|
یغما گلرویی
غریبه‌ی قدیمی
من‌ُ با ترانه بشناس ، ای ستاره‌ی غزلپوش ! این من‌ِ مُرده‌ی سردُ ، زنده کن تو هُرم‌ِ آغوش تلخی‌ِ هزار تا گریه توی لرزش صدامه اما نقش‌ِ یه تبسم همیشه روی لبامه با نقاب‌ِ این تبسم صورتم رُ می‌پوشونم با چش‌ِ بسته می‌بینم ، با لب‌ِ بسته می‌خونم گم شده راه‌ِ کودکی ، اون دل‌ِ صاف‌ِ من کجاست ؟ دستای پاک‌ُ عاشق‌ِ ترانه‌باف‌ِ من کجاست ؟ من که به زخم دشنه‌ها ، مرهم‌ِ بوسه می‌زدم دشنه شدم ، دشنه شدم ، بگو غلاف‌ِ من کجاست ؟ ای غریبه‌ی قدیمی ! من‌ُ با ترانه بشناس صفحه‌ی بعدی سفیده ، آخرِ قصه همین‌جاس نگا ! کن یه مردِ گریون ، پشتِ پرده‌ی نقابه من میون‌ِ ابرا نیستم ، کبوتر تو چاه می‌خوابه من‌ُ بشناس تا بفهمم توی آینه‌ها کی‌اَم من ؟ یه اجاق‌ِ سردِ خاموش ، یا یه چلچراغ‌ِ روشن ؟ گم شده راه‌ِ کودکی ، اون دل‌ِ صاف‌ِ من کجاست ؟ دستای پاک‌ُ عاشق‌ِ ترانه‌باف‌ِ من کجاست ؟ من که به زخم دشنه‌ها ، مرهم‌ِ بوسه می‌زدم دشنه شدم ، دشنه شدم ، بگو غلاف‌ِ من کجاست |
اونورِ این شب‌ِ کلَک ، من‌ُ ترانه تَک به تَک خونه می‌ساختیم روی باد ، دریا می‌ریختیم تو اَلَک مسافرای کاغذی ، رَد شده بودن از غبار تو قصه باقی مونده بود ، شیهه‌ی اسب‌ِ بی‌سوار گفته بودن صدتا کلید برای ما جا می‌ذارن مزرعه‌های گندم‌ُ برای فردا می‌ذارن فردا رسیدُ خوشه‌یی تو دست‌ِ ما باقی نموند سقف‌ِ ستاره‌ها شکست ، رو سرمون طاقی نموند با کلیدای زنگ زده ، قفلای بسته وا نشد سکه‌ی دلسپردگی ، تو جوب‌ِ ما پیدا نشد تو سفره‌مون همیشه سین‌ِ ستاره کم بود همیشه تا رسیدن فاصله یک قدم بود کسی به ما نشون نداد که انتهای خط کجاست ؟ آهای درختای انار ! دیکته‌ی بی‌غلط کجاست ؟ چرا تو آسمونمون پرنده گوشه‌گیر شده ؟ چرا نمی‌رسیم به هم ؟ چرا همیشه دیر شده ؟ تو دفترِ ***که‌مون چن تا ترانه خالیه ؟ چن تا ترانه قصه‌ی ممتدِ بی‌خیاله ؟ چن تا صدای بی‌صدا سکوت‌ُ فریاد می‌زنه ؟ زغال‌ِ شام‌ِ آخرُ دستای کی باد می‌زنه ؟ تو غیبت‌ِ حنجره‌ها ترانه‌سازیمون چیه ؟ یکی به من جواب بده ، آخرِ بازیمون چیه ؟ تو بازی‌ِ کلاغ پَر ، هیشکی نشد بَرَنده ، قصه‌ی ما همین بود: پرنده بی پرنده ! |
گریه نکن ! عزیزِ من ! حالا که گریه زوریه ،
حالا که تنها چاره‌مون دل دل‌ِ وُ صبوریه ، تکیه بده به این صدا ، غصه نخور که فاصله بین نگاه‌ِ من‌ُ تو هزار تا سال‌ِ نوریه گریه نکن ! آینه ساز ! خسته نشو از این حضور از این حضورِ بی‌صدا ، از این حضورِ سوت‌ُ کور خسته نشو ! خسته نشو ! نبض‌ِ ستاره رُ بگیر عطرِ ترانه می‌گذره ، از تو حصارِ بی‌عبور بیا دروازه‌ی نورُ روی سایه‌ها ببندیم وقتی ممنوعه تبسم ، با لب‌ِ بسته بخندیم گریه نکن ! عزیزِ من ! گریه فقط یه مرهمه کنار این بغض‌ِ بزرگ ، اشکای ما خیلی کمه گریه نکن ! چراغ عشق توی ترانه روشنه جرقه‌های سایه‌کش تو این صدا دَم به دَمه همطپش‌ِ همیشگی ! لرزش‌ِ دستام‌ُ بگیر برق‌ِ نگات خط می‌کشه رو این سیاهی‌ِ حقیر توی ضیافت صدا تا ته شعرِ من برقص اطلس‌ِ آوازُ بکش رو سرِ واژه‌های پیر بیا دروازه‌ی نورُ روی سایه‌ها ببندیم وقتی ممنوعه تبسم ، با لب بسته بخندیم |
یغما گلرویی
غریبه‌ی قدیمی
من‌ُ با ترانه بشناس ، ای ستاره‌ی غزلپوش ! این من‌ِ مُرده‌ی سردُ ، زنده کن تو هُرم‌ِ آغوش تلخی‌ِ هزار تا گریه توی لرزش صدامه اما نقش‌ِ یه تبسم همیشه روی لبامه با نقاب‌ِ این تبسم صورتم رُ می‌پوشونم با چش‌ِ بسته می‌بینم ، با لب‌ِ بسته می‌خونم گم شده راه‌ِ کودکی ، اون دل‌ِ صاف‌ِ من کجاست ؟ دستای پاک‌ُ عاشق‌ِ ترانه‌باف‌ِ من کجاست ؟ من که به زخم دشنه‌ها ، مرهم‌ِ بوسه می‌زدم دشنه شدم ، دشنه شدم ، بگو غلاف‌ِ من کجاست ؟ ای غریبه‌ی قدیمی ! من‌ُ با ترانه بشناس صفحه‌ی بعدی سفیده ، آخرِ قصه همین‌جاس نگا ! کن یه مردِ گریون ، پشتِ پرده‌ی نقابه من میون‌ِ ابرا نیستم ، کبوتر تو چاه می‌خوابه من‌ُ بشناس تا بفهمم توی آینه‌ها کی‌اَم من ؟ یه اجاق‌ِ سردِ خاموش ، یا یه چلچراغ‌ِ روشن ؟ گم شده راه‌ِ کودکی ، اون دل‌ِ صاف‌ِ من کجاست ؟ دستای پاک‌ُ عاشق‌ِ ترانه‌باف‌ِ من کجاست ؟ من که به زخم دشنه‌ها ، مرهم‌ِ بوسه می‌زدم دشنه شدم ، دشنه شدم ، بگو غلاف‌ِ من کجاست |
اونورِ این شب‌ِ کلَک ، من‌ُ ترانه تَک به تَک
خونه می‌ساختیم روی باد ، دریا می‌ریختیم تو اَلَک مسافرای کاغذی ، رَد شده بودن از غبار تو قصه باقی مونده بود ، شیهه‌ی اسب‌ِ بی‌سوار گفته بودن صدتا کلید برای ما جا می‌ذارن مزرعه‌های گندم‌ُ برای فردا می‌ذارن فردا رسیدُ خوشه‌یی تو دست‌ِ ما باقی نموند سقف‌ِ ستاره‌ها شکست ، رو سرمون طاقی نموند با کلیدای زنگ زده ، قفلای بسته وا نشد سکه‌ی دلسپردگی ، تو جوب‌ِ ما پیدا نشد تو سفره‌مون همیشه سین‌ِ ستاره کم بود همیشه تا رسیدن فاصله یک قدم بود کسی به ما نشون نداد که انتهای خط کجاست ؟ آهای درختای انار ! دیکته‌ی بی‌غلط کجاست ؟ چرا تو آسمونمون پرنده گوشه‌گیر شده ؟ چرا نمی‌رسیم به هم ؟ چرا همیشه دیر شده ؟ تو دفترِ ***که‌مون چن تا ترانه خالیه ؟ چن تا ترانه قصه‌ی ممتدِ بی‌خیاله ؟ چن تا صدای بی‌صدا سکوت‌ُ فریاد می‌زنه ؟ زغال‌ِ شام‌ِ آخرُ دستای کی باد می‌زنه ؟ تو غیبت‌ِ حنجره‌ها ترانه‌سازیمون چیه ؟ یکی به من جواب بده ، آخرِ بازیمون چیه ؟ تو بازی‌ِ کلاغ پَر ، هیشکی نشد بَرَنده ، قصه‌ی ما همین بود: پرنده بی پرنده ! |
گریه نکن ! عزیزِ من ! حالا که گریه زوریه ،
حالا که تنها چاره‌مون دل دل‌ِ وُ صبوریه ، تکیه بده به این صدا ، غصه نخور که فاصله بین نگاه‌ِ من‌ُ تو هزار تا سال‌ِ نوریه گریه نکن ! آینه ساز ! خسته نشو از این حضور از این حضورِ بی‌صدا ، از این حضورِ سوت‌ُ کور خسته نشو ! خسته نشو ! نبض‌ِ ستاره رُ بگیر عطرِ ترانه می‌گذره ، از تو حصارِ بی‌عبور بیا دروازه‌ی نورُ روی سایه‌ها ببندیم وقتی ممنوعه تبسم ، با لب‌ِ بسته بخندیم گریه نکن ! عزیزِ من ! گریه فقط یه مرهمه کنار این بغض‌ِ بزرگ ، اشکای ما خیلی کمه گریه نکن ! چراغ عشق توی ترانه روشنه جرقه‌های سایه‌کش تو این صدا دَم به دَمه همطپش‌ِ همیشگی ! لرزش‌ِ دستام‌ُ بگیر برق‌ِ نگات خط می‌کشه رو این سیاهی‌ِ حقیر توی ضیافت صدا تا ته شعرِ من برقص اطلس‌ِ آوازُ بکش رو سرِ واژه‌های پیر بیا دروازه‌ی نورُ روی سایه‌ها ببندیم وقتی ممنوعه تبسم ، با لب بسته بخندیم |
