در ميان من و تو فاصله هاست



در ميان من و تو فاصله هاست
گاه مي انديشم ،
مي تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداري
تو توانايي بخشش داري
دستهاي تو توانايي آن را دارد ،
که مرا زندگاني بخشد
چشم هاي تو به من مي بخشد
شورِ عشق و مستي
و تو چون مصرعِ شعري زيبا ،
سطرِ برجسته اي از زندگي من هستي...




مي خواهم و مي خواستمت، تا نفسم بود .
مي سوختم از حسرت و عشق تو بَسَم بود .
عشق تو بَسَم بود، كه اين شعله بيدار
روشنگر شب هاي بلند قفسم بود .

آن بخت گريزنده دمي آمد و بگذشت
غم بود كه پيوسته نفس در نفسم بود .
دست من و آغوش تو ، هيهات ، كه يك عمر
تنها نفسي با تو نشستن هوسم بود

سيماي مسيحائي اندوه ، تو ، اي عشق
در غربت اين مهلكه فرياد رسم بود .
لب بسته و پر سوخته ، از كوي تو رفتم
رفتم ، به خدا اگر هوسم بود ، بَسَم بود .





پيداست غم عشق تو از رنگ نگاهم
سوگند به چشمان تو حاشا شدني نيست
بي مرحم اعجاز نگاه تو عزيزم
اين کهنه ترين زخم مداوا شدني نيست
بعد از تو نبندم دل به ... اري
عشق دگري در دل من جا شدني نيست
باور بکن اين زندگي اندر منظر من
بي منظر چشم تو زيبا شدني نيست
افسرده ترين است دلم بي تو بهارا
اين باغ خزان ديده شکوفا شدني نيست
يخ بسته وجودم ز زمستان جدايي
برف غمت از دشت دلم پا شدني نيست
گفتم ببرم خاطره ي عشق تو از ياد
هر چند که کوشيده ام اما شدني نيست
ديريست به دنبال تو ميگردم و افسوس

اين گمشده انگار که پيدا شدني نيست...



قصه برگ و باد ( خدا )

آخرای فصل پاییز یه درخت پیر و تنها

تنها برگی روی شاخه ش مونده بود میون برگا

یه شبی درخت به برگ گفت:کاش بمونی در کنارم

آخه من میون برگا فقط تنها تو رو دارم

وقتی برگ درختو می دید داره از غصه میمیره

به خدا راز و نیاز کرد اونو از درخت نگیره

با دلی خرد و شکسته گفت نذار از اون جداشم

ای خدا کاری بکن که تا بهار همین جا باشم

برگ تو خلوت شبونه از دلش با خدا می گفت

غافل از این که یه گوشه باد همه حرفاشو میشنفت

باد اومد با خنده ای گفت:آخه این حرفا کدومه؟

با هجوم من رو شاخه عمر هر دو تون تمومه

یه دفه باد خیلی خشمگین با یه قدرتی فراوون

سیلی زد به برگ و شاخه تا بگیره از درخت جون

ولی برگ مثل یه کوهی به درخت چسبید و چسبید

تا که باد رفت پیش بارون بارونم قصه رو فهمید

بارون گفت با رعد و برقم می سوزونمش تا ریشه

تا که آثاری نمونه دیگه از درخت و بیشه

ولی بارونم مثل باد توی این بازی شکست خورد

به جایی رسید که بارون آرزو می کرد که میمرد

برگ نیفتاد و نیفتاد آخه این خواست خدا بود

هر کی زندگیشو باخته دلش از خدا جدا بود...



بعد ديدار تو
تو مثل راز پاييزي و من رنگ زمستانم
چگونه دل اسيرت شد قسم به شب نمي دانم

تو مثل
شمعداني ها پر از رازي و زيبايي
و من در پيش چشمان تو مشتي خاک گلدانم

تو درياي تريني آبي و آرام و بي پايان
و من موج گرفتاري اسير دست طوفانم
تو مثل آسماني مهربان و آبي و شفاف
و من در آرزوي قطره هاي پک بارانم

نمي دانم چه بايد کرد با اين روح آشفته
به فريادم برس اي عشق من امشب پريشانم
تو دنياي مني بي انتها و ساکت و سرشار
و من تنها در اين دنياي دور از غصه مهمانم

