاه تو و خنده بهار مي شد به منتهاي شكفتن اشاره كرد مي شد ميان چشمك ياس و نسيم صبح ل را فداي چشم نجيب ستاره كرد هر صبح با صداي تو بيدار مي شوم در قلب من هميشه مي آيد صداي تو هر چه نگاه عاطفه و اشك شبنم ست با قطره هاي ساكت باران فداي تو اي انتظار خسته گل هاي رازقي تو يادگار ميخك و ياس و شقايق ي تو بردي از ميان سكوتم دل مرا تو معني سرودن پاك حقايقي تو جاده رسيدن قلبي به آسمان من بي تو ذره ذره بدان آب مي شوم تا سرزمين سبز تجسم مي آيم و در بين راه عاشق مهتاب مي شوم تو با وفاترين افق دور مبهمي يادت كنار ساحل دل تاب مي خورد هر قوي تشنه اي كه ترك مي خورد دلش از بركه لطيف دلت آب مي خورد نقاشي تمام افقهاي عالمي نقاشي ام بدون تو بي رنگ مي شود در شعر من هميشه تو معناي بودني قلب غزل براي تو دلتنگ مي شود تو قصه مهاجرت غم ز شهر عشق تو ماندني ترين گل خوشبوي ميخكي تنها تو بال عاطفه را ناز ي كني تو مهربان ترين گل زيباي پيچكي تب مي كند بدون تو احساس پاك عشق جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس كنار دلم مي نشيند و روح مرا روانه پرواز ميكند هر وقت شهر پنجره ها باز ميشود من ابتداي نام ترا گوش مي كنم وقتي به عشق مي رسم از لذت نگاه غم را به حرمت تو فراموش ميكنم آن لادني كه كاشته اي در دلم هنوز گاهي دلش براي دلت شور مي زند پروانه اي ز باغ تبسم مي آيد و دل را به سوي شمع پر از نور مي زند احساس من هميشه پر از قطره هاي عشق قلبم بدون نام تو دلگير مي شود هر صبح نغمه هاي من و قلب عاشقم بر برگ هاي عاطفه تكثير مي شود تو بهترين حكايت گل هاي نرگسي با چشم تو نگاه پر از ياس مي شود در لا به لاي عاطفه هاي نوازشت عطر نجيب خاطره احساس مي شود تا آخرين نگاه به ياد توام بدان دل هر چه مي كند همه آن براي تو قلب مرا كه برده اي و رفته ام ز دست قلب تمام عشق پرستان فداي تو |
پيمان سبز
آن روز در نگاه تو و خنده بهار مي شد به منتهاي شكفتن اشاره كرد مي شد ميان چشمك ياس و نسيم صبح ل را فداي چشم نجيب ستاره كرد هر صبح با صداي تو بيدار مي شوم در قلب من هميشه مي آيد صداي تو هر چه نگاه عاطفه و اشك شبنم ست با قطره هاي ساكت باران فداي تو اي انتظار خسته گل هاي رازقي تو يادگار ميخك و ياس و شقايق ي تو بردي از ميان سكوتم دل مرا تو معني سرودن پاك حقايقي تو جاده رسيدن قلبي به آسمان من بي تو ذره ذره بدان آب مي شوم تا سرزمين سبز تجسم مي آيم و در بين راه عاشق مهتاب مي شوم تو با وفاترين افق دور مبهمي يادت كنار ساحل دل تاب مي خورد هر قوي تشنه اي كه ترك مي خورد دلش از بركه لطيف دلت آب مي خورد نقاشي تمام افقهاي عالمي نقاشي ام بدون تو بي رنگ مي شود در شعر من هميشه تو معناي بودني قلب غزل براي تو دلتنگ مي شود تو قصه مهاجرت غم ز شهر عشق تو ماندني ترين گل خوشبوي ميخكي تنها تو بال عاطفه را ناز ي كني تو مهربان ترين گل زيباي پيچكي تب مي كند بدون تو احساس پاك عشق جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس كنار دلم مي نشيند و روح مرا روانه پرواز ميكند هر وقت شهر پنجره ها باز ميشود من ابتداي نام ترا گوش مي كنم وقتي به عشق مي رسم از لذت نگاه غم را به حرمت تو فراموش ميكنم آن لادني كه كاشته اي در دلم هنوز گاهي دلش براي دلت شور مي زند پروانه اي ز باغ تبسم مي آيد و دل را به سوي شمع پر از نور مي زند احساس من هميشه پر از قطره هاي عشق قلبم بدون نام