شنبه
ناظم ما می گفت پیش بزرگترها فظولی موقوف و من فضول بودم نه دسعت به سینه ی سکوت نه سربراهمشق مسیر مدرسه تجدیدی هزار مرتبه نوشتن تکرار نخواهد شد تجدیدی دوستت دارم گوشه ی کتاب جبر تجدیدی مداوم ترکه و تنبیه تجدیدی برپا ناشنیده ی معلم تجدیدی برجا نماندن زنگ آخر تجدیدی دیوار کوتاه ته حیاط فراش فربه مدرسه به گرد گریز من هم نمی رسید بر نیمکت سبز همان پارک سوت و کور می نشستم جریمه های عاشقانه ی خود را رج می زدم آن زن ستاره دارد آن زن عشق دارد آن زن ترانه دارد سوالهای ساده قد می کشیدند چرا آن ماهی سیاه به دامنه ی دور دریا نرسید ؟ چرا پدربزرگ که با دعاهای مداوم من زنده نشد ؟ چرا کسی گوش آقای مدیر را نمی کشد وقتی داد می زند و حرفهای بد می گوید ؟ مگر خط کش برای خط کشی کردن دفاتر نیست ؟ پس چرا آقای ناظم راه استفاده از آن را نمی داند ؟ این خطوط خون مرده از کف دستهای من چه می خواهند ؟ دانستن مساحت مثلث به چه درد من می خورد ؟ و هیچکس از کسان من نمی دانست که با همین سوالهای ساده بی حصار راهی به سواحل ستاره باز خواهم کرد راهی به رهایی رویا و خانه ی شاعری بزرگ که رو به اینه دعا می کرد |
|
http://img1.uploadhouse.com/fileuplo...3877780f53.jpg
شعر : بابا انار نداره از كتاب : پرنده بی پرندهکاش یکی بود ، یکی نبود اول‌ِ قصه‌ها نبود اون که تو قصه مونده بود ، از اون یکی جدا نبود ماه پیشونی رها بود از طلسم‌ِ دیوای سیاه پلنگ‌ِ عاشق می‌پرید تا لب‌ِ شیروونی‌ِ ماه سیاوش‌ِ شاهنامه رُ کاش کسی گردن نمی‌زد کاش کسی توی قصه‌ها از عاشقی تن نمی‌زد کاش داش آکل با زخم‌ِ تیغ تو بسترش جون نمی‌داد قصه‌نویس قصه‌مون‌ُ با گریه پایون نمی‌داد تقویم باغچه‌ی ما برگِ بهار نداره جاده‌ی قصه‌هامون عطرِ سوار نداره شهرِ بزرگ‌ِ قصه ، پنجره‌هاش‌ُ بسته حتا تو دفتر مشق ، بابا انار نداره کاش توی قصه‌های شب برق‌ِ ستاره کم نبود تو قصه‌ی جن‌ُ پری دلهره دم به دم نبود مادربزرگ قصه‌هاش‌ُ بالای طاقچه جا می‌ذاشت یه عاشق‌ِ تازه نفس تو شهرِ قصه پا می‌ذاشت قصه‌های قدیمی رُ یه‌جورِ تازه می‌نوشت آدم‌ُ حوا رُ می‌بُرد دوباره می‌ذاشت تو بهشت اما تا اون بیاد باید با بی‌کسی سر بکنیم ترانه‌های کهنه رُ دوباره از بَر بکنیم تقویم باغچه‌ی ما برگِ بهار نداره جاده‌ی قصه‌هامون عطرِ سوار نداره شهرِ بزرگ‌ِ قصه ، پنجره‌هاش‌ُ بسته حتا تو دفتر مشق ، بابا انار نداره |
شعر : یه دفه بیا به خوابم
از كتاب : "پرنده بي پرنده"دوری اما همکناری ، آخرِ این انتظاری توی زمهریرِ دستام ، نفس‌ِ گرم‌ِ بهاری یه پرنده ، یه امیدی ، مث‌ِ دفترِ سفیدی خط‌ّ خورشیدِ چشات‌ُ ، روی مشق‌ِ شب کشیدی یه نشونه ، یه چراغی ، درِ نقره‌کوب‌ِ باغی برای ساحل‌ِ خلوت ، مث‌ِ تابستون‌ِ داغی مثل‌ِ دریا پُرِ رازی ، از ترانه بی‌نیازی تیله‌ی آخرِ عشقی ، برای نجات‌ِ بازی تو مث‌ِ ماه‌ِ قشنگی تو شب‌ِ شعرای نابم من یه لبخندِ قدیمی رو لب‌ِ عکس‌ِ تو قابم تو مث‌ِ سیب‌ِ گُلابی ، مثه بیداری تو خوابی عُمری‌ِ چشمام‌ُ بستم ، یه دفه بیا به خوبم با ستاره همنگاهی ، چهره‌ی زلال‌ِ ماهی مثل یه حدس‌ِ دُرُستی سرِ تردیدِ دوراهی یه جسارت‌ِ نجیبی ، گره‌ِ مُشتِ تو جیبی جرأت‌ِ دستای آدم ، برای چیدن‌ِ سیبی یه دریچه روی دیوار ، یه دلیلی واسه تکرار هم مث‌ِ سلام‌ِ اول ، هم مث‌ِ خدانگهدار یه پُلی واسه رفاقت ، زنگ‌ِ بیداری‌ِ ساعت هر جا باشی مث‌ِ سایه ، با تواَم تا بی‌نهایت... تو مث‌ِ ماه‌ِ قشنگی تو شب‌ِ شعرای نابم من یه لبخندِ قدیمی رو لب‌ِ عکس‌ِ تو قابم تو مث‌ِ سیب‌ِ گلابی ، مث‌ِ بیداری تو خوابی عُمری‌ِ چشمام‌ُ بستم ، یه دفه بیا به خوابم |
شعر : " لاله زار" از کتاب : " پرنده بی پرنده" از لاله زار كه مي گذرم ، بغض ترانه مي شكنه تو عمقش سينه م يه نفر باز زير آواز مي زنه از لاله زار كه مي گذرم ، مي شم يه بچه ي بلا عاشق فيلم جفتي و عاشق سيباي طلا از لاله زار كه مي گذرم الك دولك يادم مياد محمود سياه نمايش مرد كلك يادم مياد فصه ي اون يكه بزن تو فيلماي سياه سفيد قصه ي اون كبوتري كه از رو بوم ما پريد لاله زار! كاش مي تونستيم ، هميشه بچه بمونيم عموزنجير باف رو بازم تو كوچه هات بخونيم ليموناد شيشه يي دوزار ، لواشك برگي يه شاهي بابا نون نداد نوشتن توي دفتراي كاهي دوباره هف ساله مي شم از لاله زار كه مي گذرم خاطره هاي خط خطي رژه مي رن توي سرم وقت فلك كردن عشق ، زار زدناي الكي مزه ي آبنبات كشي ،طعم آدامس بادكنكي بازي لي لي و سه قاپ ، بازي گرگم به هوا الاكلنگ سوار شدن ، چرخ و فلك توي كوچه ها دشنه ي لوطي محل كه زنگ زده توي غلاف چرخ كبوتراي جلد تو آسمون پاك و صاف لاله زار! كاش مي تونستيم ، هميشه بچه بمونيم عموزنجير باف رو بازم تو كوچه هات بخونيم ليموناد شيشه يي دوزار ، لواشك برگي يه شاهي بابا نون نداد نوشتن توي دفتراي كاهي |
یکشنبه
در دیدار نخست آن همه خورشید دستادست تو بودم گفتی : سه قلب سر به زیر نشانی خانه ی اوست و باد بی قرار روسری سیاه تو را به نام من دزدید در زدیم صدای سرفه خبر از آمدنش می داد به نگاهی درد تمام ترکه ها را از خاطرم برد گفتم : آزادی ام ‚ آزادی ات ‚ آزادی مان صرف آرزو چه دشوار است پدر جوابش تلخ بود دردی هزار ساله جمجمه ی پدرانمان خشت مناره ی چنگیز است بهترین خاطراتمان از اسکندر به جا مانده در بهار بی بار و برگی زیسته ایم چگونه می خواهی چنارمان سبز باشد ؟ در پناه سه استکان حقیقت گریستیم پاسفت کرده بود |
دوشنبه
