[behnam5555]

تمجید از بچه ها


روشن است كه همه افراد كه كودكان نیز از آن جدا نیستند، دوست دارند كه مورد تمجید و تحسین قرار بگیرند. آنها با تحسین، احساس اعتماد به نفس بیشتری به دست می‌آورند و خود را مركز توجه می‌بینند، اما این تمجید و تعریف باید بجا باشد و در جای درست خود اعمال شود.

فرض می‌كنیم كودك ما شب كه می‌خواهد بخوابد، یادش می‌رود مسواك بزند یا اینكه اصلاً حاضر نیست این كار را انجام دهد.

مادر به او می‌گوید تو بچه كثیف و نامنظمی هستی، همیشه مسواك زدن یادت می‌رود یا اینكه مثلاً در حین شام خوردن مقداری غذا از قاشق یا بشقاب او روی میز می‌ریزد، مادر به او می‌گوید تو چرا اینگونه غذا می‌خوری، تو همیشه غذای خود را روی زمین می‌ریزی و تمیز غذا نمی‌خوری و من باید تمیز كنم، دیگر از كارهای تو خسته شده‌ام و از دست رفتارتهای تو عذاب می‌كشم.

این كودك وقتی وارد اجتماع می‌شود و با افراد دیگری برخورد می‌كند، به خود مطمئن نیست و همیشه از عملكرد خود وحشت دارد و می‌ترسد همه به كارهای او ایراد بگیرند و او را سرزنش كنند و او خجالت بكشد.

چنین كودكی اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهد و فرد ناموفقی می‌شود، ولی اگر مادر رفتار برعكسی با او داشته باشد، مثلاً به كودك بگوید به نظرت امشب فراموش نكردی كه مسواكت را بزنی، یا اینكه به او بگوید مطمئنی كه وسایل مدرسه‌ات را در كیفت گذاشتی، چون كتاب ریاضی تو روی میز تحریرت جا مانده است، یا اینكه به او بگوییم چه دندان‌های سفیدی داری یا چه كیف مرتبی داری، چه قدر لباس‌هایت تمیز و اتوكشیده است.

كفش‌هایت خیلی قشنگ و شیك است، چقدر این پیراهن به تن تو برازنده است و... كودك در بزرگسالی رفتاری دیگرگون خواهد داشت.

در واقع با گفتن این كلمات به كودك، او را مورد تحسین و تمجید قرار می‌دهیم و باعث اطمینان به خود و اعتماد به نفس كودك می‌شویم و كودك دیگر ترسی از اجتماع ندارد كه به او بگویند نمی‌تواند یا نامنظم و نامرتب است.

ضمن آنكه اگر از كودكمان تعریف كردیم و او به جای اینكه خوشحال شود، در جواب گفت من همه كارهایم را نتوانستم سر وقت انجام بدهم، مادر باید در جواب او بگوید تو بالاخره سعی خود را كرده‌ای و همین قدر كه تلاش كردی و به كار خود اهمیت داده‌ای، كافی است كه در این صورت كودك خوشحال و راضی می‌شود و دفعه بعد بیشتر سعی و تلاش خود را به كار می‌گیرد.