تو دلگير مي شود هر صبح نغمه هاي من و قلب عاشقم بر برگ هاي عاطفه تكثير مي شود تو بهترين حكايت گل هاي نرگسي با چشم تو نگاه پر از ياس مي شود در لا به لاي عاطفه هاي نوازشت عطر نجيب خاطره احساس مي شود تا آخرين نگاه به ياد توام بدان دل هر چه مي كند همه آن براي تو قلب مرا كه برده اي و رفته ام ز دست قلب تمام عشق پرستان فداي تو زندگي در حيرتم ز ثانيه هاي بهار عمر در حسرت عبور شكيباي زندگي در انتظار طايفه سبز بودنم در انتظار رويش ميناي زندگي در زندگي تمام غزل ها سراب بود شعري نماند در دل شيداي زندگي تو تا كنون تراوش يك اشك ديده اي كه پر كند سراسر درياي زندگي شب تا سحر ميان نقابي ز فاصله من بودم و تفكر فرداي زندگي آن دور دست كوچه آلاله هاي سرخ يك كودك آمده به تماشا ي زندگي پس زندگي چه بود جز آهنگ يك نفس موسيقي تبسم و غوغاي زندگي اي كاش مي شد از گل آلاله كلبه ساخت در آن نشست و رفت به دنياي زندگي مفهوم زندگي نه به معناي بودنست در يك گل است لذت معناي زندگي يك جرعه عشق با كمي از شهد عاطفه اينست راز سبز مداواي زندگي گلدان لاله هاي شفق خشك شد ز غم در انتظار ياس شكوفاي زندگي من ماندم و كبوتر و يك باغ آرزو در جستجوي لذت و گرماي زندگي يعني كجاست آن سر دنياي آرزو كم كهن ز شرح حال دارزاي زندگي |
عشق يعني
اي پناه قلبهاي بي پناه اي اميد آسمان هاي غريب اي به رنگ اشك هاي گرم شمع اي چنان لبخند ميخك ها نجيب اي دواي درد دلهاي اسير اي نگاهت مرهم زخم بهار اي عبور تو غروب آرزو اي ز شبنم هاي رويا يادگار كوچه دل با تو زيبا ميشود تو شفا بخش نگاه عاشقي مهرباني نازنني مثل عشق با تمام شاپرك ها صادق ي چشم هايت مثل رنگين كمان دست هايت باغ پاك نسترن قلب اقيانوسي از شوق و نگاه با دلت پروانه شد احساس من قلب من يك جاده تاريك بود با تو قلبم كلبه پيوند شد اشك هايم مثل نيلوفر شكفت حاصلش يك آسمان لبخند شد مرز ما گلداني از احساس شد تو گلدان پيچكي از عاطفه تو شدي راز شكفتن من شدم برگ سبز و كوچكي از عاطفه اي تماشاي تو يك حس لطيف بي تو فرش ك.چه هاي باراني ست بي تو صد نيلوفر عاشق هنوز در حصار عاشقي زنداني ست قلب من تقديم چشمان تو شد عشق يعني تا ابد آبي شدن عشق يعني لحظه اي باراني و لحظه اي شفاف و مهتابي شدن عشق يعني لذت يك آرزو عشق يعني يك بلاي ماندگار عشق يعني هديه اي از آسمان عشق يعني يك صفاي سازگار عشق يعني با وجود زندگي دور از آداب مردم زيستن عشق يعني لحظه اي خنديدن و سال ها اشك ندامت ريختن عشق يعني زنگ تكرار نگاه عشق يعني لحظه اي زيبا شدن عشق يعني قطره بودن سوختن عشق يعني راهي دريا شدن هر چه هست اين عشق صد ها قلب صاف با حضورش آبي و بي كينه است عشق يعني سبز بودن تا ابد عشق رنگ نقره آينه است تو گل گلدان قلب من شدي عشق شد يك برگ از گلدان تو در بهار آرزوها مي دهد ميوه هاي عاطفه چشمان تو چشمهايم باز باراني شدند قلبم اما گشت درياي ز عشق دل گذشت از كوچه هاي خاطره ر.ح شد مضمون و معنايي ز عشق بايد از آرامش دل ها گذشت شادمان چون لحظه ديدار شد بهترين تسكين دل اين جمله است بايد از پيوند تو سرشار شد |
اين روزا سنگين سرت