باد دلواپس آذرماه رابه یاد آر کوچه های عریض آشتی کنان همصدایی دف ها و دست ها را گفتم : آن چشم ها را از کدام آهوی رو به جاقو امانت گرفته یی ؟ گفتی : گواه گریه خدا داد است بعد از آن بود که معنی نمنکی آسمان را فهمیدم بعد از آن بود که ارتفاع علاقه ایمان آوردم بعد از آن بود که دستهای من موطن تمام ترانه های باران شد واپسین سط تمام نامه ها به هزار بوسه ی ساده می انجامید به دل دل دوباره ی دیدار به عبور سر نیزه ی نیاز از بناگوش گناه به نگاه رسواگر ماه از درز پرده ها به فاصله یی کوتاه و سوسوی سیگاری که فروغ زندگی می نالیدش چه قدر آرامش قبل بعد طوفان زیبا بود نه نیازی به رسیدن رویا نه میلی به خلاصی خواب تنها سرانگشت نوازش عطر آشنای علاقه و سکوت سکرآوری در حوالی خواب و بیداری کاش از آغوش آن همه آسودگی بیرون نمی آمدیم |
سه شنبه
از قدیم گریه در قبیله ی ما می گفتند وقتی که باد قاصدک سیاهی را با خود بیاورد گوشه ای از اینه آسمان می شکند من همیشه از زنگهای ناغافل تلفن ترسیده ام در عبور این همه زمستان زمهریر حتی یک خبر از بیداری باغ تولد تابستان به من نرسید غزال پا در گریز گریه ها پر بامداد نخستین آخرین پر اما کلاغ سیاه شب از بام ما پر نمی زند |
چهارشنبه
یادت هست می گفتی صدای من این من در سوگ سلام ستاره نشسته به آواز غمگنانه ی قنات خشکیده می ماند ؟ وقتی که اسبهای عرق کرده ی باد یالایال می تازند و چاه های تشنه عبورشان را های می کشند در برهوت شنپوش تو اما صدایت گواه بیداری بود پس چرا به دخمه پریدی ؟ خش نوا مرغ بی بی بهشت بابونه خاتون نور در گرماگرم آن شوریده سری تن به باد سپردنت چه بود ؟ به خدا نوشتن از بادبک باد برده ی بوسه دشوار است ساده نیست سوگ شمار شهامت شن ها بودن وقتی دریا با جاروی بلند موجش مدام دامنه ها را درو می کند بگو چه بگویم در تداوم تاراج این همه تبردار ؟ بگو چه بگویم در خاموشی خورشید ؟ __________________ |
پنجشنبه
چراغش در بی چراغی این خانه می سوخت و دلش از بی خیالی این جماعت تنها در این خانه گربه ها شاخ می زدند تنها در این خانه سکوت علامت بیداری ترانه بود وقتی درخت را به جرم جوانه قرنطینه می کردند و طبیبان بی شرم شوکران تشخیصشان گشودن رگها بود وقتی سلاخان حرفه یی شمع را در شقاوت میدان گردن می زدند تنها در پناه سایه ی او ایمن بودیم حالا مرا ببین که در این غروب ممتد مترسک باغستانی را مانم کارگرانش گرسنه کلاغ ها دیگر نمی آ’ند بر افسانه هی بذرپاشان حلقه زنانند حلقه زنان |
جمعه
تنها برای تو می نویسم بی بی باران سیاه پوس دل سفید دل سفید مو سیاه مو سیاه رو سفید رو سفید آسمان و اینه گفتی ناقدان نادان این کرانه در علت اعتمادت به دریا خیالبافی خواهند کرد حق با تو بود پیشگوی شریف گریه ها بسیاری در جواب به دریا زدنت جفنگ می بافند بگذار که این راز تنها سر به مهر صندوق بغض های من باشد می دانم که در پس کرباس سفید به کلمه ی تالمات روحی دلقکان می خندیدی حالا مرا ببین در هجوم همهمه ی اینهمه هوچی تمام حرفهاشان زیر خط کمربند است مدام برایم از صفوف چپ و راست این کرانه می گویند من اما دست چپ راستم را هم نمی شناسم تنها می دانم که به قول فروغ روشنی خواب است می دانم که ماست به حرف هیچ سایه ای سیاه نخواهد شد می دانم که زیر طاقهای پل های سنگی این شهر هنوز خوابگاه کودکان گرسنه می دانم که به دستبوس هیچ سروری نخواهم رفت می دانم که هنوز رهایی عریان رویا میسر نیست جناح من نگاه تو بود بی بی باران تو را او بامداد را تا طنین واپسین ترانه ی نانوشته به یاد خواهم داشت هراسم نیست از شب و بیدلی اهالی خنیا و خرناسه که آنچه می نویسم آنچه خوانده می شود را کودکان عاشق فردا با چشمهای بیدار و عادلشان قضاوت خواهند کرد پس یک دقیقه فریاد به پاس صبوری ستاره ها هزار ترانه صدا به احترام آن همه خاطره ی زخمی تو به من آموختی که در مرگ نور نباید سکوت کرد |
قصّه ی باغ ِ پـِسّه
دیشب با چشم ِ بَسّه رفتم به باغ ِ پسّه دیدم گلای باغ ُ مُرشدْ باشی شکـَسّه با سبیلای خنجری گوشاش مِثِ نون بربری ترکه ی آلبالو به دست نِشَسّه ترک ِ یه خَری دور ُ ورِش هزار هزار بچّه نشسّه بی قرار مرشدم آروغ می زدُ قصّه می گف از یه سَوار بچّه های غم تو گَلو با لـُپّای مث ِ هلو نشسّه بودن کیپ ِ هم با دل های اسیر ِ غم مُرشد ِ هی می چرخید ُ جیباشونُ اَلک می کرد هر بچّه یی سکـّه نداش می بستش ُ فلک می کرد بچه ها از ترس ِ فلک سکـّه می ریختن پیش ِ پاش تا هی نیاد سراغشون آروم بشینه سر ِ جاش رفتم کنار ِ بچّه ها بچّ های شکسّه پا کنارشون نشسّمُ دَسُّ پام ُ کردم جا به جا گفتم :« - بگین ببینم! نـَذری پزونه این جا ؟ چرا گـُلا شکـَسّن ؟ فصل ِ خزون ِ این جا ؟ ای! بچه های خسّه! چرا دلاتون شکسّه؟ احوال ُ حال چطوره ؟ گردش ِ سال چطوره ؟ تازه خبر چی دارین ؟ خبر مَبَر چی دارین؟ مرشد باشی چی میگه ؟ هی قصّه از کی میگه ؟ واسه ی چی پول می گیره ؟ چرا نزول می گیره ؟ میون ِ باغ پسّه با این درای بسّه، شُماها چرا نِشسّین ؟ منتظرِ کی هـَسّین ؟ » لـُپْ گلیای غمگین با سینه های سنگین، گفتن که : « - چِش به راه ِ سر زدن ِ غباریم! منتظر ِ سوار ِ یه رَخش ِ بی قراریم! » گفتم : «- بگین کدوم مَرد ؟ کدوم سوار ِ پُر گرد ؟ » لُپّ گلیای غمگین، نگا به من دَووندن! دست ِ من ُ گرفتن، با چشم ِ بسّه خوندن : «- رستم خوب ِ قصه ها! گردن کـُلـُفت ِ با صفا! سوار ِ رخش ِ زین ْ طلا، میاد به سوی شهر ما ! رستم که تک سوار بیاد، خزون می ره ، بهار میاد، یه در تو اَبرا وا می شه، روز ِ ستاره دار میاد!» گفتم : «- یه دَم نخونین! گوش بکـُنین ! بدونین : رستم قصّه ها کیه ؟ رخش ِ یراقْ طلا کیه؟ سوار ِ شاهنومه کـُجاس ؟ پهلوون ِ خونه کجاس ؟ کلید ِ قـُفلِ آسمون ، فقط تو مُشتِ بچّه هاس! مُرشد اینا رُ گفته ؟ اینا همه حرف ِ مُـفته! مرشد میگه : «- غبار بیاد، بهار میاد، رستم تک سوار میاد»، انگار به بُزبُزک بگی: بُزک نمیر بهار میاد، کـُمبُزه و ُ خیار میاد! آخه مرشد آدمه شما بهش گوش می کنین؟ صفا یادتون می ره، فکر ُ فراموش می کنین؟ آخه بچّه ها! شما مرشد ِ پیر ُ نمی شناسین ؟ گوش بدین بِتون بگم تا دیگه سکـّه نندازین : قدیما مرشد با جِنـّا گـُلْ یا پوچ بازی می کرد ، هِی می بُردُ شیطون ُ با بُردنش راضی می کرد، بعدشم پولاشو جمع کرد ُ یه دونه خر خرید، خری که به غیر اون کسی رُ هم ْ صداش ندید! توی باغ قصّه می ساخ از یاعالـَم عربده زَن، همه حیرونش بودن، پیر ُ جوون ُ مرد ُ زن! قصّه از رستمی که بچّه ش ُ خنجر می زنه ، قصّه از دیو ِ سپید که با سپیدی دشمنه ، قصّه از سیاوَش ُ آتیش ُ عشق ِ آبکی ، قصّه از افراسیاب ُ رجزای الکی ، قصّه از زال ُ یه سیمرغ روی قلـّه های قاف، قصّه از جام ِ طلا و قشم ِ بدون ِ قاف ! شیطونم موقع ِ قصّه مردُما رُ خر می کرد، وقتِ مردن ِ سیاوش چشماشونُ تر می کرد! مردا هم تو زورخونه هِی زور ِ بی خود می زدن ، فکر می کردن که همه فوت ُ فنا رُ بلدن! کم ْ کمک هوا ورِش داش که شاید یک پُخی هَس، شیطونم گـُف که : «- پاشو برو ! نذار دس روی دس!» مرشدم کلاهشُ سرش گـُذاش پاشنه کشید، رف توی میدون ِ باغ، مردم ِ باغ ُ اون جا دید! رَف رو یه سکـّو و ُ داد زد که : «- من آقای شُمام! مالک جونتونم من، جلد ِ دوم ِ خدام! عزراییل رفته مرخصی ُ من جاش اومدم! واسه اَنجوم دادن ِ تموم ِ کاراش اومدم! رستم قصّه به من گفته بیام سراغتون! گفته آتیش بزنم به غنچه های باغتون! گفته هر چی پول دارین بدین به من برای اون! گفته من هر کاری خواستم بکنم به پای اون! هر کی اَم جیک بزنه دیوِ سپید می خوردش! وقتی اومد سر ِ راه هر نیققُ دید می خوردش! دیگه از امروز ُ حالا باغتون مال منه! هر کی از دیو نمی ترسه می تونه جیک بزنه! » آره ! بچه های قصّه ! مرشد ِ خیلی خره ! بعد از اون روز از تو باغ هر چی دِلِش خواس می بَره! زنای باغ صیغه شن ، مردا ر ُ زنجیر کشیده! روی باغ ِ سبزه مون رنگ ِ سیاهی پاشیده ! شماهام جلدی بـُلن شین ! انتظار نون نمیشه! واسه فاطی فکر ِ رُستم حتـّا تـُنبون نمیشه! اگه دس به دس بدین دیو ُ می شه فراری داد! می شه گوشش ر ُ بُرید به گربه یادگاری داد! اگه از جا بِپّرین ، مرشد ُ بیرون بکنین، سکـّه ها ر ُ بگیرین، خونه ش ُ ویرون بکنین، می بینین که هر کدوم یه پّا سوارین واسه باغ! هر کدومتون مث ِ باد بهارین واسه باغ! می بینین که هر کدوم همْ پای صد تا رُستمین! می تونین با یه اشاره شاخ ِ دیوُ بشکنین! دیگه حرفِ من تمومه ! موقع ِ کار ِ شُماس! موقع ِ وا شدن ِ چشمای بیدار ِ شماس! وقتشه بُـلن شین ُ مرشد ُ بیرون بکـُنین! سکـّه ها رُ بگیرین، خونه ش ُ ویرون بکنین!» بچه ها بـُلن شدن مرشد ُ بی صدا کنن! با کلید ِ فکرشون قفل ِ طلسم ُ وا کنن! مردشم اونا ر ُ‌دید خواس از تو باغ فرار کنه! بشینه ترک ِ خرش فرارُ برقرار کنه! بچه ها اینُ دیدن، دیگه دس رو دس نموندن، دسّای هم ُ‌گرفتن ، با صدای تازه خوندن: «- سواری ِ دولـّا دولـّا ، چاره نمیشه مرشد! ما همه مثل ِ سنگیم، تو مثل ِ شیشه مرشد! دستای ما یه سدّ ِ ! راه ِ فرار نداری! به جز خَرِت تو این باغ، رفیق ُ‌یار نداری! بونه گرفتی از ما، ترکه زدی به پامون! خیال می کردی لالیم، در نمیاد صدامون؟ فکر نمی کردی یک شب، زندونی ِ کلک شی؟ فکر نمی کردی آخر، یه شب خودت فلک شی؟» بچه ها تیز پریدن، مرشد ُ پایین کشیدن، سبیلای خنجریش ُ جلدی با قیچی چیدن! رو کول ِ اون نشستن، دس پای اون ُ بستن، قلم ُ دوات آوُردن، یه با سوات آوُردن، رو پیشونیش نوشتن :« - مرشد رفیق ِ شیطونه ! تو باغ ِ هر کس که بره، فکر می کنه مال اونه ! عاشق حبس ُ بندِ ! مخلص ِ بوی گندِ! کارش چاخان پاخانه! مرشد ِ خالی بندِ !» بچه ها شعر ُ خوندن، دماغِش ُ سوزوندن، چَپَنیققو خر نشوندن، تا دم ِ باغ دووندن، بعد یه کمی نِشادُر، اون جای خر چَپوندن! خرِ اُلاغ ِ مرشد، صاحب ِ هَش تا سُم شد! مرشد ِ باغ ُ وَرداش، تو دشت ُ صحرا گـُم شد! بچه ها جا نموندن، پشت ِ سرش می خوندن: « - آهای! آهای! مرشد باشی! دوباره این جا نباشی! هر جا خرت می خواد برو! پِی ِ نشون ِ باد برو! هر جا بری می دونن، از پیشونیت می خونن، که خیلی خالی بندی! عاشق ِ پول ِ نقدی!» تو باغ ِ سبز ِ پسّه، هلهله ها به پا شد! برگا شدن شکوفه، دسّای بسّه وا شد! بچه ها باز می خوندن، همْ پای ساز می خوندن : «- اتل متل چه حالیه! مرشد باشی فراریه! چپنیققو خر تلو تلو، مثل ِ فشنگ می ره جلو ! اتل متل هوار! هوار! اومد به باغمون بهار! داریه و ُ دمبک بزنین! تموم شد آخر انتظار! اتل متل توتوله شد! مرشد باشی روونه شد! قصه ی پیروزی ما، ورد ِ زبون ِ خونه شد! بچه ها شاد بودن ُ داریه وُ دُمبک می زدن! از خوشی می رقصیدن، وارو و ُ پُشتک می زدن! کم کمک روز می شد نور سفیدی سر می زد! خورشیدم اومده بود دم ِ در ِ باغ ُ در می زد! در ُ وکردم ُ خورشید رَف تو آسمون نشست! درای آفتاب ُ وکرد، در ِ تارینیققُ بست... □ یهو دنگ ُ دنگ ِ ساعت توی گوش ِ من صدا کرد! خواب ِ باغ ُ با خودِش برد، چشمای بسَّم ُ وا کرد! همه ی اینا یه خواب بود، خواب ِ مرشد با الاغش! اما باز صدای مرشد، توی بیداری میادش! آره ! باز تو میدون ِ باغ، مرشد عین خر نشسّه ! پای خورشید ُ بریده، دست ِ شاعرا رُ بسّه ! باز دوباره بچه ها رُ، اون نشونده پای قصه ، دوباره رستم دستان، دوباره پُل ِ شِکسّه! من باید برم بشینَم، پیش ِ بچه های خسّه، بهشون بگم که مرشد، واسه چی تو باغ نشسّه! بچه ها باید بدونن، قصه های اون دروغه! قصه ی شاهنومه خونا، قصه ی کشک و ُ دوغه! تا دوباره مثل ِ اون خواب، همه دس تو دس بذارن! همه هم صدا بلن شن، دخل ِ مرشد رُ بیارن! وقتشه که راه بیفتم، پیش بچه ها بشنم، خواب ِ هشیاری باغ ُ ، توی بیداری ببینم! |
دوباره به آفتاب سلامی دوباره دادم!
