روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
منت خاک درت بر بصری نیست که نیست
ناظر روی تو صاحب نظرانند آری
سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست
اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب
خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست
تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

بازم بهار:

بهار اومد، بهار اومد، بهار اومد
ولي اين هم بدون تو غم انگيزه
كجا رفتي، كجا رفتی، چرا رفتی
بدون تو بهار از غصه لبريزه
من آن رنگ سياه شام اندوهم
من آن روزم كه صبحم صبح پائيزه

سر بر روي شانه هاي مهربانت می گذارم
عقده ی دل مي گشايد گريه ی بی اختيارم
از غم نامردمی ها بغض ها در سينه دارم
شانه هايت را برای گريه كردن دوست دارم
دوست دارم
اردلان سرافراز

خودم تنها، تنها دلم
چو شام بی فردا دلم
چو کشتی بی ناخدا
به سینه دریا دلم
به سینه دریا دلم

اگر
اگرآن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم کمی از محنت جان را