طول و درازه سفرت هواي ما رو نداري شلوغ شده دورو برت برات شدم مثل همه يه سايه ي مجسمه از جون دنيا چي ميخواي كجاي دنيا مبهمه هر چي ميگم مال مني ساز مخالف ميزني حلقه ي بي نگين شدي با اونا همنشين شدي ما رو ديگه ميخواي چيكار تو خوبا بهترين شدي آرزو خواب نمیکنی شهرو خراب نميكني مثل اون موج صبوري كه فدا داده به دريا تو مه ي مثل حقيقيت مهربوني مثل رويا چقدر تازه و پاكي مث ياساي تو باغچه مث اون ديوان حافظ كه نشسته لب طاقچه تو مث اون گل سرخي كه گذاشتم لاي دفتر مث اون حرفي كه ناگفته مي مونه دم آخر تو مثل بارون عشقي روي تنهايي شاعر تو همون آبي كه رسمه بريزن پشت مسافر مث برق دو تا چشمي توي يه قاب شكسته مث پرواز واسه قلبي كه يكي بالهاشو بسته مث اون مهمونه خوبي كه مي آد آخر هفته مث اون حرفي كه از ياد دل و پنجره رفته مث پاييزي وليكن پري از گلهاي پونه مث اون قولي كه دادي گفتي يادش نمي مونه تو مث چشمه آبي واسه تشنه تو بيابون مث يه آشنا تو غربت واسه عاشق مجنون تو مث يه سرپناهي واسه عابره غريبه مث چشماي قشنگي كه تو حسرت يه سيبه چشمه چشماي نازت مث اشك من زلاله مث زندگي رو ابرا بودنت با من محاله يه روزي بيا تو خوابم بشو شكل يه ستاره توي خواب دختري كه هيچ كس و جز تو نداره تو يه عمره مي درخشي توي قاب عكس خالي اما من چشمامو دوختم به گلاي سرخ قالي تو مث بادبادك من كه يه روز رفت پيش ابرا بي خبر رفتي و خواستي بمونم تنهاي تنها تو مث دفتر مشقم پر خطاي عجيبي مث شاگردهاي اول كمي مغرور و نجيبي دل تو يه آسمونه دل تنگه من زميني مي دونم عوض نمي شي تو خودت گفتي هميني تو مث اون كسي هستي كه مي ره واسه هميشه التماسش مي كني كه بمون و مي گه نمي شه مث يه تولدي تو مثل تقدير مث قسمت مث الماسي كه هيچ كس واسه اون نذاشته قيمت مث نذر بچه هايي مث التماس گلدون مث ابتداي راهي مث آيينه مث شمعدون مثه قصه هاي زيبا پري از خواباي رنگي حيف كه پيشم نمونن چشاي به اين قشنگي پر نازي مث ليلي پر شعري مث نيما ديدن تو رنگ مهر رفتن تو رنگ يلدا بيا مث اون كسي شو كه يه شب قصد سفر كرد ديد يارش داره مي ميره موندش و صرفنظر كرد ديگه واسه خاطر من کسی رو خواب نميكني هر چی میگم مال منی ساز مخالف میزنی عشق و گرفته تفرقه سفر میری بی بدرقه تكليف روياهام چي شد دست تو بود بي دغدغه عاشقي اما نداره جنون كه حاشا نداره از همشون عاشق ترمی اين ديگه دعوا نداره ساده نميشه تو رو داشت بايد پيشت ستاره كاشت ماه و بايد از آسمون رو طاق چشم تو گذاشت من از تو دل نميكنم عاشق ترينشون منم ساز مخالفو بزن من ولي دم نمي زنم |
توي باغا گل سرخي توي آسمون ستاره
جايي رو سراغ ندارم كه نشون از تو نداره تاريخ تولد تو توي دفتر حسابم شب كه چشمام و مي بندم باز نمي ذاري بخوابم عكس تو جور عجيبي توي چشمام مي درخشه ديوونم خدا مي دونه كاش خودش من رو ببخشه توي تابستون نسيمي آفتابي توي زمستون تو هموني كه گرونه نمي ياد به دستم آسون وقتي من تو آسمونم تو توي راه زميني مشكل اينه چون عزيزي هر جا باشي نازنيني سفر دور و درازت بي خطر باشه الهي بي خبر من و گذاشتي ولي نه تو بيگناهي قيمت نگاه نازت خيليه مث صداقت مث خوب بودن تو سختي واسه اثبات رفاقت توي خرداد گل ياسي توي آبان گل مريم چه شكنجه ي قشنگي مي كشي من و تو كم كم چه تفاهمي تو عاقل دل من مات و ديوونه درمونم دست چشاته اينم آخرين بهونه دل تو يه وقتا سنگه يه روزم ممثل بلوري شبا گاهي قرص ماهي يه روزم يه تيكه نوري حوصله كه داشته باشي دو سه جكله مي گي گاهي اما ميلت كه نباشه نمي دي حتي نگاهي چون غروب خيلي قشنگه تو خود غروبي چي بگم قحطي واژه ست هر چي هست خيلي خوبي عكس نازت رو گذاشتم گوشه ي