سلام می کنم به باد، به بادبادک و بوسه، به سکوت و سوال و به گلدانی، که خواب ِ گل ِ همیشه بهار می بیند! سلام می کنم به چراغ، به «چرا» های کودکی، به چالهای مهربان ِ گونه ی تو! سلام می کنم به پائیز ِ پسین ِ پروانه، به مسیر ِ مدرسه، به بالش ِ نمنک، به نامه های نرسیده! سلام می کنم به تصویر ِ زنی نِی زن، به نِی زنی تنها، به آفتاب و آرزوی آمدنت! سلام می کنم به کوچه، به کلمه، به چلچله های بی چهچه، به همین سر به هوایی ِ ساده! سلام می کنم به بی صبری، به بغض، به باران، به بیم ِ باز نیامدن ِ نگاه ِ تو... باورکن من به یک پاسخ کوتاه، به یک سلام ِ سر سری راضیم! آخر چرا سکوت می کنی؟ |
از دل برود هر آنکه از...
اگر سکوت ِ این گستره ی بی ستاره مجالی دهد، می خواهم بگویم : سلام! اگر دلواپسی ِ آن همه ترانه ی بی تعبیر مهلتی دهد، می خواهم از بی پناهی ِ پروانه ها برایت بگویم! از کوچه های بی چراغ! از این حصار ِ هر ور ِ دیوار! از این ترانه ی تار... مدتی بود که دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت! کم کم این حکایت ِ دیده و دل، که ورد ِ زبان ِ کوچه نشینان است، باورم شده بود! باورم شده بود، که دیگر صدای تو را در سکوت ِ تنهایی نخواهم شنید! راستی در این هفته های بی ترانه کجا بودی؟ کجا بودی که صدای من و این دفتر ِ سفید، به گوشت نمی رسید؟ تمام دامنه ی دریا را گشتم تا پیدایت کردم! آخر این رسم و روال ِ رفاقت است، که دی نیمه راه ِ رؤیا رهایم کنی؟ می دانم! تمام اهالی این حوالی گهگاه عاشق می شوند! اما شمار ِ آنهایی که عاشق می مانند، از انگشتان ِ دستم بیشتر نیست! یکیشان همان شاعری که گمان می کرد، در دوردست ِ دریا امیدی نیست! می ترسیدم - خدای نکرده ! - آنقدر در غربت ِ گریه هایم بمانی، تا از سکوی سرودن ِ تصویرت سقوط کنم! اما آمدی! بانوی همیشه ی نجات و نجابت! حالا دستهایت را به عنوان امانت به من بده! این دل ِ بی درمان را که در شمار ِ عاشقان ِ‌همیشه می گنجانم، انگشتانم، برای شمردنشان کم می اید |
حالا خودم برایت می نویسم
یادم نرفته است! گفتی : از هراس ِ باز نگشتن، پشتِ سرم خکاب نکن! گفتی : پیش از غروب ِ بادبادکها برخواهم گشت! گفتی: طلسم ِ تنهای ِ تو را، با وِردی از اُراد ِ آسمان خواهم شکست! ولی باز نگشتی و ابر ِ بی باران این بغضهای پیاپی با من ماند! تکرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند! بی مرزی ِ این همه انتظار با من ماند! بی تو، من ماندم و الهه ی شعری که می گویند شعر تمام شعران را انشاء می کند! هر شب می اید چشمان ِ منتظرم را خیس ِ گریه می کند و می رود! امشب، اما در ِ اتاق را بسته ام! تمام پنجره ها را بسته ام! حتا گوشهایم را به پنبه پوشانده ام، تا صدای هیچ ساحره ای را نشنوم! بگذار الهه ی شعر، به سروقت ِ شاعران ِ‌دیگر ِ این دشت برود! می می خواهم خودم برایت بنویسم! می بینی؟ بی بی ِ دریا! دیگر کارم به جوانب ِ جنون رسیده است! می ترسم وقتی که - گوش ِ شیطان کر! - از این هجرت ِ بی حدود برگردی، دیگر نه شعری مانده باشد، نه شاعری! کم کم یاد گرفته ام به جای تو فکر کنم، به جای تو دلواپس شوم، حتا به جای تو بترسم! چون همیشه کنار ِ منی! کنارمی، اما... صد داد از این «اما» |
فقط فرض کن!
فرض کن پک کنی برداشتم و نام تو را از سر نویس ِ تمام نامه ها و از تارک ِ تمام ترانه ها پک کردم! فرض کن با قلمم جناق شکستم! به پرسش و پروانه پشت کردم و چشمهایم را به روی رویش ِ رؤیا و روشنی بستم! فرض کن دیگر آوازی از آسمان ِ بی ستاره نخواندم، حجره ی حنجره ام از تکلم ترانه تهی شد و دیگر شبگرد ِ کوچه ی شما، صدای آواز های مرا نشنید! بگو آنوقت، با عطر ِ آشنای این همه آرزو چه کنم؟ با التماس این دل ِ در به در! با بی قراری ٍ ابرهای بارانی... باور کن به دیدار ِ اینه هم که می روم، خیال ِ تو از انتهای سیاهی ِ چشمهایم سوسو می زند! موضوع دوری ِ دستها و دیدارها مطرح نیست! همنشین ِ نفسهای من شده ای! خاتون! با دلتنگی ِ دیدگانم یکی شده ای |
خواهش می کنم!
