بيوگرافي روناك يونسي

http://www.yjcphotos.ir/photos/Image...5528_58769.jpg

در نهم دي‌ماه سال ۱۳۵۹ به دنيا آمدم، ديپلم گرافيك دارم و فوق‌ديپلم عكاسي. در رشته طراحي صنعتي ليسانس گرفتم، به جز بازيگري به كار طراحي داخلي هم مشغول هستم كه مرتبط با رشته تحصيلي من است.

http://pic-ir.com/Img/images/m3oj0spmsh3f9jlxgb24.jpg

روناك يونسي ورزشكار هم است. «رشته اصلي من بسكتبال است، مدت زيادي بسكتبال كار مي‌كردم. دوره اسب‌سواري هم ديدم و باشگاه رفته‌ام، به تكواندو هم علاقه‌مند هستم.»

http://www.free-picture-host.com/ima...1246109586.jpg

خانواده‌اش دوست داشتند او پزشك شود. «خانواده‌ام مرا يك پزشك مي‌ديدند و تصور مي‌كردند پزشك شوم، باورشان نمي‌شد هنرپيشه شوم، برايشان تعجب‌آور بود كه من سراغ بازيگري بروم. گرچه موافق نبودند، اما مخالفتي هم نكردند و به من كمك هم كردند، اگر همراهي و كمكشان نبود. شايد نمي‌توانستم اين روند را ادامه بدهم!»


بازي در نقش‌هاي ساده را دوست ندارم، دوست دارم نقش‌هايي بازي كنم كه خاص و سخت باشد و چيزهاي تازه‌اي تجربه كنم.

http://021kids.net/Gallery/88/4/22/r...rastegaran.jpg

او بازي در نقش «مرضيه» سريال «گل‌هاي گرمسيري» را دوست داشت. «شايد اگر نقش ديگري به من پيشنهاد مي‌شد قبول نمي‌كردم، چرا كه شخصيت مرضيه ۵۰ درصد از شخصيت خودم بود.»

به نظر خودم بازيگر حسي هستم و فكر مي‌كنم زماني موفق هستم كه بيننده حس و زبان مرا درك كند، ناراحتي مرا باور كند.

مادرم، بزرگترين منتقد من است، اگر او حس مرا باور كند در بازيگري موفقم.

نظر شخصي‌ام اين است كه «چهره» در بازيگر شدن افراد موثر است. اين كه بازيگري كه در قاب قرار مي‌گيرد، چهره‌اي دوست‌داشتني داشته باشد، مهم است. چهره خوشايند، مردم را به تماشاي بازي بازيگر مي‌نشاند، فكر مي‌كنم چهره من يك معصوميت و خشونت در هم ادغام شده دارد كه خودش يك ويژگي تازه است.

http://www.cinetmag.com/gallery/Gorg...rgomish_24.jpg

او درباره بازيگر شدن هم عقايد جالبي داشت: «براي بازيگر شدن يكسري اصول كلي وجود دارد و يكسري اصول شخصي، من بازيگري را تجربي ياد گرفتم و انفجاري… پله‌پله بالا نيامدم و سختي راه را كمتر حس كردم، اما با توجه به تجربه كوتاهم، بازيگري در درجه اول به استعداد ذاتي و دروني افراد بستگي دارد و فرد بايد به طور ذاتي بازيگر باشد. فكر مي‌كنم از اصول مهم بازيگري باهوش بودن، احترام گذاشتن به پيشكسوت و استفاده از تجربيات آنهاست.»

اعتقاد دارم شخصي كه يك روز زودتر از من وارد سينما شده باشد، پيشكسوت است و بايد به او احترام بگذارم.