سفيد دفتر تا ديگه هيچكي نبينه يكي كمتر باشه بهتره مث آسمون عجيبي شبي آبي شبي قرمز ولي هر رنگي كه باشي من و دوست نداري هرگز يه روزي مي شي يه دريا فرداش اما مثل كوهي هر چي كه دلت مي خواد باش هر جا باشي با شكوهي پره از اسم قشنتگت صفحه صفحه ي كتابم به همون تعداد اسما تو ولي دادي عذابم لااقل خوب شد كه لطفي كردي و واسم نوشتي معني حرف تو اين بود كه مطيع سرنوشتي دلم و دادم به دست تو براي يادگاري قابلي نداره بردار مي دونم دوسم نداري وقتي كه بارون مي گيره چشام از عشق تو خيسه دل برات به قول سهراب زير بارون مي نويسه تنها آرزوم همينه تا يادم نرفته راستي كاش يه روز بهم بگي كه من همونم كه مي خواستي گلايه ديگر مرا به معجزه دعوت نمي کني با من ز درد حادثه صحبت نمي کني ديريست پشت پنجره ماندم که رد شوي اما تو مدتي ست اجابت نمي کني قدلي که داده اي به من از ياد برده اي گفتي ز باغ پنجره هجرت نمي کني بيمار عشق توست پرستوي روح من از اين مريض خسته عيادت نمي کني باشد برو ولي همه جا غرق عطر توست گرچه تو هيچ خرج صداقت نمي کني يکبار از مسير نگاهم عبور کن آنقدر دور گشته که فرصت نميکني گل هاي باغ خاطره در حال مردنند به ياس هاي تشنه محبت نمي کني رفتي بدون آنکه خداحافظي کني ديگر به قاب پنجره دقت نمي کني امروز سيب سرخ رفاقت دلش گرفت اين سيب را براي چه قسمت نمي کني يعني من از مقابل چشم تو رفته ام اين کلبه را دوباره مرمت نمي کني زيبا قرارمان همه جا هر زمان که شد گرچه تو هيچ وقت رعايت نمي کني به چشماي خودت قسم به چشماي خودت قسم ديگه بهت نمي رسم وصال تو خياليه واي که دلم چه حاليه يادت مياد بهارمون دل ها ي بي قرارمون؟ قايم شدن تو کوچه ها دور از نگاه بچه ها بازي هاي عروسکي آخ که چه حيف شد کودکي يک کم برس باز به خودت مي خوام بيام تولدت اونوقت ها اينجوري نبود راهت به اين دوري نبود حالا که عاشقت شدم نيستي ديگه مال خودم؟ پاييز چه فصل زرديه عاشقي هم چه درديه گم شده باز بادبادکم تو نمياي به کمکم مي خوام دستات رو بگيرم تو بموني من بميرم عاشقي هم نوبتيه آخ که چه بد عادتيه من نگرانم واسه تو قبله ديگران نشو اشکم به اين زلاليه دل تو از من خاليه تو مه عشق تو گمم هلاک يه تبسمم تو شدي مال ديگري چه جور دلت اومد بري ؟؟ قفل ها که بي کليد شدن چشمها به در سفيد شدند چه امتحان خوفيه دوريت دوريت عجب غروبيه بارون شديده نازنين از تو بعيد نازنين خاطره رو جا نگذاري باز من رو تنها نگذاري اون وقت ها مهمونت بودم دنيا رو مديونت بودم اون وقت ها مجنونم بودي کلي پريشونم بودي قصه حالا عوض شده صحبت يک تولد قلبت رو دادي به کسي؟؟ يک کم واسم دلواپسي ؟؟ ميترسي که من بشکنم پشت سرت حرف بزنم من!!!مني که بوسيدمت تو اون غروب که ديدمت تو واسه من ناز ميکني؟؟ ناز ميکشم باز مي کني اين رسمش نيلوفرم؟؟ من که ازت نمي گذرم ستارمون يادت مياد دلواپسم خيلي زياد فقط تماشا ميکني بعد عشق رو هاشا ميکني؟؟؟؟ چه لطفي به من ميکني تکليف رو روشن ميکني ميگي گذشت گذشته ها چه راحتند فرشته ها سر به سرم که نگذاري بگو بگو يکم دوستم داري؟؟؟ نمي موني من ميمونم ميري يک روزي مي دونم اول ها مهربون ترند اون هايي که همسفرند اشک من هم که جاريه نگه دار يادگاريه ميسپارمت دست خدا اگه دوستم داشتي بيا |
.وقتي تو نيستي چه كنم با اين دل بهونه گير
