[SHeRvin]

موریس راول، اسطوره امپرسیونیست (V)

در سال 1920 رئیس جمهور فرانسه مدال افتخار ل‍ژیون را به وی اهدا نمود اما راول آن را نپذیرفت. سال بعد به نواحی دور فرانسه رفت و به نوشتن موسیقی ادامه داد اگرچه نه آنچنان پربار اما می توانست در محیطی آرامتر هنرش را دنبال کند. وی به طور مرتب به پاریس باز می گشت برای اجرا و ادامه روابط اجتماعیش و همچنین کنسرتهای خارج از کشور خود را گسترش میداد.

راول بر روی آهنگسازان سبک جدید بریتانیایی و آمریکایی تاثیر فراوان گذارد، از جمله آرنولد باکس (Arnold Bax)، رالف وائوگان ویلیامز (Ralph Vaughan Williams)، آرون کوپلند (Aaron Copland) و ویرجیل تامسون (Virgil Thomson). پس از مرگ دبوسی، راول مشهورترین موسیقیدان موسیقی کلاسیک فرانسه شناخته شد.

همانطور فوره (Fauré) در نامه ای خطاب به راول در اکتبر 1922 نوشت: "من خوشحال تر از آنم که بتوانی تصور کنی، برای جایگاه بزرگی که چنین سریع و شایسته به دست آوردی. این لذت و غروریست برای استاد پیر تو."

زبان موسیقی راول نه کاملا مدرن و نه کاملا امپرسیونیستی بود. در سالهای 1922 سونات ویلن و ویلنسل را تکمیل نمود و آن را به دبوسی تقدیم کرد، اثری که بعدها توسط آهنگسازان جوان پس از جنگ تغییر کرد و تکمیل شد.

انگلیسیها راول را می ستودند آنطور که در تایمز 1923 نوشته شد: "پس از مرگ دبوسی، راول موسیقی غنی و مدرن رایج در فرانسه را به موسیقیدانان انگلیسی معرفی نمود." اگرچه در حقیقت موسیقی خود راول به عنوان موسیقی رایج فرانسه در نظر گرفته نمی شد. روش اریک ساتی (Erik Satie) اجباری برای نسل جدید آهنگسازان فرانسوی بود.

راول از این موضوع آگاه بود و باعث جلوگیری از ایجاد شکافی عمیق در رابطه بین موسیقیدانان هم نسل خود و موسیقیدانان جوان شد. موسیقیدانان آمریکایی تحت تاثیر سبک پس از جنگ پاریس قرار گرفتند.

موسیقی جازی که به ویژه در کافه ها مشهور شده بود و موسیقیدانان فرانسه شامل راول و داریوس میلهود (Darius Milhaud) موسیقی جاز را در کارشان آورده بودند.

اگرچه خواست عام بازگشت به موسیقی ارکستر و استفاده از قدرت آهنگسازانی چون مالر و استرائوس بود، استراوینسکی و پروکوفیف در اوج بودند و تجربیات شونبرگ موسیقی را به نداشتن تونالیته هدایت می نمود. اما راول مشتاق بود موسیقیش با سبک مدرن پیش رود، در عین حال همواره گذشته را حرمت می گذارد.

در سالهای 1922 راول قطعه معروف ارکستر خود "تصاویر نمایشگاه" را تکمیل نمود که محبوبیت این اثر شهرت فراوانی برای راول به همراه داشت. نیمه اول سالهای 1920 برای آهنگسازی دشوار بود بنابراین راول تورهای موفقیت آمیزی را برگزار نمود به آمستردام، میلان، لندن، مادرید که شهرتش را نیز وسعت بخشید. در سال 1925 اپرای کودک و هجی کردن کلمات (L’Enfant et les sortileges) را با خاصیت موسیقی جاز و ضد ضرب (ragtime) بر اثر فشار مبنی بر تمام شدن مهلتش به پایان رساند و کولت اشعار اپرا را نوشت.

در سالهای 1927 کوارتتهای زهی راول به طور کامل ضبط شد. در این زمان راول همانند ادوارد الگار (Edward Elgar) پی به اهمیت فراوان ضبط آثارش برد. با راهنمایی الگار، راول تا پایان عمرش بیشتر آثارش را ضبط کرد. در سال 1928 راول سفری 4 ماهه برای اجرای کنسرت به آمریکا ترتیب داد. در نیویورک با استقبال عموم مواجه شد بر خلاف مواجه با احساسات سرد و عدم خوش آمد گویی به وی در پاریس. راول در طول این سفر در 25 شهر کنسرت داشت.