آنقدر بی خیال از بازنگشتنت گفتی، که گمان کردم سر به سر ِ این دل ِ‌ساده می گذاری! به خودم گفتم این هم یکی از شوخی های شاد کننده ی توست! ولی آغاز ِ آواز ِ بغض ِ گرفته ی من، در کوچه های بی دارو درخت ِ خاطره بود! هاشور ِ اشک بر نقاشی ِ چهره ام و عذاب ِ شاعر شدن در آوار هر چه واژه ی بی چراغ! دیروز از پی ِ گناهی سنگین، گذشته را مرور کردم! از پی ِ تقلبی بزرگ، دفاترِ دبستان را ورق زدم! باید می فهمیدم چرا مجازاتم کرده ای! شاید قتل ِ مورچه هایی که در خیابان به کف ِ کفش ِ من می چسبیدند، این تبعید ناتمام را معنا کند! ا شیشه ای که با توپ ِ سه رنگ ِ من، در بعدازظهر تابستان ِ هشت سالگی شکست! یا سنگی که با دست ِ من کلاغ ِ حیاط ِ خانه ی مادربزرگ را فراری داد! یا نفری ِ ناگفته ی گدایی، که من با سکه ی نصیب نشده ی او برای خودم بستنی خریم! وگرنه من که به هلال ابروی تو، در بالای آن چشمهای جادویی جسارتی نکرده ام! امروز هم به جای خونبهای آن مورچه ها، ده حبه قند در مسیر ِ مورچه های حیاطمان گذاشتم! برای آن پنجره ی قدیمی شیشه ی رنگی خریدم! یک سیر پنیر به کلاغ خانه ی مادربزرگ و یک اسکناس ِ سبز به گدای در به در ِ خیابان دادم! پس تو را به جان ِ جریمه ی این همه ترانه، دیگر نگو بر نمی گردی |
پیش از پریروز شدن ِ امروز
دیگر ساعی بر دست ِ من نخواهی دید! من بعد عبور ِ ریز ِ عقربه ها را مرور نخواهم کرد! وقتی قراری ما بین ِ نگاه ِ من و بی اعتنایی نگاه ِ تو نیست، ساعت به چه کار ِ من می اید؟ می خواهم به سرعت ِ پروانه ها پیر شوم! مثل ِ همین گل ِ سرخ ِ لیوان نشین، که پیش از پریروز شدن ِ امروز می پژمرد! دوست دارم که یک شبه شصت سال را سپری کنم، بعد بیایم و با عصایی در دست، کنار خیابانی شلوغ منتظرت شوم، تا تو بیایی، مرا نشناسی، ولی دستم را بگیری و از ازدحام ِ خیابان عبورم دهی! حالا می روم که بخوابم! خدا را چه دیده ای! شاید فردا به هیئت پیرمردی برخواستم! تو هم از فردا، دست ِ تمام پیرمردان ِ وامانده در کنار ِ خیابان را بگیر! دلواپس نباش! آشنایی نخواهم داد! قول می دهم آنقدر پیر شده باشم، که از نگاه کردن به چشمهایم نیز، مرا نشناسی! شب بخیر |
نامت را نبویسم؟
دستم نه، اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو می لرزد! نمی دانم چرا وقتی به عکس ِ سیاه و سفید این قاب ِ طاقچه نشین نگاه می کنم، پرده ی لرزانی از باران و نمک چهره ی تو را هاشور می زند! همخانه ها می پرسند: این عکس کوچک ِ کدام کبوتر است، که در بام تمام ترانه های تو رد ِ پای پریدنش پیداست؟ من نگاهشان می کنم، لبخند می زنم و می بارم! حالا از خودت می پرسم! عسلبانو! ایا به یادت مانده آنچه خک ِ پُشت ِ پای تو را در درگاه ِ بازنگشتن گِل کرد، آب ِ سرد ِ کاسه ی سفال بود، یا شوآبه ی گرم ِ نگاهی نگران؟ پاسخ ِ این سؤال ِ ساده، بعد از عبور ِ این همه حادثه در یاد مانده است؟ کبوتر ِ باز برده ی من |
انگار یکی از آخرین تلفن ها بود!
گفتی : سالهای سرسبزی ِ صنوبر را، فدای فصل ِ سرد ِ فاصله مان نکن! من سکوت کردم! گفتی : یک پلک نزده، پرنده ی پندارم از بام ِ خیال تو خواهد پرید! من سکوت کردم! گفتی : هیچ ستاره ای، دستاویز ِ تو در این سقوط ِ بی سرانجامم نخواهد شد! من سکوت کردم! گفتی: دوری ِ دستها و همکناری ِ دلها، تنها راه ِ رها شدن است! من سکوت کردم! گفتی : قول می دهم هر از گاهی، چراغ ِ یاد ِ تو را در کوچه ی بی چنار و چلچله روشن کنم! من سکوت کردم! سکوت کردم ، اما دیگر نگو که هق هق ِ ناغافلم را از آنسوی صراحت ِ سیم و ستاره نشنیدی |
قول می دهم!
به نقطه ای نامعلوم که خیره می شوی، تمام ش ستاره های آسمان بر سرم شهاب می شوند! بیا لحظه ای به طعم ِ شیر ِ مادرانمان بیندیشیم! به سر براهی ِ سایه های همسایه! به کوچ ِ کبوتر، به فشفشه های خاموش، به ونگ ونگ ِ نخست و بنگ بنگ ِ آخرین... هر دو سوی ِ چوب ِ زندگی خیس ِ گریه است! فرقی میان زادن ِ نوزاد و پاره کردن ِ پیله و رسیدن سیبها نیست! کسی صدای پروان ها را نمی شنود، وقتی با سوزن ِ ته گرد به صلیبشان می کشند! کسی گریه درخت را به وقت ِ چیدن ِ سیبهایش نمی بیند! ولی یک روز، یک روز ِ خدا چشمها بیدار و گوشها شنوا می شوند، هیچ دستی برای شکار پروانه ها تور نمی بافد، سیبهای رسیده از درخت می افتند و تو دیگر، به آن نقطه تار ِ نامعلوم، خیره نمی شوی |
هفت شماره ی ساده
شکایت نمی کنم، اما ایا واقعاً نشد که در گذر ِ همین همیشه ی بی شکیب، دمی دلواپس ِ تنهایی ِ دستهای من شوی؟ نه به اندازه تکرار ِ دیدار و همصدایی ِ نفسهامان! به اندازه زنگی... واقعاً نشد؟ واقعاً انعکاس ِ سکوت، تنها حاصل ِ فریاد ِ آن همه ترانه رو به دیوار ِ خانه ی شما بود؟ نگو که نامه های نمنک ِ من به دستت نرسید! نگو که باغجه ی شما، از آوار ِ آن همه باران قطعه ای هم به نصیب نبرد! نگو که ناغافل از فضای فکرهایت فرار کردم! من که هنوز همینجا ایستاده ام! کنار همین پارک ِ بی پروانه کنار همین شمشادها، شعرها، شِکوه ها... هنوز هم فاصله ی ما همان هفت شماره ی پیشین است! دیگر نگو که در گذر ش گریه ها گُمش کردی! نگو که نشانی کوچه ی ما را از یاد بردی! نگو که نمره ِ پلک ِ غبار گرفته ی ما، در خاطرت نماند! ایا خلاصه ی تمام این فراموشی های ناگفته، حرفی شبیه « دوستت نمی دارم» تو در همان گفتگوی دور ِ گلایه و گریه نیست؟ |
تکلیفمان را روشن کنیم!
در حواشی شعرهایم، همیشه طنین ِ ممتد ِ طعنه را شنیده ام! که : شاعران از فتح ِ قله های قیود و قافیه بازآمده اند و تو گریه های مکرر خود را ترانه می نامی؟ اگر اینگونه بود، هر کودکی شاعر و هر انشای کودکانه همنام ِ ترانه بود! می شناسم این اهالی ِ همهمه را! در عبور از معابر ِ باد، شاعران ِ بسیاری را دیده ام! شاعرانی که به لطف ِ عینکهاشان شاعر شدند! شاعرانی که مویشان را از وسط فرق می گرفتند، تا شاعر تر شوند! شاعرانی که گفتند : « - ساده ایم! » و ساده نبودند! گفتند : « - عاشقیم! » و عاشق نبودند! گفتند : « - به رسم اینه رفتار می کنیم! » ولی اینه ها را شکستند و تنها از طراوت ِ تن ها ترانه نوشتند! باور کن راضی به گشودن ِ درگاه ِ گرد گرفته ی شان نیستم. اما ببین چگونه پاپیچ ِ این پای پیاده می شوند! هر چند، آنها که از خطوط ِ خوابهای من خبر ندارند! آنها که تابحال، جز خواب ِ چراغ سبز ِ چهارراه ِ خیابانشان، خوابی ندیده اند! بگذار دلشان به همین هفته های همهمه خوش باشد! وقتی نام ِ زغفران می شاید، آنها به یاد ِ شله زرد می افتند! هیچ شاعری در دفتر ِ شعر ِ خود ننوشت: زعفران گل ِ زیبایی ست! از ضمیر ِ زنگار بسته شان به جز تکرار ِ طعنه و تردید انتظاری نمی رود! بگذار ندانند که رگبار ِ گریه های من، از کجای آسمان آب می خورد! ولی می خواهم تو بدانی! گُلم! می خواهم تو بدانی! پدر بزرگم همیشه می گفت وقتی شبانه به کابوس ِ بی نور ِ کوچه می روی، برای فار از زوایای ترس آوازی را زمزمه کن! من همه برای پُر کردن ِ این خلوت ِ خالی ترانه می خوانم! برای تاراندن ِ ترس! به خدا از این کوچه های بی سلام، از این آسمان ِ بی کبوتر می ترسم! بامها را ببن! دیگر کسی بادبادک نمی سازد! در دامنه ی دست ش کودکان، تیر و کمان حرف ِ اول را می زند! می ترسم از هزاره ای دیگر، نسل ِ گلهای سرخ منقرض شده باشد! می ترسم نوه های این ماهی ِ سرخ هم با خیال ش رسیدن به دریا، دور ِ حصار ِ همین حوض ِ نیمه پُر بچرخند و ُ پیر شوند و ُ بمیرند! می ترسم تو نیایی و من، تا همیشه همسایه ی این سایه های سرشکسته شوم! می ترسم!