تو مثل مرز احساسي قشنگ و دور و نامعلوم
و من در حسرت ديدار چشمت رو به پايانم
تو مثل مرهمي بر بال بي جان کبوتر

و من هم يک کبوتر تشنه باران درمانم
بمان امشب کنار لحظه هاي بي قرار من
ببين با تو چه رويايي ست رنگ شوق چشمانم

شبي يک شاخه نيلوفر به دست آبيت دادم
هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم
تو فکر خواب گلهايي که يک شب باد ويران کرد
و من خواب ترا مي بينم و لبخند پنهانم

تو مثل لحظه اي هستي که باران تازه مي گيرد
و من مرغي که از عشقت فقط بي تاب و حيرانم
تو مي ايي و من گل مي دهم در سايه چشمت
و بعد از تو منم با غصه هاي قلب سوزانم

تو مثل چشمه اشکي که از يک ابر مي بارد
و من تنها ترين نيلوفر رو به گلستانم
شبست و نغمه مهتاب و مرغان سفر کرده
و شايد يک مه کمرنگ از شعري که مي خوانم

تمام آرزوهايم زماني سبز ميگردد
که تو يک شب بگويي دوستم داري تو مي دانم
غروب آخر شعرم پر از آرامش درياست
و من امشب قسم خوردم تر ا هرگز نرنجانم

به جان هر چه عاشق توي اين دنياي پر غوغاست
قدم بگذار روي کوچه هاي قلب ويرانم
بدون تو شبي تنها و بي فانوس خواهم مرد
دعا کن بعد ديدار تو باشد وقت پايانم



به روي برگ زندگي دو خط زرد مي کشم

و چشم عاشق تو را که گريه کرد مي کشم

تو رفتي و بدون تو کسي نگفت با خودش

که من بدون چشم تو چقدر درد مي کشم

پنج وارونه چه معنا دارد ؟!خواهر کوچکم از من پرسيد من به او خنديدم کمي آزرده و حيرت زده گفت: روي ديوار و درختان ديدم. باز هم خنديدم گفت: ديروز خودم ديدم پسر همسايه پنج وارونه به مينو ميداد ! آنقَدَر خنده برم داشت که طفلک ترسيد بغلش کردم و بوسيدم و با خود گفتم بعدها وقتي غم سقف کوتاه دلت را خم کرد بي گمان مي فهمي پنج وارونه چه معنا دارد!


شاعران می گویند: " نقره بر صفحه سرخ چقدر خوشرنگ است"! و من از این تعبیر،روز و شب با سیلی میکنم صورت زردم را سرخ و بر این گونه سرخ میکِشم اشک سپید تا بگویم به تمام شعرا در همه عمر می شود شعر شما را به رخ خویش به تصویر کشید..

به تو عادت دارم

مثل پروانه به آتش، مثل عابد به عبادت

و تو هر لحظه كه از من دوری، من به ویرانگری فاصله می اندیشم

در كتاب احساس واژه فاصله یك فاجعه معنا شده است

تو توانایی آنرا داری كه به این فاجعه پایان بخشی

فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم و هستم/ دلم چون دفترم خالی قلم خشكیده در دستم/ گره افتاده در كارم به خود كرده گرفتارم/ به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم /رفیقان یك به یك رفتند مرا با خود رها كردند /همه خود درد من بودند گمان كردم كه همدردند


سیب سرخي را به من بخشيد و رفت/ ساقه سبز مرا او چید و رفت/ عاشقيهاي مرا باور نکرد / عاقبت بر عشق من خنديد و رفت/ اشک در چشمان گرمم حلقه زد/ بي مروت گريه ام را ديد و رفت/ چشم از من کند و از من دل بريد/حال بيمار مرا فهميدو رفت/ با غم هجرش مدارا مي کنم /گر چه بر زخمم نمک پاشيد و رفت... رفت... رفت... رفت

من غزلواره چشمان تو را مي خواهم... دست بي رحم زمان فاصله مي اندازد... گرچه معني رسيدن ويکي گشتن بود... عشق در حد توان فاصله مي اندازد... صحبت از قسمت وتقدير نکن مي دانم... بين شوريده دلان فاصله مي اندازد... بايد از خويش گذشت وغم يکديگر خورد... صحبت سود وزيان فاصله مي اندازد