مگه نگفتم چشمات رو از چشم من هيچ وقت نگير حرف منو به دل نگير همش مال غريبيه تو رفتي و من غريب شدم چه دنياي عجيبيه زودتر بيا بدون تو اينجا واسم جهنمه ديوار خونمون پر از سايه ي غصه و غمه تحملي كه تو دادي ديگه داره تموم ميشه مگه نگفتي همه جا ماله مني تا هميشه دلم واست شور مي زنه اين دل و بي خبر نذار تو رو خدا با خوبيات رو هيچ دلي اثر نذار فكر نكني از راه دور دارم سفارش ميكنم به جون تو فقط دارم يه قدري خواهش ميكنم 2. هميشه تو دنيا كلي فرق بين آدما اين يه قانون شده و ديروز و حالا نداره خدا به هر كسي هر چيزي دلش مي خواد بده همه چي دست اونه ،ربطي به شعرا نداره آدما از يه جا اومدن ، همه مي رن يه جا اون جا فرقي ميون فقير و دارا نداره كاش يه روزي بشه كه ديگه نشه جمله اي ساخت با نمي شه ، با نمي خوام ،با نشد ، با نداره |
موقع تولّدت
موقع تولّدِ قشنگ ت، هرچه كه دعا كني مستجاب ميشود چشمِ تو بهترين هر دو نيمه انتخاب ميشود آن شبي كه صبحِ تولّدست، آفتاب ميشود عكس تو جاي ماه، توي آسمان نقره قاب ميشود ديشبِ تولّدت چه زود توي چشمِ عاشقم وقت خواب ميشود به دلِ غريب اجازه گر دهم قصّه‌ام يك كتاب ميشود گفتن از نگاه تو بي‌حساب ميشود آخرش شمع آب ميشود دست گذاشتم رو يكي كه يك قشون خاطر خواشن همشون هنر دارن ، يا شاعرن يا نقاشن يا كه پشت پنجرش با گريه گيتار مي زنن يا كه مجنون مي شن و تو كوچه ها جار مي زنن دست گذاشتم رو كسي كه عاشقم نمي دونست سر بودم از خيليا و لايقم نمي دونست دست گذاشتم رو كسي كه مجنونا ديوونشن همه شاهزاده ها ، دربون دور خونشن دست گذاشتم رو كسي كه رنگ چشماش روشنه شمشاد همسايمون پيش قدش يه سوزنه دست گذاشتم رو كسي كه طعم چشماش عسله كمترين شعري كه تو مي شنوي از اون غزله دست گذلشتم رو كسي كه ماه ازش طلب داره خورشيد از شعله ي چشماي اونه كه تب داره دست گذاشتم رو يكي كه همه دور و برشن مردشن ، ديوونشن ، مجنونشن ، پرپرشن دست گذاشتم رو يكي كه عاشقاش زيادين همه جورشو داره ، هم عجيبن ، هم عادين دست گذاشتم رو يكي كه نه سفيده نه سياه ظاهرش گندميه ، به چشمم اما كيميا دست گذاشتم رو يكي كه داشتنش خوابه هنوز كمترين شاگرد چشماش خود مهتابه هنوز دست گذاشتم رو يكي كه عادتش نساختنه سرنوشت هر كسي كه مي خواد اونو ، باختنه دست گذاشتم رو يكي كه اون منو دوست نداره من تو پاييزم و اون اهل يه جا ، تو بهاره دست گذاشتم رو يكي كه شعرمو گوش مي كنه آخرين بيت و مي خونه و فراموش مي كنه دست گذاشتم رو يكي كه كهكشون ، قايقشه انقدر دوسش دارن ، هر كي خوبه ، عاشقشه دست گذاشتن رو يكي كه خندشم نفس داره تو تمام نقشه هاي خوب دنيا دس داره دست گذاشتم رو يكي كه دست گذاشته رو همه ولي هر كسي رو كه تو نشون بدي ، مي گه كمه دست گذاشتم رو يكي ، ما رو چه به فرشته ها برو شاعر ، تو بمونو ، عشقو ، دست نوشته ها دست گذاشتي رو كسي كه از تو خندش مي گيره اينا رو دلم مي گه ، مي گه و بعدش مي ميره دست گذاشتن رو كسي آسونه اما ساده نيست توي اينجور بازيا ، خوب هميشه اراده نيست مي نويسم كه ديگه رو هيچكي دست نمي ذارم ولي نه دروغه من هنوز اونو دوستش دارم دست گذاشتم حالا رو قلبمو ، چشامو ، سرم تا مث تو قصه ها ، از يادم اونو ببرم ولي دست عاقلتره مونده روي همين يكي چرا من بذارمش رو سر و چشمام ، الكي... |
اما تا کي ؟ بايد تا کي اين نقشا رو بازي کنم ؟