در قید و بند ِ تکمیل ترانه هم نیستم! می دانم که دنیا شبیه ترانه هایم نیست! تنها برای دوری ِ دستهایمان زمزمه می کنم! حالا اگر این طایفه ی بی ترانه را تحمل شنیدن ِ آوازهای من نیست، این پهنه ی پنبه زار و این گودال ِ گوشهایشان! بگذار به غیبت قافیه هایم مُدام نق بزنند! بگذار از غربال ِ نازادگان بگذرم! بگذار جز تو کسی شاعرم نداند! مگر چه می شود؟ اصلاً دلم نمی خواهد به وقتِ رفاقتم با قلم شاعر باشم! می خواهم در خیابان شاعر باشم! وقتی راه می روم، آواز می خوانم، گریه می کنم! وقتی گربه ی گرسنه ی کوچه را، به نان ِ نوازشی سیر می کنم! می خواهم آواز ِ دُهُل را از نزدیک بشنوم! می خواهم تمام رودها را تا سرچشمه شان شنا کنم! می خواهم تمام فانوسهای فاصله را روشن کنم! می خواهم یک بار، فقط یک بار ترانه ای به سادگی ِ سکئت ِ کودکان بنویسم! آنوقت دفترم را ببندم، بیایم روی همان نیمکت ِ سبز ِ انتظار بنشینم، صدای پای تو را از پس ِ پرچین ِ پارک بشنوم، چهره ات را در ظهرهای دور ِ آن پائیزِ خوب بخاطر بیاورم و بمیرم! به همین سادگی! ساده بودن را از پری ِ کوچکی آموخته ام، که با بوسه ای می مُرد و با بوسه ای به دنیا می آمد! اما در این میان رازی هست. که تنها تو از زوایای آن با خبری! بگو بدانم! بی بی باران! گرمای ناب ِ دومین بوسه ی معجزه، ایا بر گونه های خیس ِ گریه ی من خواهد نشست؟ |
پارکنویس
تنها شاهد ِ اشکهای بی شمار ِ من اینجاست! با قامتی بلند و جارویی که از هجوم هیچ بادی آشفته نمی شود! فهمیدی که از که سخن می گویم؟ رفتگری که همیشه لبخند می زد و در ازای ِ زباله های سُربی که به دست داشت، از ما ماهیانه نمی خواست! هنوز هم بر همان سکوی سفید ِ مر مر ایستاده است! اینجا بوی پرسه های پریروز مرا می دهد! بوی شعرهای شبانه! بوی سکوت و بی صبری... به یاد داری؟ بی بی ِ باران! گفتم: تا تو بیایی، تمام ماشینهایی را که از کناره ی پارک می گذرند می شمرم! تو گفتی: زمان ِ آمدنم، از حساب ِ ساعت و تقویم خارج است! دلم اما آسوده بود! می دانستم هر بار که از کنار ِ چهارچوب ِ چمنها بگذری، صدای مرا خواهی شنید: « - سلام! خورشیدک ِ من! » حالا هم دلم آسوده است! می دانم، هزار سال هم که از ترنم ترانه هایم بگذرد، هر کس این تندیس ِ صامت ِ جارو به دست را بنگرد، صبر من و سکوت ِ تو را به یاد خواهد آورد! می دانم |
اصلا ً این بازی یک نفره نیست!
گفتم : کبوتر ِ بوسه! گفتی : پَر! گفتم : گنجشک ِ آن همه آسودگی! گفتی : پَر! گفتم : پروانه پرسه های بی پایان! گفتی : پَر! گفتم : التماس ِ علاقه، بیتابی ِ ترانه، بیداری ِ بی حساب! نگاهم کردی! نه انگشتت از زمین ِ زندگی ام بلند شد، نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر کشید! سکوت کردی که چشمه ی شبنم، از شنزار ِ انتظار من بجوشد! عاشقم کردی! همبازی ِ ناماندگار ِ این همه گریه! و آخرین نگاه تو، هنوز در درگاه ِ گریه های من ایستاده است! حالا - بدون ِ تو!- رو به روی اینه می ایستم! می گویم: زنبور ِ گزنده ی این همه انتظار، کلاغ ِ سق سیاه این همه غصه! و کسی در جواب ِ گفته های من «پر!» نمی گوید! تکرار ِ آن بازی، بدون ِ دست و صدای تو ممکن نیست! پس به پیوست تمام ِ ترانه های قدیمی، باز هم می نویسم: برگرد!? |
توقع زیادی بود؟
منتظر نباش که شبی بشنوی، از این دلبستگی های ساده دل بدیده ام! که روسری تو را، در آن جامه دان ِ قدیمی جا گذاشته ام! یا در آسمان، به ستاره ی دیگری سلام کرده ام! توقعی از تو ندارم! اگر دوست نداری، در همان دامنه دور ِ دریا بمان! هر جور تو راحتی! بی بی باران! همین سوسوی تو از آنسوی پرده دوری، برای روشن کردن ِ اتاق تنهائیم کافی ست! من که اینجا کاری نمی کنم! فقط, گهکاه گمان آمدن ِ تو را در دفترم ثبت می کنم! همین! این کار هم که نور نمی خواهد! می دانم که مثل ِ همیشه، به این حرفهای من می خندی! با چالهای مهربان ِ گونه ات... حالا، هنوز هم وقتی به آن روزیهای زلالمان نزدیک می شوم، باران می اید! صدای باران را می شنوی؟? |
رسیدن به این سایه سار ساده نبود!
روزگاری رازِ زیبایی زنبق ها را نمی دانستم! دستم به دستگیره ی دل سپردن نمی رسید! چشم چکامه هایم ضعیف بود! پس با عینک ِ عشق به آسمان نگاه کردم! به باغ و بلوغ ِ بوسه و بی حصاری ِ آواز! به پولک ِ سرخ ماهی تنگ! به جهره ام در اینه ترک دار! نگاه کردم و دانستم! دانستم که جهان، کوچکتر از کره در س جغرافی دبستان است! دانستم که کلید ِ تمام قفلهای ناگشوده ی دنیا، همه این سالها در جیب من بود و بی خبر بودم! دانستم که می شود با یک چوب کبریت، خورشید ِ عظیمی را در آسمان روشن کرد! دانستم که گذشتن از گناه ِ روزگار آسان است! بخشیدن ِ خشم ِ شعله بر پرِ پروانه و آمرزش ِ زنبورهای گزنده ی عسل آسان است! حالا از پس همین عینک به زندگی نگاه می کنم! در پس همین عینک چشم به راه تو می مانم! در پس ِ همین عینک می گریم و روزی، در پس ِ همین عینک خواهم مرد! ای! قاریان ِ خاموش ِ گریه های من! دیگر از دوری ِ دستهای و ستاره ها زاری نکنید! من در تاب و تاب این ترانه های تنهایی، به جای تمام شما گریه کرده ام!? |
برگردیم؟
می ایی به اولین سطر ترانه سفر کنیم؟ به هی خنده های همان شهریور ِ دور! به آسمان ِ پرستاره ی تابستان و تشنگی! به بلوغ بادبادک و بی تابی تکرارّ به پنجشنبه های پک ِ کوچه گردی... کوچه نشین و کتاب ساز! همیشه مرا به این نام می خواندی! می گفتی شبیه پروانه ای هستم، که پیله ی پاره ی کودکی ِ خود را رها نمی کند! آنروزها، آسمان ِ‌بوسه آبی بود! آب هم در کاسه ’ سفال صداقتمان، طعم دیگری داشت! تو غزلهای قدیمی مرا بیشتر می پسندیدی! ردیف ِ تمام غزلها، نام کوچک ِ دختری از تبار گلها بود! تو بانوی تمام غزلها بودی و من تنها شاعر ِ شادِ این حوالی ِ اندوه! همیشه می گفتم، کسی که برای اولین بار گفت: «سنگ مُفت و گنجشک مفت» حتماَ جیک جیک ِ هیچ گنجشک کوچنیققا نشنیده بود! حالا، سنگ ِ تمام ترانه های من مُفت و گنجشک ِ شاد و شکار ناشدنی ِ چشمهای تو, آنسوی هزار فاصله سنگ انداز و دست و قلم |
نمره ی سهراب نوزده بود!
