مطلب ویژه فروم پی سی سیتی - اشعار مرحومه نجمه زارع - کتاب عشق قایبل است
 

عشق قابیل است
 

عشق قابیل است

خود را اگر چه سخت نگه داری از گناه
گاهی شرایطی است که ناچاری از گناه

هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه
بر دوش تو نهاده شود باری از گناه

گفتم : گناه کردم اگر عاشقت شدم
گفتی تو هم چه ذهنیتی داری از گناه !!

سخت است اینکه دل بکنم از تو , از خودم
از این نفس کشیدن اجباری , از گناه

بالا گرفته ام سر خود را اگر چه عشق
یک عمر ریخت بر سرم آواری از گناه

دارند پیله های دلم درد می کشند
باید دوباره زاده شوم - عاری از گناه -

یک درخت پیرم و سهم تبرها می شوم
مرده ام دارم خوراک جانورها می شوم

بی خیال از رنج فریادم تردد می کنند
باعث لبخند تلخ رهگذرها می شوم

با زبان لال خود حس می کنم این روز ها
همنشین و هم کلام کور و کرها می شوم

عاقبت یک روز با طرز عجیب و تازه ای
می کشم خود را و سر فصل خبر ها می شوم !

اینم فکر کنم مال همون مرحم باشه اگه نبود حذف بفرمایید

غم که می آید در و دیوار شاعر می شود
در تو زندانی ترین رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی
خط کش و نقاله و پرگار شاعر می شود

تا چه حد این حرف ها را می توانی حس کنی؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی : چطور این گونه شاعر شد دلت؟
تو دلت را جای من بگذار ! شاعر می شود

گر چه می دانم نمیدانی چه دارم می کشم
از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود

مثنوی
 

به مهربانی های خواهرم سمانه


من خسته ام تو خسته ای آیا شبیه من؟
یک شاعر شکسته ی تنها شبیه من

حتی خودم شنیده ام از این کلاغ ها
در شهر یک نفر شده پیدا شبیه من

امروز دل نبند به مردم که می شود
این گونه روزگار تو - فردا - شبیه من

ای همنفس بخوان که ز سوز تو روشن است
خواهی گذشت روزی از اینجا شبیه من

از لحن شعرهای تو معلوم می شود
مانند مردم است دلت یا شبیه من

من زنده ام به شایعه ها اعتنا نکن
در شهر کشته اند کسی را شبیه من

ممنون مهدی جان
نمیدونم توی کتابشون که نیست
اما میذارم بمونه

من میز قهوه خانه و چایی که مدتی ست....
هی فکر می کنم به شمایی که مدتی ست...

یک لنگه کفش مانده به جا از من و تویی
در جستجوی سیندرلایی که مدتی ست...

با هر صدای قلب تو تکرار می شود
ها ! گوش کن به این اپرایی که مدتی ست...

هر روز سرفه می کنم اندوه شعر را
آلوده است بی تو هوایی که مدتی ست...

دیگر کلافه می شوم و دست می کشم
از این ردیف و قافیه هایی که مدتی ست...

کاغذ مچاله می شود و داد می زنم :
آقا : چه شد سفارش چایی که مدتی ست...؟

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد
هر چه کردم - هر چه - آه انگار آرامم نکرد

روستا از چشم من افتاد دیگر مثل قبل
گرمی آغوش شالیزار آرامم نکرد

بی تو خشکیدند پاهایم کسی راهم نبرد
درد دل با سایه ی دیوار آرامم نکرد

خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد
خواستم اما نشد این کار آرامم نکرد

سوختم آن گونه در تب آه از مادر بپرس
دستمال تب بر نم دار آرامم نکرد

ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت
عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

و ای بهانه ی شیرین تر از شکر قندم
به عشق پاک کسی جز تو دل نمی بندم

به دین این همه پیغمبر احتیاجی نیست
همین بس است که اینک تویی خداوندم

همین بس است که هر لحظه ای که می گذرد
گسستنی نشود با دل تو پیوندم

مرا کمک کن از این پس که جاده های زمین
نمی برند و به مقصد نمی رسانندم

همیشه شعر سرودم برای مردم شهر
ولی نه ! هیچ کدامشان نشد خوشایندم

تویی بهانه ی این شعر خوب باور کن
که در سرودن این شعرها هنرمندم

خبر به دورترین نقطه ی جهان برسد
نخواست او به من خسته بی گمان برسد

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

چه می کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد....

رها کنی برود از دلت جدا باشد
به آن که دوست ترش داشته , به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه ی جهان برسد

گلایه ای نکنی بغض خویش را بخوری
که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که... نه ! نفرین نمی کنم ... نکند
به او که عاشق او بوده ام زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

همین دقیقه - همین ساعت آفتاب درست
کنار حوض کمی سایه داشت روز نخست

تو کنج باغچه گل های سرخ می چیدی
پس از گذشتن یک سال یادم است درست

ببین چگونه برایت هنوز دلتنگ است
کسی که بعد تو یک لحظه از تو دست نشست

چقدر نامه نوشتم ...دلم پر است چقدر
امید نیست به این شعرهای ساده ی سست

دوباره نامه ی من شهر بی وفا شده است
چه خلوت است در این روزها اداره ی پست!

چگونه رود می رود به سمت بی کرانه ها
که ابر گریه می کند برای رودخانه ها

پرنده غافل است از اینکه تند باد می رسد
وگرنه باز هم بنا نمی شد آشیانه ها

و اینچنین که این همه ز عشق رنج می برم
مرا غم تو می کشد در آتش بهانه ها

چراغ و چشم آسمان ! ستاره ها تو , ماه , تو
پس از تو تار می شود شب تمام خانه ها

اگر چه زخم می زنی ولی تو را نوشته اند
به روی صفحه ی دلم خطوط تازیانه ها

خلاصه بر درخت دل تو باید آشیان کنی
وگرنه می سپارمش به دست موریانه ها

خورشید پشت پنجره ی پلک های من
من خسته ام ! طلوع کن امشب برای من

می ریزم آنچه هست برایم به پای تو
حالا بریز هستی خود را به پای من

وقتی تو دلخوشی همه ی شهر دلخوش اند
خوش باش هم به جای خودت هم به جای من

تو انعکاس من شده ای .... کوه ها هنوزتکرار می کنند تو را در صدای من

آهسته تر ! که عشق تو جرم است - هیچ کس
در شهر نیست با خبر از ماجرای من

شاید که ای غریبه تو همزاد با منی
من ...تو ... چه قدر مثل تو هستم!! خدای من!!!

بعد از تو سرد و خسته و ساکت تمام روز
با صد بهانه ی متفاوت تمام روز

هی فکر می کنم به تو و خیره می شود
چشمم به چند نقطه ی ثابت تمام روز

زردند گونه های من و خاک می خورد
آیینه روی میز توالت تمام روز

در این اتاق بعد تو تکرار می شود
یک سینمای مبهم و صامت تمام روز

گه گاه می زند به سرم درد دل کنم
با یک نوار خالی کاست تمام روز

من بی تو مرده ای متحرک تمام شب
من بی تو سرد و خسته و ساکت تمام روز