روي قبرم بنويسيد کبوتر شد و رفت* زير باران غزلي خواند ، دلش تر شد و رفت* چه تفاوت که چه خورده است غم دل يا سم* آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت*روز ميلاد همان روز که عاشق شده بود* مرگ با لحظه ي ميلاد برابر شد و رفت* او کسي بود که از غرق شدن مي ترسيد* عاقبت روي تن ابر شناور شد و رفت* هر غروب از دل خورشيد گذر خواهد کرد* پسری ساده که يک روز کبوتر شد و رفت


مرو از پيشم و عمري نگرانم مگذار/يا چو رفتي باميد دگرانم مگذار/گاهگاهي بمن از مهر پيامي بفرست/فارغ از حال خود اي جان جهانم مگذار/بر دلم داغ غم عشق تو ايام نهاد/تو دگر داغ غم هجر بجانم مگذار/منشين در بر غير و مبر از ياد مرا/غم ديگر به غم و درد نهانم مگذار/چون دم صبح بروز سيهم خنده مزن/در کف گريه از اين بيش عنانم مگذار/جز تو چشم طمع از هر دو جهان پوشيدم/ پس تو تنها دگر اي سرو روانم مگذار/حاصل من که ز هستي همه ناکامي بود/برو اي عمر و بجا نام و نشانم مگذار/دامن از دست من دلشده ايدوست مکش/درسر فرقت خود تاب و توانم مگذار / پای بر دیده »............« بنه ای مایه ناز/ مرو از پیشم و عمری نگرانم مگذار


به نسیمی همه راه به هم می ریزد/کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد/ سنگ در برکه می اندازم و می پندارم/ با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد/ عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است/ گاه می ماند و ناگاه به هم می ریزد/ آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است/ دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد/ آه یک روز همین آه تو را می گیرد/گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد


بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست/ آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست/ مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب/ در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست/ آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد/ بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست/ بی هر لحضه مرا بیم فرو ریختن است/ مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست/ باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق/ وسکوت تو جواب همه مسئله هاست
.............................
ویرایش شد
رزیتا2

به نفس ...
به تو نزدیکم و دور
از همه کس ...

غریبه ای بودم که دلم آشنای عشق شده بود
ولی نمی دانستم که در کوچه های بغض گرفته ی این شهر،
غم همچون چتری سایه گسترانیده است

هر شب بی بهانه گریه میکنم ، بی بهانه ،
نه از درد غربت،نه برای این دل غریب بلکه برای ...

در کوچه ی دلتنگی ام اشک پنهانی میریزم
چرا که دردهایم را در تاریکی با سپیده ای می گفتم
اهنگ شب را با صدای گریه هایم می نوازم

اری
غریبه ای بودم در این دیار
غریبه ای که هیچ نگفت اما چشمانش فریاد می زد

کاشکی بداند که چقدر دوستش دارم
کاشکی بداند

رهگذری غریبه را میبیند میگوید :
غمگین مباش درست میشود
غریبه ارام لبخند میزند اما اما اگر نشد چه ...
و باز بی اختیار اشک میریزد

گویی تقدیرش اینگونه بوده
ولی مگر می شود که تقدیر اینقدر بی رحم باشد ....شاید باشد


غریبه ارام در گوشه ای نشسته، زانوانش را در آغوش گرفته است و به دوردست ها می نگرد
به ان سوی مرزهای خیال ...
و به امید روزی زنده است که بتواند راز دل را به او بگوید

نزدیک سحر است غریبه ارام با یاد او بخواب می رود
کاشکی صدای خنده ی رهگذران بیدارش نکند او شب سخت دیگری را در پیش دارد ...

با هر که سخن گفتم در خود گره ای گم بود
چون کرم شبان تابان می تابیو می تابم
بر هر که نظر کردم گریانو پریشان بود
چون ابر سبک بالان می باریو می بارم
من درده محبت را هرگز به تو نسپردم
این عقده ی دیرین را میدانیو می دانم
بر مرثیه ام بنگر نقش رخ خود بینی
این قصه ی غمگین را میخوانیو می خوانم