پی سی سیتی - بنکسی - banksy

بنکسی گرافیتی کارِ ِ مرموزِ بریتانیایی یکی از محبوب ترین هنرمندانِ حالِ حاضر دنیاست. دلیلِ مرموز بودنش هم این است که هیچ کس تابه حال او را ندیده. دیوارنگاری هایِ او طنزآلود است و هجو خرابکارانۀ او طنزِ تلخ را با گرافیتی به روشِ استنسیل در برمی گیرد. چنین گرافیتی هایی که جنبه های سیاسی و اجتماعی دارند بر دیوارها و پل هایِ بیشترِ شهرهای دنیا دیده می شود.
هنر بنکسی زادۀ هنرهایِ زیرزمینیِ بریستول است، که مکانی هم برایِ نقاشان بود و هم موزیسین ها. او دید تحقیرآمیزی نسبت به این موضعِ دولت داشت که به گرافیتی برچسبِ خرابکاری (واندالیسم) زده بود، به همین دلیل هنرش را رویِ دیوارهایِ شهر به نمایش گذاشت. به دلیلِ ممنوعیتِ دیوارنگاری در انگلستان شبانه در غیرمتعارف ترین مکانهای شهر فعالیت می کند. خودِ او تصاویرِ کارهایش را به طور مستقیم به فروش نمی رساند. اولین فیلمِ او با عنوانِ exit through the gift shop اولین بار در فستیوالِ فیلمِ ساندنس به نمایش گذاشته شد. در سال 2011 او نامزد دریافت جایزه اسکار برای بهترین فیلم مستند شد.
کارهایِ طنزِ آلودِ استنسیلِ بنکسی معمولا با شعارهایی همراه است.پیام او معمولا ضدِجنگ و ضدِ کاپیتالیسم است. او از موش، میمون، افسرانِ پلیس، سربازها، کودکان و افرادِ مسن به عنوانِ موضوعاتِ کارهایش استفاده می کند.
بنکسی تصمیم گرفت که دیوار حائلِ بینِ اسرائیل و فلسطین را به مکانی برای دیوارنگاری هایش تبدیل کند که با استقبال فراوانی روبرو شد. معروف ترین گرافیتی اش در این زمینه دو کودکِ فلسطینی است که در جستجوی بهشت، مشغولِ حفرِ سوراخی در دیوارِ حائل هستند.

" تا وقتیکه کاپیتالیسم فرونپاشد،نمی توانیم کاری برایِ تغییرِ جهان انجام دهیم. در این حین، باید همگی به خرید برویم تا خودمان را تسکین بدهیم"

بنکسی، wall and piece

تم کارهایِ بنکسی طمع، فقر، تدلیس، کسالت، ناامیدی،پوچی و بیگانگی را در برمی گیرد.با اینکه بنکسی معمولا با تکیه بر تصویرسازی و پیکرنگاری پیامش را انتقال می دهد، اما نظراتِ انتقادی خود نسبت به سیاست را در بعضی کتابهایش هم مطرح کرده. او به طور طنزآلود در لیستِ کسانی که باید با گلوله کشته شوند " فاشیست ها، بنیادگرایانِ مذهبی، و کسانیکه لیست می نویسند و بهت می گویند که چه کسی باید با گلوله کشته شود" را قرار داده است. او در توضیحِ دیدگاه سیاسی اش گفته" گاهی آنقدر از جهان حالم به هم می خورد که حتی نمی توانم دومین بشقابِ پایِ سیبم را تمام کنم!"

من شخصا معتقدم همۀ ما یک بنکسی در خود داریم. لذتِ کودکانۀ یک ذهنِ جستجوگر برایِ زیر سوال بردنِ هنجارهایِ جامعه.بنکسی اعتراض در تاثیرگذارترین شکلِ خودش، هنر است؛آن هم هنرِ خیابانی. هنری که در هیاهویِ دنیایِ تحت تسلطِ بنگاه هایِ تجارتی و بیلبورد شرکتها، هر روز پر رنگ تر از دیروز دیده شد و مدتها نگاهِ عابرینِ پیاده را به خود جلب کرد. نگاهی که به دیدنِ دیوارهایِ تمیزِ شهر عادت داشت حالا با گرافیتی هایی روبرو میشد که بُعدِ خیره کننده شان هیبتی واقعی به آنها داده بود و مفهومِ پشت آنها آنقدر غافل گیر کننده بود که نمی شد باور کرد چطور رویِ دیوارهایِ تر وتمیزِ شهر جا خوش کرده. به خصوص که دیوارنگاری تا وقتی که پولی بابتش نداده باشی جرم محسوب می شود! گرافیتی هایِ بنکسی تامل برانگیز و تکان دهنده اند. گویی هرکدام از آنها فریاد می زنند:" من می دانم شما به چه فکر می کنید...من از شما جلوتر هستم...من به دنبالِ حس هایِ مشترک مان هستم...و می خواهم با هم فریاد بزنیم چیزی را که ما را از هم دور کرده...چند لحظه سکوت کنیم به احترامِ این درکِ مشترک..." دیدِ طنزآلود او به سیاست افکارِ مشوشِ ما را معطوف به این حقیقت می کند که جهان بیش از اندازه آلوده به معاملات سیاسی و اقتصادی است. افکار مشوشی که هر کدام از ما که ممکن است موقع خواندن خبرهای روز دچارش شویم. آیا حقیقتا بنکسی کودکِ درون همۀ ما نیست؟ همان روحِ سرکشی نیست که گاهی دوست دارد به هم بریزد تا سامان ببخشد؟ آیا بنکسی بخشی از وجودِ ما نیست که گاهی دوست دارد شبانه از خانه بیرون بزند و با صدایِ بلند آواز بخواند و آرزوهایش را به رخ دیوارهای شهر بکشد؟آیا بنکسی ضمیرِ ناخودآگاهِ آزاد شدۀ همۀ ما انسانهایِ قرن بیست و یک نیست؟ طغیانِ تمامِ این قرنها؟
من معتقدم هست و امیدوارم که بماند.

وب سایت رسمی بنکسی به نشانی www.banksy.co.uk اطلاعات دقیق تری از گرافیتی هایش به دست می دهد.

بعضی از کارهای بنکسی :

http://thenjunderground.com/storage/...=1298833333294

http://graffiti-alphabet-letters.com...-Graffiti1.jpg

http://img.weburbanist.com/wp-conten...ooking-at1.jpg

http://www.mrsroachsclass.co.uk/Bank..._LH_103007.jpg

http://img.weburbanist.com/wp-conten...rrilla-art.jpg

http://img.weburbanist.com/wp-conten...art-bronco.jpg

منبع: خودم! و Wikipedia