حالا که راضين همه ، بايد تو رو راضي کنم ؟ راستي عجب دنيايه ، کاراش غريبو وارونس ديوونه کم بود ، خودشم از همه بيشتر ديوونه اس ببين گلم ، بهشت من ، طاقت شونه هام کمه عين ياس همسايمون ، شاخه آرزوم خمه زخم زبون آدما هر ثانيه زياد تره همش مي گن کجاس ؟ چي شد ؟ تو رو نمي خواد ببره مادر بزرگ مي گفت برو طالعتو يه جا ببين منم آوردم عکستو ، گفتم تو فالم اينه ، اين همه بهم مي خنديدن ، تو هم بودي مي خنديدي ؟ کاش خودتو به جاي من مي ذاشتي و مي فهميدي ... يادته شرطمون سر صداقت يادته يادته تو مجازات و خيانت يادته يادته پنهوني سر قرارا يادته يادته تاخيرات توي بهارا يادته گوش نداديم به نصيحت يادته گشتنت دنبال فرصت يادته دونه دان به کبوتر بادته خاطرات توي دفتر يادته .... من نمي دونم چي ميشه نمي شه بگذرم از تو شايد اون موقع ببارم تا شايد بياي به خونه خلاصه فقط مي خواستم قصمون رو گفته باشم مي دونم كه آخر عشق با خداي مهربونه دل من فكراشو كرده كه صبور و باوفا شه كاش دل تو هم صبور شه اين روزا اگر بتونه ديگه حرفي نيست عزيزم بجز اشكي كه مي ريزيم كاش بپرسي راز عشق و از گلاي ناز پونه |
طعم تلخ واقعيت:
بذار يواش شروع کنم. سلام گلم، هم نفسم آرزوهام راضي شدن، ديگه بهت نميرسم گفتم چيا گفتي بهم، گفتي که: "آينده داري دنيا همش عاشقي نيست، خنده داري، گريه داري." گفتم که گفتي: "من باشم، به لحظه هات نميرسي." به قول دل، شايد دلت گرو باشه پيش کسي! خلاصه گفتم که چشات، قصد رسيدن نداره رؤياها کاله و دسات، خياله چيدن نداره گفتم که گفتي زندگيت غصّه داره، سفر داره هم واسه من، هم واسه تو، با هم بودن خطر داره گفتم تو گفتي: "رؤياها، مال شباي شاعراس شهامتو کسي داره، که شاعر مسافراس مسافرا اون آدمان، که با حقيقت ميمونن تلخياشو خوب ميچشن، غصّه هاشو خوب ميدونن." گفتم فقط ميخواي واست، يه حس محترم باشم عاشقيمو قايم کنم، تو طالع تو کم باشم!! گفتم که گفتي: "ما دو تا، به درد هم نميخوريم ولي يه جا مثل هميم، هر دومون از قصّه پريم." گفتم تو گفتي: "ميتونيم، يادي کنيم از هم ديگه اما کسي به اون يکي، ليلي و مجنون نميگه." گفتم تو گفتي: "سهممون، از زندگي جدا جداس حرف تو رو چشم منه، اما اينام دست خداس!" هرچي که تو گفته بودي، گفتم به دل بي کم و بيش حال خودم؟ نه راه پس مونده برام، نه راه پيش اين حرفاي خودت بوده، از من ديوونه تر ديدي؟! اصلاً نگفتم اينا رو، خودت ديدي يا شنيدي دلم که حرفاتو شنيد، اوّل که باورش نشد ولي نه، بهتره بگم، نفهميدش، سرش نشد يه جوري مات و غم زده، فقط به دورا خيره شد رنگ از رخش... نه، نپريد، شکست و مرد و تيره شد.. بلور رؤياهام ولي، چکيد مثه خواب تگرگ آرزوهام از هم پاشيد، رسيد ته کوچه مرگ.. راستش ازم چيزي نموند، به جز همين جسم ظريف خوب ميدوني چي ميکشه، غريب تو خونه حريف نگي چرا نوشته هام، لطيف و عاشقونه نيست.. رؤيا و آرزوم که هيچ، حتي دل ديوونه نيست زيبا بايد تنهائي من، اين نا مه رو سيا کنم رسم گذشته ها ميگه، بايد به تو نيگا کنم حرفاتو گفتم به خودت، ببيني راستي تو زدي؟! اصلاً توي ذات تو هست؟! يه همچي چيزي بلدي؟! اگر تو بيداري بودي، بشين، ميادش خبرم اگر نگفتي بنويس، من ميخوام از خواب بپرم دوست دارم چه توي خواب، چه توي مرگ و بيداري.. فداي يه تار موهات، که تو منو دوست نداري! مواظب آدما باش، زندگي گرگه زيبا جون خداي رؤياي منم، هنوز بزرگه زيبا جون دوشنبه پر از غم يه ظهر گرم مردادي با اون چشاي روشنت، چه کاري دست من دادي.. قصه مون: دل من روي زمينه دل تو تو آسمونه انقدر دوست دارم من كه فقط خدا مي دونه بيا يه عهدي ببنديم ببينيم كدوم يك از ما تا ته جاده ي دنيا بر سر عهدش مي مونه بعضي قلبا بي ستارن يه ستاره هم ندارن شايدم ستاره هاشون مث ما تو كهكشونه برجاي غرور بلندن كه دارن به ما مي خندن كاش با هم بريم يه جا كه بر خلاف شهرمونه يادمه پرسيدم از تو كه مي شه با هم بمونيم ؟ گفتي اين كه دست ما نيست بذارش پاي زمونه چه بباري چه بتابي چه بخندي چه بخوابي عزيزم چه فرقي داره واسه اون كه شد ديوونه نكنه بري يه روزي با يه قايق از كنارم واسه ي دلم نذاري نه اشاره نه نشونه مي دونم يه جاي اين عشق خستگي كار مي ده دستت مرغ عشقمون رو آخر مي كني بي آشيونه من نمي دونم چي ميشه نمي شه بگذرم از تو شايد اون موقع ببارم تا شايد بياي به خونه خلاصه فقط مي خواستم قصمون رو گفته باشم مي دونم كه آخر عشق با خداي مهربونه دل من فكراشو كرده كه صبور و باوفا شه كاش دل تو هم صبور شه اين روزا اگر بتونه ديگه حرفي نيست عزيزم بجز اشكي كه مي ريزيم كاش بپرسي راز عشق و از گلاي ناز پونه |
{قیژه}خیلی سخته {قیژه} خیلی سخته چیزی رو که تا دیشب بود یادگاری صبح بلند شی و ببینی که دیگه دوسش نداری خیلی سخته که نباشه هیچ جایی برای آشتی بی وفا شه اون کسی که جونتو واسش گذاشتی خیلی سخته تو زمستون غم بشینه روی برفا می سوزونه گاهی قلب و زهر تلخ بعضی حرفا خیلی سخته اون کسی که اومد و کردت دیوونه هوساش وقتی تموم شد بگه پیشت نمی مونه خیلی سخته اگر عمر جادوی شعرت تموم شه نکنه چیزی که ریختی پای عشق اون حروم شه خیلی سخته اون که می گفت واسه چشات می میره بره و دیگه سراغی از تو ونگات نگیره خیلی سخته تا یه روزی حرفهای اون باورت شه نکنه یه روز ندامت راه تلخ آخرت شه خیلی سخته که عزیزی یه شب عازم سفر شه تازه فردای همون روز دوست عاشقش خبر شه خیلی سخته بی بهونه میوه های کال رو چیدن بخدا کم غصه ای نیست چن روزی تو رو ندیدن خیلی سخته که دلی رو با نگات دزدیده باشی وسط راه اما از عشق یه کمی ترسیده باشی خیلی سخته که بدونه واسه چیزی نگرانی از خودت می پرسی یعنی می شه اون بره زمانی؟ خیلی سخته توی پاییز با غریبی آشنا شی اما وقتی که بهار شد یه جوری ازش جدا شی خیلی سخته یه غریبه به دلت یه وقت بشینه بعد به اون بگی که چشمات نمی خواد اون رو ببینه خیلی سخته که ببینیش توی یک فصل طلایی کاش مجازات بدی داشت توی قانون بی وفایی خیلی سخته که ببینی کسی عاشقیش دروغه چقدر از گریه اون شب چشم تو سرش شلوغه خیلی سخته و قشنگه آشنایی زیر بارون اگه چتر نداشته باشی توی دستا هردوتاشون خیلی سخته تا همیشه پای وعده ها نشستن چقدر قشنگه اما واسه ی کسی شکستن خیلی سخته واسه ی اون بشکنه یه روز غرورت اون نخواد ولی بمونه همیشه سنگ صبورت خیلی سخته بودن تو واسه ی اون بشه عادت دیگه بوسیدن دستات واسه اون نشه عبادت خیلی سخته چشمای تو واسه ی اون کسی خیسه که پیام داده یه عمر واسه تو نمی نویسه خیلی سخته که دل تو نکنه قصد تلافی تا که بین دو پرستو نباشه هیچ اختلافی خیلی سخته اونکه دیروز تو واسش یه رویا بودی از یادش رفته که واسش تو تموم دنیا بودی خیلی سخته بری یک شب واسه چیدن ستاره ولی تا رسیدی اونجا ببینی روز شد دوباره |
برگرد