سالها رو در روی رؤیا و رایانه زمزمه کردم و کسی صدای مرا نشنید! تنها چند سایه ی سر براه، همسایه ی صدای من بودند! گفتم: دوستی و دشمنی را با یک دال ننویسید! گفتم: کتاب ِ تربیت ِ شگ و تربیت ِ کودک را در یک قفسه نگذارید! گفتم: دهاتی حرف ِ بدی نیست! گفتم : تمام این سالها صادق و سهراب برادر بودند می شود صدای پای آب را، اتز پس ِ پرچین ِ نیلوفر پوش بوف کور شنید! هرگز حرفهای قشنگ نگفتم! نگفتم: چرا در قفس همسایه ها کرکس نیست! کبوتر و کرکس را در آسمان می خواستم! گفتم: قفسها را بشکنید و با نرده های نازکش قاب ِ عکس بسازید! و جواب ِ این همه حرف، سنگ و ریسه و دشنام بود! ولی، این خط! این نشان! یک روز دری به تخته می خورد! باد قاصدکی می آورد، که عطر ِ آفتاب و آرزوهای مرا می دهد! این خط ! این نشان! یک روز همه دهاتی می شویم، سقفهای سیمان و سنگ را رها می کنیم و کنار ِ سادگی چادر می زنیم! این خط ّ این نشانّ یک روز دبستان بی ترکه و ستاره بی هراس می شودّ کبوترها و کرکس ها، در لوله های خالی توپ تخم می گذارند و جهان از صدای ترقه خالی می شود! یک روز خورشید پایین می اید، گونه زمین را می بوسد و آسمان ِ آرزوهای من، آبی می شود! باور نمی کنی؟ این خط! این نشان! ? |
وقتی دنبال ِ عکس تو می گشتم!
امروز ، چرکنویس ِ پک ِ یکی از نامه های قدیمی را پیدا کردم! کاغذش هنوز، از آواز ِ آن همه واژه بی دریغ سنگین بود! از باران ِ آن همه دریا! از اشتیاق ِ آن همه اشک چقدر ساده برایت ترانه می خواندم! چقدر لبهای تو در رعایت ِ تبسم بی ریا بودند! چقدر جوانه رؤیا در باغچه ی بیداریمان سبز می شد! هنوز هم سرحال که باشم، کسی را پیدا می کنم و از آن روزهای بی برگشت برایش می گویم! نمی دانی مرور دیدادهای پشتِ سر چه کیفی دارد! به خاطر آوردن ِ خوابهای هر دم ِ رؤیا... همیشه قدمهای تو را تا حوالی همان شمشادهای سبز ِ سر ِ کوچه می شمردم، بنعد بر می گشتم و به یاد ترانه ی تازه این می افتادم! حالا، بعضی از آن ترانه ها، دیگر همسن و سال ِ سفر کردن ِ تواند! می بینی؟ عزیز! برگِ تانخورده ِ آن چرکنویس قدیمی, دوباره از شکستن ِ شیشه ی پر اشک ِ بغش ِ من تر شد! می بینی! ? |
کمی نگران شدم!
رهایم کردی و رهایت نکردم! گفتم حرف ِ دل یکی ستّ هفتصدمین پادشاه راهم اگر به خواب ببینی، کنار ِ کوچه ی بغض و بیداری منتظرت خواهم ماند! چشمهایم را بر پوزخند ِ این آن بستم و چهره ی تو را دیدم! گوشهایم را بر زخم زبان این آن بستم و صدای تو را شنیدم! دلم روشن بود که یک روز، از زوایای گریه هایم ظهور می کنی! حالا هام، از دیدن ِ این دو سه موی سفید اینه تعجب نمی کنم! قفط کمی نگران می شوم! می ترسم روزی در اینه، تنها دو سه موی سیاه منتظرم باشند و تو از غربت ِ بغض و بوسه برنگشته باشی! تنها از همین می ترسم!? |
یکی از خوابهای همین هفته!
نمی دانم چرا همه می خواهند، طناب ِ امیدم را از بام آمدنت ببرند! می گویند، باید تو می رفتی تا من شاعر شوم! عقوبتِ تکلم این هشمه ترانه را، تقدیر می نامند! حالا مدتی ست که می دانم، کثر این چله نشین ها چزند می گویند! آخر از کجای کجاوه ی کج کوک جهان کم می اید، اگر تو از راه دور ِ دریا برگردی؟ آنوقت دیگر شاعر بودنم چه اهمیتی دارد؟ همین نگاه نمنک همین قلب ِ بی قرار جای هزار غزل عاشقانه را می گیرد ! می رویم بالای بام ِ بوسه می نشینیم و ترانه به هم تعارف می کنیم! در باران زیر سایه ی هم پناه می گیریم! تازه می شود بالای تمام ِ ابرهای بارانی نشست! آنوقت، آنقدر ستاره به روسری ِ زردت می چسبانم، تا ستاره شناسان کهکشان ِ دیگری را در آسمان کشف کنند! به چی می خندی؟ یادت هست که همیشه، از خندیدن ِ دیگران بر چکامه های پُر «چرا» یم دلگیر می شدم؟ اما تو بخند! تمام ترانه ها فدای یک تبسمت! خاتون! حالا برای همه می نویسم که آمدی و سبزه ی صدایت در گلدان ِ سکوتم سبز شد! می نویسم که دستهاس سرد ِ مرا، در زمهریرِ این همه تازیانه گرفتی! می نویسم که... بیدار شو دل ِ رؤیا باف! بیدار شو!? |
پیدایم کن!
چه روزهای زلالی بود! همیشه یکی از ما چشم می گذاشت، تا بی نهایت ِ بوسه می شمرد و دیگری در حول و حوش ِ شهامت ِ سایه ها پنهام می شد! ساده ساده پیدایم می کیدی! پونه پنهان نشین من! پس چرا در سکوت این مغازه پیدایم نمی کنی؟ بیا و سرزده برگزد! بگو: «-سک سک! مسافر ساده سرودنها!» من هم قوطی ِ قرصهایم را در جوی روبروی مغازه می اندازم! قلمم را، چرکنویس های تمام ترانه های تنهایی را! بعد شانه شعر را می بوسم! می گویم: «-خداحافظ! واژگان نمنک کوچه و باران! آخر فرشته فراموشکار ِ من برگشت!» پیاده راه می افتیم! از دره گرگها، تا کوچه دومین پرنده تنها راه دوری نیست! کنج دنج کوچه می نشینیم! من برایت از ترکم تنهایی این سالها می گویم و تو برایم از حضور ِ دوباره بوسه! دیگر «کبوتر باز برده» صدایت نمی زنم! بر دیوار ِ بلند کوچه می نویسم, «کبوتر با کبوتر، باز با باز» باور میکنم که عاقبت ِ علاقه به خیر است! کف ِ دست ِ راستم را نشان فالگیر ِ پیر پُل گیشا می دهم، تا ببیند که خط ِ عمرم قد کشیده است و دیگر مرا از نزدیکی نزول نفسهایم نترساند! آنوقت، ما می مانیم و تعبیر ِ این همه رؤیا! ما می مانیم و برآوردِ این همه آرزو! ما می مانیم و آغوش ِ امن علاقه... بیا و سرزده برگرد! بی بی ِ بازیگوش ِ من |
حرف هیچکس را باور نکن!
اگر شبی فانوس ِ نفسهای من خاموش شد، اگر به حجله آشنایی، در حوالی ِ خیابان خاطره برخوردی و عده ای به تو گفتند، کبوترت در حسرت پر کشیدن پرپر زد! تو حرفشان را باور نکن! تمام این سالها کنار ِ من بودی! کنار دلتنگی ِ دفاترم! در گلدان چینی ِ اتاقم! در دلم... تو با من نبودی و من با تو بودم! مگر نه که با هم بودن، همین علاقه ساده سرودن فاصله است؟ من هم هر شب، شعرهای نو سروده باران و بسه را برای تو خواندم! هر شب، شب بخیری به تو گفتم و جواب ِ تو را، از آنسوی سکوت ِ خوابهایم شنیدم! تازه همین عکس ِ طاقچه نشین ِ تو، همصحبت ِ تمام ِ دقایق تنهایی ِ من بود! فرقی نداشت که فاصله دستهامان چند فانوس ِ ستاره باشد، پس دلواپس ِ‌انزوای این روزهای من نشو، اگر به حجله ای خیس در حوالی ِ خیابان خاطره برخوردی |
| اکنون ساعت 02:45 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)