برگرد بی تو بغض فضا وا نمی شود یک شاخه یاس عاطفه پیدا نمی شود در صفحه دلم تو نوشتی صبور باش قلبم غبار دارد و معنا نمی شود بی تو شکست و پنجره رو به آسمان غم در حریم آبی دل جا نمی شود دریای تو پناه نگاه شکسته است هر دل که مثل قلب تو دریا نمی شود می خواستم بچینم از آن سوی دل گلی اما بدون تو که گلی وا نمیشود دردیست انتظار که درمان آن تویی این درد تلخ بی تو مداوا نمی شود زیباترین گلی که پسندیده ام تویی گل مثل چشمهای تو زیبا نمی شود بی تو شکسته شد غزل آشناییم شبنم گل نگاه مرا باز شسته است دل در کنار یاد تو تنها نمی شود گلدان یاس بی تو شکست و غریب شد گلدان بدون عشق شکوفا نمی شود باران کویر روح مرا می برد به اوج اما دلم بدون تو شیدا نمی شود رفتی و بی تو نام شکفتن غریب شد دیگر طلوع مهر هویدا نمی شود رویای من همیشه به یاد تو سبز بود رفتی و حرفی از غم رویا نمی شود رفتی و دل میان گلستان غریب ماند دیگر بهار محو تماشا نمی شود یک قاصدک کنار من آمد کمی نشست گفتم که صبح این شب یلدا نمی شود دل های منتظر همه تقدیم چشم تو امروز بی حضور تو فردا نمی شود |
من با تو هرگز
سلام ای بی وفا ، ای بی ترحم سلام ای خنجر حرفای مردم سلام ای آشنا با رنگ خونم سلام ای دشمن زیبای جونم بازم نامه می دم با سطر قرمز آخه این بار شده من با تو هرگز نمی خوام حالتو حتی بدونم تعجب می کنی آره همونم همونی که زمونی قلبشو باخت همون که از تو یک بت ، یک خدا ساخت همونی که برات هر لحظه می مرد که ذکر نامتو بی جون نمی برد همونم که می گفتم نازنینم بمیرم اما اشکاتو نبینم همون که دست تو ، مهر لباش بود اگه زانو نمی زد غم باهاش بود حالا آروم نشستم روی زانوم ولی دیگه گذشت اون حرفا ، خانوم تعجب می کنی آره عجیبه می خوام دور شم ازت خیلی غریبه خیال کردی همیشه زیر پاتم ؟ با این نامردیات بازم باهاتم ؟ برات کافی نبود حتی جوونیم تموم شد آره گم شد مهربونیم دیگه هر چی کشیدم بسه دختر نمی بینیم همو این خوبه ، بهتره دیگه بسه برام هر چی کشیدم فریبی بود که من از تو ندیدم ؟ دروغی هست نگفته مونده باشه ؟ کسی هست تو خیال تو نباشه ؟ عجب حتی دریغ از یک محبت دریغ از یک سر سوزن صداقت دریغ از یک نگاه عاشقونه دریغ از یک سلام بی بهونه نه نفرینت چرا ، این رسم ما نیست اگر چه این چیزا درد شما نیست گل بیتا چرا اخمات توهم شد؟ چیه توهین به ذات محترم شد ؟ دیگه کوتاه کنم با یک خدافظ که عشق ما رسید به سد هرگز |
اجرا شده در آخرین آلبوم مهستی هیچکی از رفتن من غصه نخورد هیچکی با موندن من شاد نشد وقتی رفتم کسی قلبش نگرفت بغض هیچ آدمی فریاد نشد وقتی رفتم کسی غصش نگرفت وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد دل من میخواست تلافی بکنه پس چشه هیچ کسی عاشقم نکرد وقتی رفتم نه که بارون نگرفت هوا صاف و خیلی هم آفتابی بود اگه شب میرفتم و خورشید نبود آسمون خوب میدونم مهتابی بود دم رفتن کسی گفت سفر بخیر که واسم غریب و نا شناخته بود اما اون وقتی رسید که قلب من همه آرزوهاشو باخته بود چهره هیچ کسی پژمرده نبود گلا اما همه پژمرده بودن کسائیکه واسشون مهم بودم همه شاید یه جوری مرده بودن وقتی رفتم کسی غصش نگرفت وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد دل من میخواست تلافی بکنه پس چشه هیچ کسی عاشقم نکرد |
http://www.sat2me.org/images/icons/icon1.gif مریم حیدر زاده
مریم حیدر زاده ترانه سرایی که این روزها نامش همه جا سر زبان هاست و |
| اکنون ساعت 01:23 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)